Heel Melbourne staat momenteel in het teken van "Spring Carnival", de "horse races". Jaarlijks komen hier meer dan honderdduizend mensen op af. Het is een van de grootste evenementen in Australië, zo groot dat er zelfs een public holiday voor is ingelast: Melbourne Cup Day.
Alle mannen in pak, alle vrouwen in een cocktailjurkje met hoed of een traditioneel haarstukje. Om deze zogenaamde "fascinator" kun je niet heen. De winkels liggen er vol mee. Voor een paar bloemen of veren op je hoofd ben je al snel vijftig dollar kwijt en dat is nog een "koopje". De ene nog uitbundiger dan de andere. Aanstaande zaterdag ga ik het allemaal zien en beleven tijdens "Derby Day". M'n knalroze cocktailjurkje ligt al klaar. Nu nog op zoek naar een pluim voor op m'n hoofd en dan maar hopen dat ik er niet letterlijk mensen mee de ogen uitsteek…
"Spring Carnival", de naam zegt het al, sinds september is hier "officieel" de lente begonnen. Ik zeg nadrukkelijk "officieel", omdat de winter er voor m'n gevoel niet echt geweest is.
Was jullie zomer dit jaar meer een lange herfstvakantie te noemen, hier was het dus precies andersom. Sterker nog, ik heb m'n winterjas slechts een keer aan gehad en dat was toen Alex en ik een dagje gingen snowboarden in Mt Buller. Dit kleine skigebied ligt zo'n drie uur rijden van Melbourne vandaan en is ideaal voor een dagtrip. We vertrokken om vijf uur 's ochtends, kwamen aan toen de eerste lift opening en daalden om vijf uur 's middags moe en voldaan de laatste piste af en reden daarna weer naar huis. Zeker een aanrader!
Een andere leuke "winterse" dagtrip is Phillip Island, het eiland van de pinguïns. Dagelijks kun je hier na zonsondergang pinguïns uit de zee zien komen lopen. Neem wel een dikke trui mee en een muts want het kan er erg koud zijn! Daar zat ik dan, opgekruld op het strand al voor meer dan een uur naar de zee te staren in de hoop dat er elk moment ineens 400 pinguïns tevoorschijn zouden komen. Ik zag nog niks. Wist ik veel dat deze waggelende beestjes slechts 30 cm in lengte waren en daarmee moeilijk te onderscheiden van een zeemeeuw! Die zeemeeuwen, daar in het water, ja die waren me wel opgevallen, maar dat waren dus pinguïns? Ok.
In tegenstelling tot de ontroerende film "March of the Penguins" was deze pinguïn parade erg vermakelijk. De weg van de zee naar hun houten huisjes in de duinen was misschien een paar honderd meter, maar ze deden er uren over om er te komen. Als een pinguïn uit de groep namelijk ineens besluit om halverwege de tocht terug te keren naar zee, dan gaan ze allemaal mee! Pinguïns met schapengedrag: erg komisch.
Maar het hoogtepunt van de afgelopen paar maanden was toch wel toen eind september ineens een van m'n beste vriendinnen, Yvonne, besloot om voor een maand naar Australië te komen. We hadden elkaar zo lang niet gezien, maar toen we elkaar weer zagen op Melbourne Airport voelde het als de dag van gister.
Ondanks de lente, kwam vanaf het moment dat Yvonne voet op Australische bodem zette, de regen ineens met bakken uit de hemel vallen. Het was nat, koud en bewolkt. Dat beetje Nederland had ze wat mij betreft wel thuis mogen laten. Zo grijs had ik Melbourne nog nooit gezien!
Na anderhalve week kou kleumen in Melbourne werd het toch wel tijd om haar het zonnige Australië te laten zien. We hebben twee weken vakantie gevierd in Sydney en het noorden van Queensland met als hoogtepunten: paardrijden op het strand en door het regenwoud in Cape Tribulation, een snorkeltrip vanuit Port Douglas naar het Great Barrier Reef en een BBQ op Whitehaven Beach, een van de prachtig witte stranden van de Whitsunday Islands. Daarnaast zorgden de jelly wrestling en wet t-shirt competities in Airlie Beach voor een wel heel andere kijk op het Australische "wild" life.
Inmiddels ben ik weer "thuis" in Melbourne. Gister zijn Alex en ik uiteten geweest in "Gingerboy", een van de beste restaurants in Melbourne, om te "vieren" dat het alweer een jaar geleden is dat we uit Nederland vertrokken zijn. Nu ik het zo opschrijf kan ik nog steeds niet geloven dat ik alweer een jaar weg ben. Zoveel gezien en gedaan, maar ook nog zoveel te zien en te doen…ik heb geen moment spijt gehad van deze sprong in het "diepe".
