Van de 180 soorten buideldieren zijn er zo'n 59 zogenaamde rovers. Ze worden gezien als de meest primitieve buideldieren van Australië omdat hun tenen helemaal gescheiden zijn.
Roofbuideldieren zijn, zoals hun naam al zegt, vleeseters. Er bestaan grote verschillen in hun lievelingskostjes; sommige soorten kunnen leven met insecten terwijl andere grote prooien eten zoals wallabies. Roofbuideldieren dragen hun jongen maar voor korte tijd met zich mee. Ze hebben namelijk niet zo'n goed ontwikkelde buidel. Als de jongen groter worden slapen ze in een nest.
Kleinste dwergbuidelrat
De kleinste dwergbuidelrat, ook wel kleinste buidelslaapmuis genoemd, heeft een spitse snuit, grote ogen en grote orgen en heeft wat weg van gewone slaapmuizen. Hij heeft echter een kale staart wat hem de toch meer een rat maakt.
Hij zoekt zijn eten meestal in bomen, waarbij hij zijn staart gebruikt om aan takken te hangen. Ook eet hij het nectar van bloemen, en zorgt daarmee voor de bestuiving hiervan.
Gevlekte buidelmarter
Buidelmarters worden ook wel de katten van Australië genoemd, vanwege hun gelijkenis met civetkatten maar ze zijn hier niet aan verwand. De gevlekte buidelmarter leefde tot de jaren '60 in grote delen van Australië. Nu komt hij alleen nog in de bossen van Tasmanië voor. Vermoedelijk is hij op het vasteland van Australië uitgestorven als gevolg van een epidemie.
De gevlekte buidelmarter heeft een donkerbruine tot zwarte vacht met witte vlekken. Deze kleine rover jaagt 's nachts op kleinere dieren, maar eet ook vruchten, gras en aas.
Een vrouwtjesbuidelmarter heeft een draagtijd van twee weken en kan dan wel 18 jongen krijgen! De baby marters zijn bij hun geboorte maar 6 millimeter lang. Helaas heeft moeder maar 6 tepels, en geldt er 'survival of the fittest'.
Tasmaanse Duivel
De Tasmaanse duivel is alleen nog maar te vinden op Tasmanië. Ooit leefde hij in heel Australië, maar is zo'n 600 jaar geleden uitgestorven op het vaste land. Waarschijnlijk is dit gebeurd als gevolg van de invoer van de dingo, de Australische wilde hond. De Tasmaanse Duivel is een zwart roofdier dat leeft op het eiland Tasmanië in kleine holen, rotsen en in oude boomstronken. Hoewel je het niet zou zeggen van een dier van 60 cm lang, hij kan keihard grommen.
De Tasmaanse duivel heeft nogal een woeste uitstraling en staat bekend om zijn wrede karakter. Hij is zeer sterk voor zijn grootte en het jaagt op dieren die groter zijn dan hijzelf, zoals kleine kangoeroes, knaagdieren, hagedissen en andere kleine dieren.
Zoals de naam al doet vermoeden, is de Tasmaanse duivel een erg vraatzuchtig dier. In Sydney ontsnapte er ooit één uit de dierentuin en kreeg het voor elkaar 54 kippen, 6 ganzen, een kat en een albatros naar binnen te werken! Daarbij laat hij niets over, de Tasmaanse duivel eet zijn prooi met huid en haar op.
Het is een echt nachtdier. Overdag slaapt hij in zijn hol onder boomstronken of tussen rotsblokken. 's Nachts gaat hij op jacht en eet voornamelijk lammeren, wombats, wallabies, vogels, reptielen, amfibieën, vissen en insecten, maar soms eet hij ook aas.
Ook op Tasmanië wordt de Tasmaanse Duivel met uitsterven bedreigd. Er wordt op hem gejaagd wegens zijn gevaar voor huisdieren en vogels. Toch zijn er op afgelegen gebieden van het eiland nog grote aantallen aanwezig. Een andere reden dat de Tasmaanse Duivel in populatie daalt, heeft te maken met een besmettelijke vorm van kanker. Maar liefst tachtig procent van deze dieren overlijdt aan kanker en een behandeling ontbreekt. Sinds de uitbraak van de tumorziekte sinds de jaren '90 is de Tasmaanse duivelbevolking gehalveerd.
