Na mijn opmerkelijke eerste sollicitatie, dacht ik alles wel gehad te hebben. Maar ook mijn tweede en derde gesprek waren een verhaal apart.
Het begon allemaal met de advertentie: MYER "fitmodel size 10". Myer ken ik wel, dat is een groot warenhuis hier in Melbourne. Maar wat is in hemelsnaam een fitmodel? Ik weet niet of jullie er ooit van gehoord hebben, maar ik had geen flauw idee wat ik me erbij voor moest stellen, al klonk het uurloon van 75 dollar(!) zeker niet verkeerd.
Even verder lezen. Het was allemaal heel simpel: als levende paspop was het de bedoeling dat je de kleding van hun eigen design kwam passen, om te kijken of alles goed op maat was gemaakt.
Ja, size does matter, want de vereiste was wel dat je op de centimeter na "size 10" was. "Alex, am I size 10"? Ik ben nog steeds niet helemaal thuis in de Australische maten, al werd ik van Alex natuurlijk ook niet veel wijzer.
Gelukkig stond er onderaan de advertentie een hele waslijst aan afmetingen en met een meetlint ging ik aan de slag. Eens even kijken: height CHECK. Bust CHECK. Waist CHECK. Hips CHECK, CHECK, DUBBEL CHECK. Hoe was het mogelijk, ik paste zowaar binnen de afmetingen, was die buikgriep in Indonesie toch nog ergens goed voor! Ik besloot me aan te melden. Zeg nou eerlijk: wie wil er niet van z'n hobby z'n werk maken?
Ik bleek niet de enige geinteresseerde. Het voelde als de voorrondes voor "The Search for the Next Doll". De wachtruimte zat vol met identieke figuren, ware het niet dat er op elk lichaam een ander hoofd zat. Wat een gekkenhuis. Word je normaal gesproken tijdens een sollicitatie beoordeeld op je kunnen en je werkervaring, nu ging het puur om je lichaam. Een echte vleeskeuring.
Aan de lopende band werden we naar binnen geroepen, tegen de muur gezet en van top tot teen gemeten. M'n armen, benen, borsten, heupen en zelfs m'n kruis werd opgemeten. Ja, daar hadden ze een wel heel bijzondere meetlint- constructie voor bedacht. Het werd me al vrij snel duidelijk dat dit niet zomaar een bijbaantje was, it was serious business! Nog totaal in shock stond ik in de lift - op weg naar de uitgang - toen m'n telefoon ging: ik was door naar de volgende ronde.
Een paar meetrondes later ging het uiteindelijk tussen een studente en mij. Ik had eigenlijk nog steeds geen idee waar ik nou precies mee bezig was, maar ik dacht, ik zie wel waar het schip strand. Deze laatste ronde stond in het teken van een ontmoeting met de designers.
Bij binnenkomst zaten daar een stuk of zes ontwerpers aan tafel en om de beurt kwamen er wat kledingstukken onze kant op, om aan te passen. Klik klik, een paar foto's. Is de maat goed? "Auw, ja die speld prikte je inderdaad in de zijkant van m'n tiet. Nee hoor geeft niks". Ik kreeg ineens een flashback naar de tijd dat ik een jaar of zes was en m'n moeder jurkjes voor me aan het maken was: wat is dit voor een baan?
Tussen het aan-en-uit trekken van de kledingstukken werd ik ook nog eens aan een pittig vragenvuur onderworpen. Ja, ik mocht zowaar wat zeggen! Ik weet niet of het kwam omdat ik in bh en string en met m'n hoofd om de hoek van de paskamer m'n antwoorden stond te geven, maar het lukte me niet om hen er serieus van te overtuigen dat dit mijn droombaan was. Ik was dan ook niet verrast dat de studente er uiteindelijk met de baan vandoor ging. Al heb ik wel medelijden met het meisje: elk biertje kan haar nu de baan kosten!
Eerst in een café, daarna in een paskamer: een sollicitatie in een "normaal" gebouw, om tafel met iemand in pak en das, leek er ook in m'n volgende interview niet in te zitten. Vorige week had ik een gesprek met een Creatief Marketing bureau in een Art Gallery, waar op dat moment een Elvis tentoonstelling aan de gang was.
Speciaal voor deze gelegenheid had de creatief directeur van het bedrijf haar Paris-Hilton-hondje meegenomen en opgedoft als Elvis! Juist ja. Het kleine keffertje, met z'n gouden jasje en vetkuif, liep tijdens het gesprek rond te paraderen en zorgde voor de nodige afleiding en entertainment. Helemaal toen het lelijke mormel bij het passeren van mijn grote Hollandse voeten stopte en ongegeneerd aan mijn tenen begon te likken!!!!
Maar het lijkt erop dat de keuze van Elvis doorslaggevend is geweest, want ik heb de baan! De komende tijd ga ik het nieuwe designerlabel "Helsinki Bear" promoten.
En zo valt de puzzel ineens in elkaar: Alex een baan, ik een baan en als klap op de vuurpijl hebben we vorige week de sleutels gekregen van ons nieuwe appartement! Het lijkt zowaar allemaal goed te komen met me...
