Ik liep al een tijd rond met het idee, om een radicale omslag aan mijn leven te geven. Zo leek het me leuk om een tijd vrijwilligerswerk te gaan doen voor een organisatie die mensen naar ontwikkelingslanden stuurt, om daar tegen een lokaal salaris hun kennis en kunde over te brengen. Nu had ik in Nederland al het nodige gedaan; ik werk als Werktuigbouwkundig Ingenieur en had daarnaast de nodige ervaring met timmeren, metselen, constructiewerk, reparatie aan motorvoertuigen, en meer van dat soort praktische zaken. Maar tot mijn stomme verbazing zaten ze hier alleen te wachten op mensen met een IT achtergrond.
Terug naar af dus. Wat nu? Ik was al ooit een jaar in Australië geweest als backpacker en een geweldige tijd gehad. Een emigratie had altijd in mijn achterhoofd liggen sluimeren, maar ik had er verder nooit wat mee gedaan. De trigger kwam toen ik op TV een jong stel zag dat wel ging emigreren naar Oz. Misschien toch ook iets voor mij? Na wat rondsurfen op internet, kwam ik bij een immigratiekantoor terecht in Sydney waar je een online assessment kon doen.
Al de volgende ochtend kreeg ik bericht dat er een goede mogelijkheid was om een visum te verkrijgen! Maar dat ik eigenlijk een jaartje te laat was... De visumprocedure werkt met een puntensysteem (met punten voor je opleiding, werkervaring, en ook je leeftijd). Omdat ik net voorbij de 34 jaar was, kwam ik 5 punten te kort. Maar er gloorde hoop want via een nominatie van een gebiedsdeel kon ik het tekort aan punten omzeilen. Het bureau gaf me een goed gevoel, en ik besloot toen binnen een paar dagen het hele circus op te starten.
Vooraf was ik al gewaarschuwd dat het een hoop tijd en moeite zou gaan kosten, en dat werd me gaandeweg ook duidelijk. Ik moest vertalingen laten maken van mijn diploma's, projecten beschrijven die ik gedaan had, een Engelse test afleggen, en alle kopieën van documenten laten certificeren bij de notaris. Na 2 maanden was ik eindelijk klaar met de documentatie om mijn diploma gevalideerd te krijgen; in mijn geval door de Ingenieursvereniging van Australië. Na 3 weken stond er plots een berichtje in mijn inbox: GREAT NEWS!
Nu ben ik van nature een ingetogen mannetje, maar van dit berichtje kreeg ik het toch wel ff warm. Deze vreugde delen was moeilijk, omdat bijna niemand op de hoogte was. Omdat ik vanaf dag 1 een goed gevoel over de hele procedure had, was er geen echt euforisch gevoel. Bovendien zat ik op het werk midden in een vreselijk druk project. Blijkbaar heb ik het toch een jaar goed verborgen kunnen houden, men was erg tevreden over mijn functioneren en heeft niks gemerkt van het feit dat mijn hoofd al geruime tijd boven Australië zweefde.
De volgende stap was een nominatie van een gebiedsdeel; ik kreeg de keuze tussen Western en South Australia. Uiteindelijk heb ik voor South Australia gekozen. Ook deze nominatie was binnen een aantal weken rond; nu was de laatste horde aan de beurt: de Australische emigratiedienst! DIMA (Australische immigratiedienst) kreeg een kopie van alle documenten opgestuurd. Ook een medisch onderzoek met longfoto en HIV onderzoek, en een verklaring van goed gedrag moesten worden aangevraagd en opgestuurd. Uiteindelijk was het een pak papier van bijna 2 kilo!
Ondertussen liggen de documenten sinds begin mei 2006 bij DIMA, die zo gemiddeld 6 maanden nodig heeft om een dossier te verwerken. De spannende laatste weken zijn voor mij begonnen; ik hoop het verlossende bericht binnenkort te horen.
Stilzwijgen
Al bij het begin van mijn emigratieprocedure heb ik een paar goede vrienden en collega's ingelicht, uiteraard met geheimhoudingsplicht. Ik had er voor gekozen om mijn ouders pas laat in te lichten, wanneer ik meer zekerheid zou hebben over mijn visum. Dat moment kwam na de nominatie door South Australia.
Op het moment dat ik mijn ouders inlichtte, waren ze er helemaal kapot van. Ze waren zelfs zo verdrietig dat ze me onbewust emotioneel onder druk zetten. Gelukkig zijn de zaken altijd goed bespreekbaar gebleven; mijn vader heeft vroeger zelf ook een emigratiewens gehad maar is daar door omstandigheden niet mee doorgegaan. Mijn huis was op dat moment nog in een staat van verbouwing, en ik heb het aan mijn ouders te danken dat dit op tijd is afgekomen. De planning was om het voor vertrek te verkopen, en met dat geld een nieuw bestaan in Oz op te bouwen. Maar tot op de dag van vandaag hebben ze het wel moeilijk met mijn aanstaande vertrek.
Op het werk heb ik het uiteraard nog veel langer geheim gehouden. Buiten een paar vertrouwelingen wist niemand van mijn plannen. Een werkgeversverklaring had ik met een list aan personeelszaken ontfutseld. Pas vorige week heb ik aangekondigd om eind Januari 2007 te gaan vertrekken. Groot was de verrassing, en ik heb tot nu toe nog geen enkele negatieve klank gehoord. Vaak hoor je de kreet "dat wil ik ook, maar ik kan niet weg". Voor iedereen ligt de invulling immers anders. Als "single white male" is het wellicht eenvoudiger te emigreren, dan wanneer je jouw hele familie moet overtuigen.
Emigratieprocedure
Als je dit zo leest, zal het je wellicht voorkomen dat Australië enorme eisen stelt aan nieuwe bewoners, en ze emigratie zo goed als onmogelijk maakt.
Ik geef toe: het is niet gemakkelijk. Ik heb zelf een bureau in de arm genomen, omdat ik in 1e instantie door de bomen het bos niet zag. Maar het is goed mogelijk om het zelf uit te zoeken, met of zonder hulp van anderen. Op internet zijn er enkele fora waarop je hierover veel informatie kunt vinden. Aan de andere kant geeft het een goed gevoel om bij de uitverkorenen te horen. Australië zoekt naar mensen die de beroepsbevolking kunnen versterken, en ze zijn daar heel selectief in. Staat je beroep niet op de lijst, dan heb je pech... De procedure is omvangrijk, maar wel duidelijk. Het schrikt gelukszoekers af, mede door de geldbedragen die ermee gemoeid zijn. Maar ik verwacht dat dit alles het dubbel en dwars en waard is.
Enfin, de laatste maanden in Nederland staan voor de deur. Het huis is verkocht en wordt nu bewoond door 4 jonge studentes. Ik woon voorlopig op een recreatiepark aan de rand van Nederland. Kerstmis en Nieuwjaar in Holland, en dan de wijde wereld in...
