Het is zover in Aussie land: de verkiezingen staan voor de deur. De landelijke -federale- verkiezingen, welteverstaan. De nieuwe Prime Minister wordt gekozen.
De strijd gaat tussen oudegediende John Howard, aan de macht sinds 1996, en Kevin Rudd, de leider van de labour party.
John is een echte Aussie, in mijn ogen. Als je de man hoort spreken, met een overduidelijk accent, heb je meteen het gevoel dat je echt in een ander land woont. Volgens mij stookt-ie elke zaterdag de barbie op, met zijn thongs en boardies, en een ice cold stubbie in de hand. Fair Dinkum. Ach, alhoewel niet populair bij iedereen, moet hij op een of andere manier toch wel iets goed doen: als je voor je 5e ambtstermijn gaat kunnen we niet meer van toeval spreken, toch?
John is dikke (ik bedoel: DIKKE) vriendjes met George Bush. Of dat nou een prijzenswaardig iets is weet ik niet, maar goed. Amerika en Australië zijn over het algemeen behoorlijk dikke vrienden, en dat zie je dan ook aan de Australiers: die beginnen meer en meer op Amerikanen te lijken......
Kevin Rudd is andere koek (of a different kettle of fish, zoals ze hier zeggen). Een heuse pennenlikker, zou ik zeggen. Ik zie in hem een prototype van de hoge ambtenaar: rad van tong (in tegenstelling tot Johnnie), intelligent, gelikt eruit ziend, altijd strak in het pak, en eigenlijk gewoon geen uitstraling.
Ik heb iets met hem; op een of andere manier fascineert hij me. Ik keek een paar jaar terug wat vaker naar politieke discussies, en altijd als Kevin Rudd in beeld was zat ik vastgelijmd aan de buis. Wellicht omdat hij een soort juridische manier had van discussieren -die mij als jurist ook aanspreekt, of gewoon omdat hij zo robot-achtig was dat ik me afvroeg of er ook een mens in het pak zat. Bovendien is hij geboren in Nambour, dat hier 10 minuten vandaan is; Kevin is dus een beetje "van ons".
Afijn, de twee heren staan nu tegenover elkaar, en dan zie je dat de politiek in Australie (net als in Engeland) anders werkt dan in Nederland.
In Australie is het gerust toegestaan om de man te spelen, en niet alleen de bal. Links en rechts worden er dus, ook in commercials op tv en radio, persoonlijke aanvallen gedaan, om maar aan te tonen wat een loser de bewuste persoon is, en waarom per se op de andere persoon gestemd moet gaan worden. Oja, het beleid is uiteraard ook belangrijk, maar het is zeker Rudds/Howards persoonlijke fout dat.......etc. etc.
Nu we dichtbij verkiezingsdag komen (24 november), wordt het rotte eieren en tomaten gehalte nog iets hoger. Hoe meer je de andere persoon kan laten stinken, hoe beter het is! Smijten maar!
Ik weet het niet, hoor. Mij staat al dat gedoe een beetje tegen. Wellicht ben ik gewoon te soft voor dit soort spelletjes, maar ik vind het bespelen van de persoon in plaats van de bal nogal zielig. Als je aanmerkingen hebt op beleid en actiepunten moet je die uiteraard naar voren brengen, maar waarom moet je dan ook meteen wat meurende modder in iemands gezicht smeren? Helpt dat nou? Word je daar nou blij van?
Op een afstand, met enig leedvermaak maar ook met wat hoofdschudden bekijk ik aldus het -zich-langzaam-naar-de-climax-begevende fenomeen. Op een afstand, dat zeker. Waar de heren voor staan gaat volkomen langs mee heen, ik let alleen op de show erom heen.
Waarom? Nou, wij zijn Permanent Residents, en geen citizens/ingezetenen. Zolang de Nederlandse regering geen dubbele nationaliteit toestaat voor lieden als Simone en mij, blijf ik Nederlander! Dat heeft echter tot gevolg dat wij bepaalde dingen niet MOGEN, die iedere Australier wel MOET. Stemmen is er 1 van; wij mogen het niet, de Australiers moeten het wel!
Dit zo zijnde zal de hele verkiezingsstrijd mij allemaal worst wezen. Ik heb geen enkele zeggenschap in wie ik de beste tomaten c.q. eierengooier vind; wat voor beleid dan ook, wij hebben het maar te accepteren als residents. Is heerlijk rustig, want wat er ook gebeurt, ik kan mezelf in ieder geval niet verwijten dat ik de verkeerde rotte peer gekozen heb!
Als dat geen geweldige positie is!
Lang leve de politiek!
