And so this is Christmas, and what have we done? Another year over, and a new one just begun....
John Lennon zong het jaren geleden... Alweer (bijna) een jaar voorbij. Ons zesde kerstfeest in Australië; De snelheid waarmee de dagen aan ons voorbij schieten is ongelooflijk.
Ik heb het al eens eerder geschreven, maar kerst in Oz is voor mij nog steeds een surrealistisch iets. In korte broek en T-shirt met zo'n dertig graden.....heel maf. Maar het went wel, hoor!
Vanochtend hebben we een heerlijk kerstontbijt gehad bij een van onze -zeg maar- adoptief families: de grootouders van Bella, Kyara's beste vriendin. Die wonen een paar straten van ons vandaan, en zijn enorm hartelijke lui. Kyara is daar geregeld om te zwemmen en komt er al meer dan vier jaar, dus we kennen elkaar wel een beetje. We zijn minstens twee keer op kerstbezoek geweest, en voelen ons daar erg thuis.
Kyara was om vijf uur al wakker....pfffffffff. Die kon niet wachten om alle presents onder de Christmas Tree te bekijken. Alhoewel ze nog steeds Nederlands is volgens haar paspoort, is ze toch meer Australisch qua gewoontes. Sinterklaas is naar de achtergrond geschoven, Santa Claus is de top guy. Ik geloof dat we wel in de roos geschoten hebben met Santa's cadeaus. Mevrouwtje was erg tevreden.
Gisterenavond hebben we een ander typisch Australisch kerst-iets bekeken: lichtjes. Veel Australiers maken tijdens de kerstdagen van hun tuin een enorm licht en lampjes spektakel. Honderden, soms wel duizenden gekleurde lichtjes kleuren de tuinen van huizen op, en maken het vaak een geweldig iets om te zien.
In de plaatselijke krant wordt aangegeven waar de mooiste tuinen te vinden zijn, en we planden een route om te rijden. Er zaten inderdaad een paar uitermate mooi gekleurde en lichtrijke tuintjes bij! We waren niet de enige die een tourtje ondernamen. Behoorlijk wat auto's deden zoals wij: in een rijtje voor de tuinen, stoppen en foto's maken.
Een van onze buurtgenoten had ook jarenlang een mega verlichte tuin, maar hij moest er, volgens mij, vanwege zijn gezondheid mee stoppen. Hij kon niet meer het dak opklimmen om alle electra te verbinden.....erg jammer.
Morgen zijn we bij onze andere adoptie familie: de familie Roads. Dit is de familie van Russell, met wie ik in Zuid-Afrika Body Stress Release gestudeerd heb. Ik beschouw hem als een half-broer. Wederom een familie waarbij we ons erg welkom voelen! Is toch gaaf, niet? Zit je 20.000 kilometer van je geboorteland, heb je desalniettemin het idee kerst met je familie te vieren. Dat vind ik heel bijzonder.
Oud en Nieuw gaan we wederom in Brisbane vieren, met Bella erbij. Vorig jaar hebben we dat ook gedaan (lees mijn columns maar), in de stromende regen weliswaar, en dat was een groot succes. Ik vind Brisbane een geweldige stad en ben er graag. Op de Brisbane River wordt altijd een enorme massa vuurwerk afgestoken (om negen en twaalf uur), en meestal zijn er tussen de 50.000 en 100.000 mensen die dat bijwonen. Beeeeetje druk, maar wel gezellig.
We moeten nog uitvinden of de kids het redden tot twaalf uur; vorig jaar hadden we het negen uur vuurwerk bekeken, en toen waren ze het een beetje beu. Om half twaalf waren ze nog steeds wakker (filmpje bekeken in het hotel), dus hebben we ze maar weer meegesleept naar de rivier om twaalf uur vuurwerk bij te wonen. Moet dit jaar toch ook wel weer kunnen lukken, zou ik zo zeggen!
Ik ben enorm benieuwd wat 2009 gaat brengen. De laatste drie maanden is mijn business coachings praktijk ineens geexplodeerd; klanten letterlijk all over the world. Als dat de tendens is voor wat volgend jaar gaat komen, wrijf ik in mijn handjes! O ja, we zijn ook van plan een retourtje Nederland te boeken; moeten ons Nederlands een beetje op peil houden, niet waar?
Aan de andere kant: laten we het jaar eerst maar eens heelhuids uitkomen....
Tot in 2009!
Marc
