Ik heb wel eens vaker gezegd dat ik vind dat wij op het mooiste stukje Australische grond wonen. Over smaak valt niet te twisten, hoor je dan. Da's okee. Hoeven we niet te doen, want ik heb toch gelijk.
Een van die bijzonder mooie plekjes bij ons in de buurt is de Glasshouse Mountains keten. Toen James Cook in 1770 voorbij deze aparte formatie voer, merkte hij er dit over op: "These hills lie but a little way inland, and not far from each other, they are remarkable for the singular form of their elevation, which very much resembles a glasshouse. For this reason I called them the Glass Houses..."
De Glasshouse Mountains zijn geërodeerde overblijfselen van vulkanische activiteit. Let wel, die vulkanen waren ongeveer 25-27 miljoen jaar geleden actief; een behoorlijk stukkie terug in de tijd. Wat je er nu nog van kunt zien, is eigenlijk de binnenkant van de vulkaan, zeg maar het gat in een donut. Door afkoeling veranderde het gesmolten gesteente in trachiet en rhyoliet. Door erosie verdwenen de vulkanen rondom dit gesteente, en voila, daar heb je de Glasshouse Mountains!
Een aantal van deze bergen kun je beklimmen. Mount Tibrogargan en Mount Beerwah zijn de meest interessante voor amateurs. Die kun je namelijk ook opklauteren zonder touwen en ander klimgerei.
Mijn eerste keer de berg op kan ik me nog goed herinneren. Met een vriend van me, die erg fysiek is ingesteld, zouden we Mount Beerwah bestijgen. Ik, volkomen onvoorbereid, zonder goede conditie en te weinig geïnformeerd, dacht ik dat we een fikse bergwandeling zouden gaan ondernemen... totdat ik de steile wand zag, en me verteld werd dat ik moest klimmen om verder te komen.
Graaiend naar grip voor mijn handen, en tastend naar randjes voor mijn voeten kwam ik tot halverwege de berg, trillend van de zenuwen en het bloedsuikertekort. Omdat ik niet voelde dat ik iets te bewijzen had, en ook weer veilig beneden wilde komen, zijn we die keer niet verder gegaan, maar was mijn interesse wel gewekt!
Later, toen ik wat meer conditie had, mijn 'eerste keer' zenuwen waren bedaard, én ik meer voedsel mee ging slepen, heb ik meerdere tochten op beide bergen ondernomen. Fantastisch gaaf! Al was ik me wel elke keer bewust dat je enorm diep en hard kunt vallen als het fout gaat...
Afgelopen week hadden we bezoek van Jasper, een Nederlandse aangenaaide verre achterneef - de exacte familieverhouding laat ik maar voor wat het is. Jasper is 22, is uitermate fysiek ingesteld (gaat marinier worden vanaf augustus), en houdt van klimmen. Wij dus op zondag de berg op. Tibrogargan deze keer (364 meter hoog), omdat ik die persoonlijk iets leuker vind, en het Jasper niks uitmaakte.
Nou, ik weet weer dat ik geen 22 meer ben, maar de 40 al bijna kan aanraken... Jasper rende en sprong bij wijze van spreken de berg op als een dolle berggeit, ik volgde in mijn eigen tempo. Niks mis mee, hoor! Het lukt allemaal prima, alleen wat langzamer - en drie dagen daarna nog steeds spierpijn in mijn benen en schouders van het graaien, klimmen en zoeken naar grip.
Het was geweldig weer. Graadje of 25, hier en daar wat wolken, en niet te hoge vochtigheid. Eenmaal boven genoten we van het uitzicht, van alle Golden Orb spinnen die daar wonen - Jasper MOEST ze aanraken - en van welverdiende mueslirepen. Ondertussen hadden we diepe gesprekken over de zin van het leven en andere zaken. Erg boeiend!
Je kunt vanaf de top van de bergen - als het goed weer is - Brisbane zien liggen, dat toch nog zo'n 70 km verder zuidelijk is. En uiteraard heb je een magnifiek uitzicht over de Sunshine Coast kustlijn.
Voor mijn gevoel van eigenwaarde was het erg goed om te zien dat er meerdere lieden waren (waaronder een paar Nederlanders), die niet echt ver omhoog kwamen. Ik ging dan wel iets langzamer, maar klauteren deed ik! Mezelf tegen Jasper afzetten had geen functie. Die had zijn zinnen gezet om in moordtempo de berg te overwinnen, een gevoel dat bij mij afwezig is. Ik ga voor de lol en het uitzicht!
Jasper zei 's avonds: "Zullen we overmorgen Mount Beerwah nog even doen?" Mijn blik in zijn richting was duidelijk genoeg om als "nee" te kunnen worden geïnterpreteerd. Ik ga eerst een paar dagen mijn wonden likken, mijn spierpijn uitlijden, en over het verlies van mijn favoriete wandelschoenen heenkomen (die klom ik dit keer volledig kapot). Daarna ben ik er weer klaar voor.
Helaas, Jasper is gisteren richting het noorden vertrokken......
Ach ja, dan maar een paar maandjes pauze, tot we de volgende berggeit op bezoek krijgen.
