Vijf december. Voor de Nederlanders al wekenlang iets om naar uit te kijken, voor de Aussies gewoon de eerste zaterdag van de maand. Maar oh jee, wat doe je dan als Nederlander woonachtig in Sydney? Als je de pepernoten en taai taai moet missen, evenals de kou en Piet? Juist: je creëert je eigen feest!
En zo kam het dat Nederlandse vriendinnen Evelien, Louise en ik vol enthousiasme 25 Australiërs, Amerikanen, Fransozen en andere internationale vrienden uitnodigden om het heilig avondje met 'de Dutchies' door te brengen.
Het was een leuk voornemen, toen de uitnodigingen in november de deur uitgingen. De vragen waren echter niet van de lucht: wat in vredesnaam is Sinterklaas, en wat komt die man met die lange baard doen? En waarom heeft-ie allemaal zwarte mannetjes mee? En een gedicht schrijven en een surprise maken - ik snap er heeeelemaal niks van! En zo stuitten we op een waar cultuurverschil.
We hielden een klein cursusje 'Sinterklaas voor beginners', waarna iedereen klaar was voor de Nederlandse traditie, inclusief dichten zonder je hemd op te lichten.
Op Sinterklaasavond veranderden we de woonkamer van Louise in een waar Sinterklaasparadijs: we maakten een SinterSchaap (ipv het paard), gaven mannetjes op posters kleine baardjes, luisterden naar een prachtige Sinterklaas-CD (Brabantse kindertjes op een housebeat) en aten lekkere pepernoten.
Cadeautjes werden uitgepakt, gedichten voorgelezen. Ik had enorm lieve dingen van mijn geheime Sint:
'To my favorite foreign chick,
A lovely bubble of joy
My Tuesdays haven't been the same
Since I met this Helen of Troy'
En zo nog een een A4'tje verder - met leuke cadeaus. Top!
Na afloop van dit dichtfestijn besloten we dat we nog wel even de kroeg in wilden. En dus pakten we ons SinterSchaap en gingen we op pad. Maar ja, daar loop je dan met je zwarte koppie in een land waar niemand de traditie kent...
Het kostte Louise een smeekbede om binnen te komen, Alecia (de linkse Piet op de foto) en ik (rechts op de foto) kwamen later binnen zonder al te gekke blikken.
Binnen begon de echte 'pret': we werden uitgemaakt voor racist ("we zijn gewoon in de schoorsteen gevallen!"), iemand probeerde de verf van Louise's gezicht te poetsen, iedereen lachte ons toe en uit en het was een gekke bedoening. De gebruikelijke twintig minuten naar huis lopen werden er veertig: de straat stond vol met dronken figuren die me 'eng', 'raar' of gewoon erg interessant vonden.
Desondanks was het was het allemaal waard, het was een heel mooi feest en volgens mij ook erg leerzaam voor de niet-Nederlanders. Alleen dat gezegde 'once you go black you'll never go back', dat bleek waar... die pietenverf zal me voorlopig nog niet in de steek laten!
Femke
