In 2009 vertrok ik met een studievriendin van Sydney naar Tasmanië om daar al backpackend het eiland te bekijken. Omdat we allebei geen rijbewijs hadden, beloofde het een interessante onderneming te worden. Het openbaar vervoer in Tasmanië staat nu niet bepaald bekend om haar kwaliteit en betrouwbaarheid. Het zag er naar uit dat we een avontuurlijke reis zouden maken, en dat met de minimale middelen van een student.
Hobart, hét kosmopolitisch hoogtepunt van Tasmanië, maar een café vinden dat na vijven nog geopend is valt niet mee. Anais en ik bezochten de Salamanca markets, waar een heerlijk sfeertje heerste van locale producten die verkocht worden, straatmuzikanten, een zwaardslikker, een groepje Schotse doedelzakspelers en de bijbehorende uit de maat dansende meisjes in Tartan. Tot mijn grote verbazing verkochten ze op de markt ook Nederlandse poffertjes!
Vervolgens reden we naar Launceston waar we wandelden in de Caracact Gorge national park; een prachtig natuurpark dat bestaat uit een diepe kloof met een enorm krachtige waterval. De uitzichten waren adembenemend… ofwel gorge-eous, zo grapten wij flauw. Onderweg zagen we nog wallabies met babies in de buidel! Ook verkenden we de Tamar Valley op gehuurde mountainbikes: een heuvelachtige tocht door modderpaadjes, een stuk mangrovebos, over landwegen en vele weilanden met schapen en rondschuierende ganzen.
Maandag gingen we op een georganiseerde trip naar Cradle Mountain. De gids, een vrolijke en tamelijk boerse local, nam zijn taak heel serieus en vertelde onderweg over bomen en planten en locale geschiedenis. Dove Lake was adembenemend, en het geheel van de grijze bergen en stoere graslanden die regelrecht uit de Lord of the Rings trilogie lijken te komen is typerend voor deze streek.
De volgende bestemming was Coles Bay. Geweldig maar ook bizar dat zulke slaperige plaatsen nog bestaan! Na onze eerste verkenning besloten we naar het Freycinet National Park te gaan, maar dit bleek nog ver weg van ons hostel. De rechterduim werd opgestoken en onze eerste poging tot liften werd een feit. In het park liepen we een van de bergpassen op naar de Wineglass Bay lookout, bekend van de ansigtkaarten.
Een wandelaarster vertelde ons dat de baai de naam 'Wineglass Bay' heeft gekregen omdat het ten eerste de vorm heeft van een wijnglas, maar ook omdat er vroeger in dit gebied op walvissen werd gejaagd, en de dode beesten dan hier het strand op werden gesleept en geslacht. Het effect zal duidelijk zijn geweest. Wandelen in dit gebied is een waar feest.
Een minder prettige bijkomstigheid van onze wandeltochten in dit deel van het eiland was de muskiet die Anais op haar oog stak, waardoor de helft van haar hoofd opzwol, en haar zicht sterk verminderde. Helaas was er was geen dokter aanwezig in het dorp, ook konden we niemand bellen met onze telefoons.
Er zat niets anders op om terug te gaan naar Hobart en daar een dokter te bezoeken. De volgende dag konden we 'al' met een busje mee dat ons op een 'turn-off' af zou zetten, waar de buslijn verder gaat. Eenmaal terug in Hobart ging Anais naar het ziekenhuis. Antibiotica was zo voorgeschreven en verder was het gelukkig niet ernstig.
Zaterdag was de laatste dag in Hobart, en we besloten Mount Wellington te bekijken. De paden waren smal, soms gebrekkig onderhouden, en slecht aangegeven. Meer dan eens liepen we verkeerd omdat de plattegrond niet klopte met de bordjes die we onderweg tegenkwamen. Het pad was uit de rotsen gehakt, en glad, en soms kiezelig en onbetrouwbaar. We genoten van een sprookjeslandschap dat veranderde naarmate we afdaalden.
Eerst was het ruig en maanachtig, maar dat veranderde in bos met hoge smalle bomen, en daarna in een stuk regenwoud met lage gewassen zoals varens. Toen we helemaal de weg kwijt waren, hoorden we opeens het geraas van auto's in de verte, we waren al aan de voet van de berg, en zaten dicht bij een openbare weg. We tuurden door de bosjes, en inderdaad, we liepen zo het park uit en de weg op, en vonden een taveerne, waar we opwarmden en de sneeuw van ons afklopten. Een kop koffie ging er wel in!
Al met al was het een veelbewogen reis. We wisten van tevoren dat we geen auto zouden hebben en dat het plannen van onze reis dus een gedoe zou worden, om nog maar te zwijgen over het bagage element. We hadden van tevoren goed uitgezocht wat we wilden doen, tijdig de hostels geboekt, en bustickets geregeld. Liften zou ik normaal nooit gedaan hebben.
Ik zal Tasmanië nooit vergeten, een parel van een eiland, ongerept, niet toeristisch, en authentiek. Een ware lust voor de backpacker met een afkeer van het massatoerisme, een feest voor wandelaar, de natuurliefhebber en de avonturier!
