Beep, beep. Het was zaterdagochtend. Alex en ik liepen te slenteren door de stad toen we ineens verrast werden door een wel heel opmerkelijk smsje van een collega van hem: "I'm here in this shop called Helsinki Bear and there's a giant poster of your girlfriend hanging on the wall!"
You're joking! Maar het was echt waar. Niet veel later stond ik oog in oog met een levensgrote afbeelding van niemand minder dan mezelf. Of liever gezegd, toen ik half weggedoken in m'n jas de winkel voorbij snelde, ving ik vanuit m'n ooghoek een glimp op van iets wat toch wel verdacht veel op mij leek. Alex daarentegen stond uitgebreid de papieren versie van z'n vriendin te bestuderen en kwam enige tijd later met een grote grijns op z'n gezicht naar buiten gelopen.
Ja, lach maar. Ik was totaal van slag. En ik kan er nog steeds niet over uit. Buiten het feit dat ze mij wel even hiervan op de hoogte hadden mogen brengen, maakte ik me meer druk om de verkoopsters in de winkel. Stel je voor dat je dag in, dag uit tegen mijn hoofd aan zou moeten kijken. Die moeten me zo langzamerhand toch echt helemaal spuugzat zijn?
Maar de mensen om me heen vinden het maar al te vermakelijk. Afgelopen maand waren m'n broer en zus hier en ook zij wilden natuurlijk even een kijkje gaan nemen. En ook al is die poster een ware attractie aan het worden, ik durf nog steeds geen stap in die winkel te zetten. Al is het natuurlijk wel weer een grappig verhaal.
Gelukkig waren Bas en Marjolein hier niet alleen maar heen gekomen om grapjes te kunnen maken over mij en m'n poster, maar waren ze hier vooral om mijn nieuwe thuis te leren kennen. Want ook al schrijf ik columns en probeer ik aan de telefoon alles zo goed mogelijk te beschrijven, uiteindelijk moet je het toch echt zelf zien en beleven om een goed beeld te krijgen van mijn leven hier.
Kerst in Melbourne. Nieuwjaar in Sydney. Het was zo speciaal om m'n familie om me heen te hebben. Tegelijkertijd was het ook onwerkelijk om ineens met hen onder de Harbour Bridge te staan en het nieuwe jaar in te luiden. Ver weg was ineens zo dichtbij. Maak je trouwens over m'n ouders maar geen zorgen, want ondanks het feit dat ze dit jaar letterlijk een koude en eenzame kerst hadden, wisten ze er op een humoristische wijze mee om te gaan.
Stond november in het teken van de paardenrennen, momenteel draait alles in Melbourne om de Australian Open. Gek genoeg lopen de meeste vrouwen hier echter niet warm voor een zwetende Nadal of Federer, maar staan ze liever uren in de rij voor een tasje met gratis producten van Garnier! Laatst gingen we naar een concert van Lionel Richie (don't ask..) en ook daar was geen sprake van "dancing on the ceiling" maar stond heel vrouwelijk Australië in de rij voor gratis shampoo en hairspray. Bizar toch?
Gister heb ik afscheid genomen van m'n broer en zus, maar gelukkig is "The Dutch Invasion" nog niet afgelopen. Over twee weken staan papa en mama alweer voor de deur.
Helsinki Bear here they come.. again!
