Auwtsj. Oeh! Nnngggie! De scalpel snijdt snel en scherp door mijn arm, en ik uit mijn ongemak zo zacht mogelijk; de dokter aan het andere eind van de scalpel kijkt een beetje verbaasd naar mijn kaken-op-elkaar gezicht en mijn gebalde vuisten.
"Doet de verdoving het niet?", vraagt-ie.
"Nee, niet aan de onderkant! De bovenkant is dood, maar waar je nu zit leeft nog", kerm ik stilletjes.
"Wil je nog wat meer plaatselijke verdoving?", vraagt-ie.
"Nee, nee, nee, ga maar gewoon door; ik klem mijn kaken nog wel wat harder op elkaar".
Ik denk snel terug aan 10 minuten daarvoor, toen het gemene verdovingsspuitje mijn linker onderarm in verdween. Alsof er 5 agressieve bosmieren onder je huid zitten, die allemaal tegelijk bijten. Snel daarna is DIE pijn verdwenen, maar om die bosmieren nou NOG een keer los te laten? Da's een beetje veel gevraagd.
"Ik ben bijna klaar", zegt de dokter. "Ik heb alles eruit. Alleen nog even een paar hechtinkjes, en dan is het allemaal gedaan."
En inderdaad; 4 valse speldenprikjes later -de bovenste 4 voel ik uiteraard niet- knipt hij de laatste draadjes af, en flept een kleine plakker op mijn oorlogswond.
"Right! That's it!", grijnst-ie.
"Hoeveel van dit soort operaties doe je eigenlijk, Doc?", vroeg ik toen hij nog heftig aan het snijden en plukken was.
"Och, zo'n twee per dag, gemiddeld".
"Wat? Zoveel? Gigantisch".
"Ja, dit is een veel voorkomend iets in Australië", meimert de huisarts met 40 jaar ervaring, als we weer naar buiten lopen, en afscheid nemen.
Dat kun je wel stellen! Wellicht had je al begrepen wat er aan de hand was. Zoniet, dan zijn deze statistieken misschien verhelderend:
• 80% van alle nieuwe gevallen zijn van deze aard
• 2 op de 3 Aussies zullen VOOR hun 70e ermee te maken krijgen
• per jaar zien huisartsen meer dan 1 miljoen mensen voor gevalletjes als het mijne
• Australie is het land met de meeste voorvallen in deze categorie
• Ongeveer 4 maal zoveel gevallen komen hier voor, vergeleken met bijvoorbeeld Engeland, Canada en Amerika
• Tussen je 15e-44ste loop je de meeste kans hiermee geconfronteerd te worden
• de 5 jaar overlevingskans voor de meest ernstige vormen is tussen de 90-95%
Juist. Skin cancer. Huidkanker.
Mijn verhaal begon een week of twee voor mijn "ingreep". Op een avond had ik wat jeuk aan mijn linkerarm; krabben hielp! Toen ik mijn mouw opstroopte om te kijken wat het was (ik dacht aan een muggenbeet), zag ik een roodachtig gekleurde, duidelijk ontstoken sproet/moedervlek. Hij was volgens mij groter dan voorheen, en hij jeukte. Voor mij waren dat genoeg indicatoren om maar eens bij de huisarts langs te gaan. Viel meteen mooi samen met het feit dat het zo'n 2 jaar terug was dat ik mijn huid voor het laatst had laten controleren op "plekjes"; 2 vliegen in 1 klap, dus.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik me niet echt druk maakte. Opgegroeid in Nederland heb ik mijn huid aan niet zo enorm veel zon blootgesteld (afgezien van vakantie-bakken aan het strand toen ik jonger was). Australie is natuurlijk een ander geval. Dit land ligt in een gebied van de aarde waar de ultraviolette straling gigantisch veel hoger is. Wij met onze blanke huidjes zijn daar niet op gebouwd -kijk maar naar de donkere aboriginals; die kunnen er WEL tegen.
