Een van de gevolgen van emigratieplannen, is dat je veel beter op je huidige omgeving gaat letten. Dingen die je altijd voor vanzelfsprekend nam, vallen ineens op. Zo reed ik laatst 's ochtends richting een bloedrode zonsopgang. Ik had ruim de tijd om er van te genieten, want de file vóór mij stond muurvast. Op dat moment voelde ik het gemis van mijn oude Leica, om dit vast te leggen. Beelden mis je pas, als je ze niet meer hebt.
Vreemd natuurlijk, dat je eerst weg moet gaan uit een land, om er de schoonheid van te kunnen ontdekken. Het was me al een keer eerder gebeurd, dit keer 10 jaar geleden. Ik kwam net terug van een jaar reizen, en reed met de trein van Schiphol terug naar huis. Ik keek me werkelijk de ogen uit, wat een schattig landje! Koeien die net boven het waterpeil staan te grazen, de rivier die letterlijk boven de grazige weiden uit steekt.
Hetzelfde fenomeen gebeurt met mensen die dicht bij je staan. Je merkt ineens dat je sommige vrienden minder goed kent dan je altijd dacht, of dat ze jou beter kennen dan je altijd dacht. Een naderend afscheid maakt een hoop los. Er worden allerlei vragen gesteld naar mijn beweegredenen. En omdat ik zelf nog geen exact doel voor ogen heb, blijven die vaak onbeantwoord.
Ik geniet er van, om het leven op me af te laten komen, en met open vizier tegemoet te treden. Dat is niet hetzelfde als afwachtend zijn; het heeft meer te maken met jezelf schikken naar de omstandigheden. Je krijgt een kans aangeboden, en je maakt zelf een beslissing om die aan te nemen of af te wijzen. Je neemt je voor om die dag van A naar B te reizen, maar onderweg blijf je in C hangen omdat het je daar beter bevalt.
Ondertussen is de hele organisatie zo goed als rond. Het visum is ingeplakt in het paspoort, de vlucht is geboekt, en een lange lijst van te regelen zaken afgewerkt. Alle spulletjes staan in een garagebox te wachten om in een zeecontainer te worden geladen. Ik heb er voor gekozen bijna een volle container mee te nemen met gereedschap, meubelen en persoonlijke spullen. Door de jaren heen heb ik wat antieke meubels verzameld, waar ik liever geen afstand van wil doen. Je neemt in principe een deel van je identiteit met je mee.
Vrienden zijn in principe ook een deel van je identiteit geworden. Je verzamelt mensen rond je, die allemaal een deel van de persoonlijkheid vertegenwoordigen die je bent of die je graag zou willen zijn. Hen achterlaten is ook een deel van je persoonlijkheid achterlaten. Nu het aanstaande vertrek steeds dichterbij komt, wordt dat besef ook steeds groter. De vraag is, wat je er straks allemaal voor terug krijgt.
Ik heb met mezelf afgesproken, dat ik 2 jaar de tijd heb om mijn draai in Australië te vinden. Mocht ik na deze periode "het juiste gevoel" nog niet hebben gevonden, dan zou ik kunnen besluiten om terug te keren. Een compleet sociaal netwerk bouw je niet in 2 jaar op, maar een begin moet er kunnen zijn. Maar het besluit om te blijven of te gaan, hangt natuurlijk van meer factoren af.
Ik verwacht dat vooral een nieuwe werkomgeving er voor zal zorgen, dat ik me snel thuis ga voelen. Op dit moment staan er al 3 gesprekken in Adelaide in de agenda. Dit is te danken aan een enthousiaste Australiër, die zijn netwerk voor mij beschikbaar stelde. De bereidwilligheid waarmee hij me wilde helpen is werkelijk hartverwarmend.
Ik heb met elk van de potentiële werkgevers afgesproken, vooraf nog geen beslissing te nemen. Er zijn meerdere factoren die de keuze van een werkgever bepalen, en één van de belangrijkste is werksfeer en collegialiteit. Die kun je niet op afstand proeven.
Enfin, de komende weken zullen in het teken staan van afscheid. Eerst afscheid op het werk. Daarna afscheid nemen van mensen die een rol in mijn leven hebben gespeeld, maar uit het oog zijn geraakt. En daarna afscheid van familie en vrienden. Het worden emotionele weken...
