Het beklimmen van de Harbour Bridge neemt 3 ½ uur in beslag. 3 ½ uur om tot een hoogte van 134 meter te komen, doet vermoeden dat het om een flinke klim gaat. Geruchten gaan dat ladders onderdeel van het parcours zijn. Tollend boven de snelweg. Wie naar beneden kijkt, verkeert in levensgevaar.
Zes man zijn tijdens de bouw van de brug om het leven gekomen, toen zij naar beneden kukelden. De Bridge Climb is niet zomaar een klim, maar een kwestie van overleven. Als je de verhalen mag geloven van de mensen die de klim nooit gemaakt hebben.
Wie de Harbour Bridge wel bestegen heeft, weet dat een eerste blik op de medeklimmers al een hoop onrust wegneemt. Opa's en oma's, forse Amerikanen en fashionista's op sleehakjes melden zich bij de balie. Na het eerste introductiepraatje wordt duidelijk dat het niet de klim zelf is die 3 ½ uur duurt, maar de totale 'bridge climb experience'.
Onderdeel van deze ervaring is een uitgebreide voorbereiding op de klim. Deelnemers bestijgen een stukje oefenbrug, hijsen zich in een overall, krijgen een headset, pet en zonnebrand en komen de molen weer uit als een ware Ghost Buster.
Negen jaar heeft het geduurd voor de oprichter van de Bridge Climb toestemming kreeg zijn deuren open te gooien. Tien jaar na de opening in 1998 hadden meer dan 2 miljoen mensen de klim gemaakt.
De organisatie betaalt jaarlijks 3 miljoen dollar aan de Australische regering om de activiteiten voort te kunnen zetten. Om het evenement rendabel te houden, vertrekt er elke tien minuten een groep van 14 personen richting de top van de brug. Zelfs 's nachts en als het regent. Alleen storm is een reden de tocht af te blazen.
Vergrendeld aan een kabel loop je achter elkaar aan naar buiten. Direct begeef je je op de brug. Of beter gezegd, in de brug. Dat klinkt logisch, maar het besef je in het geraamte van de brug te bevinden, is bijzonder. Boven treinen en auto's, onder nog meer auto's, maar ook wandelaars, water en bootjes. Het pad is in eerste instantie smal, waardoor de eerste deelnemers met hun hoogtevrees worstelen.
Dit gevoel wordt zo mogelijk intenser als zij de beruchte trap bestijgen naar de bovenste laag van de brug. Met een rotvaart schieten auto's onder je door, terwijl je je staande probeert te houden op een steil trappetje. Geen ladder! Dat was duidelijk een gerucht.
Maar wie zich vervolgens tegen de laatste trede afzet en zijn voet op de brug plaatst, voelt zich on top of the world. En na nog een paar treden richting het hoogste punt, Superman. Geen uitkijktoren kan op tegen het uitzicht dat de Harbour Bridge biedt.
De begeleider van de klim maakt onderweg foto's om het bewijs hiervan aan je vrienden te leveren. Wie de foto echter wil gebruiken om nog eens terug te denken aan een unieke ervaring, is hier ook vrij in.