Al met al is het risico om in Australie huidkanker op te lopen gigantisch hoog, relatief gezien. Niet dat dat nou meteen levensgevaarlijk en schokkend hoeft te zijn, hoor. Bij "oude mannetjes", met name bij de lui die ofwel truckchauffeur geweest zijn, of hun hele leven buiten hebben gewerkt, zie je vaak korstige rechter armen (die hangen uit het raam!), bezaaid met kleine gezwellen. Afgezien van het feit dat het een beetje onsmakelijk eruit ziet, doet het verder allemaal niet zoveel. De huidcellen vermenigvuldigen zich gewoon wat te snel. That's it. Het wordt wel erg naar als melanoma's of andere gevaarlijke celdelers je lichaam bevolken. Een nietig klein plekje van een halve millimeter doorsnee kan betekenen dat je binnen een paar jaar het loodje legt. Geen geintje.
Maar, zoals gezegd, ik maakte me niet ECHT druk. Ik was er snel bij, heb geen geschiedenis van kanker, en ben "pas" 9 jaar aan de Aussie zon blootgesteld -en ik mijd hem meestal; veel te heet! Ik wilde WEL uitsluitsel hebben, en dus maakte ik mijn afspraak.
De doc zette zijn dikke vergrootglasbril-met-lamp op zijn hoofd, en koekeloerde over mijn hele lichaam, hier en daar wat krabbend en wroetend. Zag er allemaal goed uit, vond-ie. Mijn arm nam wat langer in beslag. Krabben, kijken, drukken (AU!), rekken, veraf, dichtbij.
"Hmmm, it's a funny one", was zijn medisch onderbouwd advies.
Nog meer krabben en kijken en drukken. De diagnose: "ik denk niet dat het iets serieus is, maar laten we hem er maar afhalen, dan weten we zeker dat-ie niks meer doet".
Ik vertrouw iemand die al 40 jaar naar sproeten en moedervlekken kijkt, en dus stem ik maar toe in mijn "operatie". Ik ben wel meteen enigszins nerveus. Ik heb me nog nooit met opzet gesneden of laten snijden, en het idee dat een Aussie Bush-butcher dat gaat doen voelt lichtelijk ongemakkelijk. Afijn, toe dan maar.
Een week later ben ik er weer, en vindt het hele gebeuren plaats. Wederom ben ik me gewaar, terwijl ik op mijn beurt wacht, dat mijn hartslag hoger is, en mijn bloeddruk waarschijnlijk ook. Sukkel. ZO erg is het allemaal niet! Hoe dan ook, ik ga niet kijken, dat weet ik WEL.
De snelheid waarmee de doc zijn werkt doet verbaast me. Het is alsof hij een gaatje in een stuk stof snijdt en er een knoop aanrijgt. Rits, rats, klaar. Minder dan 20 minuten. Mijn onderarm is halfdood als ik naar de receptie loop, en een afspraak maak om de hechtingen te verwijderen. Vreemd gevoel.
Vandaag is het alweer een paar dagen nadat de hechtingen eruit gingen. Ik heb een kaal stukje arm, met een deuk erin, en prachtig roze nieuwe huid. En een een stukje huid-met-sproet minder. Dat mocht de patholoog hebben. Die meldde in zijn rapport dat er allemaal niks aan de hand is. Geen tekenen van "malignancy" (kwaadaardigheid). Waarschijnlijk dus gewoon een ontstoken moedervlek geweest. Toch blij dat ik deze ingreep heb laten verrichten. Ik ben helemaal geen angsthaas, wat dit betreft, maar om nou het risico te lopen dat er uitzaaiingen plaatsvinden? Nee, dank je wel.
Ik heb Simone en Kyara ook aangestoken, denk ik. Kyara wil nu ook een keer een "skin check" laten doen, en Simone heeft een plekje op HAAR arm gevonden dat ze maar eens wil laten bekijken. Ach, voorkomen is beter dan genezen. De dokter krijgt er gewoon een paar klanten bij.
Ik mag volgend jaar weer terugkomen. Jippie.
