Zondagochtend zeven uur. Taxi's brengen de laatste dronken tieners naar huis en hier en daar lopen nog wat verdwaalde feestgangers over straat te lallen. Ik val een beetje buiten het plaatje, nu ik hier zo klaarwakker en nuchter op het Federation Square sta.
Gelukkig komen er van alle kanten steeds meer fanatiekelingen aangelopen. M'n veters zitten in een dubbele knoop en de 600ml energiedrank, die ik op het laatste moment nog even naar binnen heb gegoten, begint al aardig te werken. Ik ben er klaar voor. Klaar voor "The Run to the G", de jaarlijkse "fun" run door het centrum van Melbourne.
Ik had de keuze uit 5km, 10km of een halve marathon. De halve marathon stond nog steeds op m'n "100-Things-To-Do-Before-I-Die" lijstje dus dit was mijn kans. Nu maar hopen dat ik de eindstreep haal, want die lijst gaat nog wel verder dan de halve marathon.
Af en toe een rondje Vondelpark, op de fiets van en naar het Centraal Station Amsterdam en sporadisch naar de sportschool: m'n conditie was niet optimaal, maar daar zou snel verandering in komen. Blitse sportschoenen en de Botanical Gardens om de hoek: het werd tijd om alle spieren weer eens goed wakker te schudden.
Het populaire rondje om deze botanische tuinen is een kleine 4 km en heeft als bijnaam "The Tan". Er vanuit gaande dat ik er dus ook nog een mooi kleurtje aan over zou houden ging ik vol goede moed van start. Nog geen half uur later en zo rood als een biet stond ik naar adem te happen. Ik was even vergeten dat je hier heuvels hebt, dat viel zwaar tegen!
Na 5 weken bloed, zweet en blaren was ik klaar voor de 21 km. Dat ik de eindstreep zou halen was natuurlijk mijn voornaamste doel, al ging ik proberen binnen twee uur te finishen. Lange leve de "pace runners". Bij de start stond ik zij aan zij met het meisje met de "2 uur" ballon en zolang ik dus voor deze roze ballon uit kon blijven rennen, ging het goed.
Ready..GO! Het startsein klonk en samen met 2000 andere renners ging ik op weg. Federation Square, Yarra river en een rondje om het grote stadion ofwel "the G": alle highlights werden gepasseerd. Na 10 km vielen er hier en daar wat mensen uit en begonnen er van alle kanten mensen te klagen over zere knieën en steken in de zij. Wonder boven wonder had ik toen nog nergens last van.
Na 16 km begonnen m'n benen wat zwaarder te worden en besloot ik m'n voorraadje Australische "dextro" uit m'n sportbh te toveren. Daar kwam ik weer een paar kilometer mee verder. Na 19km werd het toch wel zwaar. Het voelde alsof ik elk moment kramp in m'n linkerbeen kon krijgen.
Ik was er bijna, maar toch.. er leek geen eind aan te komen. Nog 500m, 300m. De finishlijn was in zicht en langs de kant stond "my-one-and-only" supporter Alex te verkleumen van de kou. Toen hij mij in het vizier kreeg werd de camera nog even snel tevoorschijn gehaald en na 1uur en 53 minuten was de halve marathon een feit. De medaille was binnen. De spierpijn volgde alleen niet veel later...
Het was vanwege de aanhoudende spierpijn dat ik een paar dagen later besloot om met de auto even snel naar de videotheek te gaan. Drie keer raden wat er op m'n ruit geplakt zat toen ik nog geen 10 minuten later bij m'n auto terugkwam: m'n eerste Australische parkeerbon! Daar gingen m'n welverdiende dollars! Hoe laid-back ze hier ook zijn, met het laden en lossen van DVD's kom je niet weg.
Gelukkig hoef ik de trip naar de videotheek voorlopig niet meer te maken. Vanaf volgende week werk ik namelijk (vrijwillig) bij het Australian Centre for the Moving Image (ACMI) en kan ik gratis naar alle films en tentoonstellingen. ACMI is de plek waar film, tv, games, nieuwe media en kunst samenkomen in een interactief en uniek museum.
De nieuwe tentoonstelling waar ik vanaf maandag elke week te vinden zal zijn heet "Pixar-20 years of Animation" en staat geheel in het teken van animatiefilms. Mocht je dus op zoek zijn naar NEMO, die ga je hier zeker vinden!
