Geen enkele Australiër wil het echt horen, maar er hangt hier toch nog wel een Engels sfeertje...
Als ze konden, veranderden de Aussies hun land direct in een republiek, en lieten ze de koningin de koningin. Veel meer binding dan dat Queen Liz op tal van muntjes staat hebben de meeste mensen niet met het koningshuis. Maar, zolang we geen republiek zijn -en dat zal wel een poosje blijven, denk ik- vormt Australië onderdeel van het Engelse koninkrijk.
En dat past ook wel, als je naar hun gedragingen en maatschappelijke instituties kijkt: behoorlijk Engels, dus!
Zo is er het welbekende "private" en "public" schoolsysteem. Rijkelui en anderszins gemotiveerden naar de privéscholen, de rest naar de publieke afdeling. En zijn er de uniformen op school. En is de politiek erg Engels qua uitstraling. En zijn er de Engelse pubs. En rijden ze hier aan de verkeerde kant van de weg. En is het rechtsysteem geënt op het -Engelse- Common Law systeem.
EN zijn er de privé en publieke ziekenhuizen! En dat is waar ik het deze keer kort over wil hebben.
Toen we op ons toeristische visum in Oz aankwamen hadden we al een incident waarbij het verschil duidelijk naar voren kwam. Voor ons permanente visum moest Simone een cardioloog bezoeken, omdat de keurende overheidsdokter een hartruis had ontdekt, en hij wilde zeker weten dat het niks ernstigs was. Oftewel: zoek maar een cardioloog, en stuur het rapport maar terug. Next!
Wij dus de Yellow Pages openslaan, en op zoek naar een hartdokter. Eerst eens de publieke ziekenhuis-cardiologen bellen; standaard antwoord: ja hoor, we kunnen u in ongeveer 4-6 maanden van dienst zijn, als u het echt snel wilt hebben. Huh!? Voor alleen een hartfilmpje? We hoeven geen harttransplantatie, hoor!
Toen de prive-cardiologen: als u wilt, kunt u overmorgen terecht. Schikt dat? Wow! Da's andere koek.
Toegegeven, de eindafrekening was stevig hoger dan wanneer het via Medicare (zeg maar: ziekenfonds) was gelopen, maar het gemak is ook wat waard, niet?
En zo werkt het in Australië. Voor heel veel behandelingen bestaan eng lange wachtlijsten (ach, net als op de rest van de planeet, vermoed ik), terwijl je bij privé ziekenhuizen relatief snel of echt snel terecht kunt. Als je je portemonnee maar meeneemt! Een Nederlandse kennis van ons had een "gepopte" (lees: verschoven) tussenwervelschijf in zijn onderrug: Ka-ching!!!! Even $5.000 afrekenen, maar wel binnen een week geholpen. En ons supersimpele hartfilmgeintje in 2003 kostte ons ruim $750 (met enorme korting, omdat de cardioloog ons een beetje zielig vond ƒº). Maar wel binnen een week geholpen PLUS uitslag.
Tot voor kort hadden we alleen een aanvullende verzekering voor ziektekosten (tandarts, podotherapie, chiropractie, fysiotherapie e.d.), en dat kostte ons ongeveer $50 per maand. Via Simones werk konden we met goede korting "private health care" verkrijgen, hetgeen we maar hebben gedaan. Nu betalen we - voor de goedkoopste optie - ineens $150 per maand. Ouch!
Het verschil is er wel. Gegarandeerd een privékamer (of $$$ als je op een gedeelde komt te liggen), voorrangsbehandeling in ziekenhuizen die bij de verzekeraar zijn aangesloten, meer ziekenhuizen waar je terecht kunt, EN dichterbij. Bovendien: luxere behandelingsomgeving - de privé ziekenhuizen zien er allemaal een stuk chiquer uit - en absoluut minder lange wachtlijsten. En zo nog wat voordelen. Wij hebben dan weliswaar de goedkoopste versie (sommige mensen betalen $400-500 per maand voor hun polis), maar die omvat toch nog behoorlijk veel.
Erg leuk voor ons, natuurlijk. Aan de andere kant: er zit iets oneerlijks in. Ik ga geen maatschappelijk stokpaardje berijden hoor, maar ergens klopt het niet dat er zo'n enorm verschil zit tussen het publieke en private stelsel. Er zou meer aandacht besteed moeten worden aan het verkleinen van het gat. Wellicht is er wel aandacht voor, maar daar merken we tot op heden niet zoveel van... wellicht met het verdwijnen van premier John Howard wat meer, op den duur.
Beetje Engels, voelt het voor mij. Het verschil tussen "the establishment" en "the lower class" is duidelijk aanwezig. Maar vertel dat de Australiërs niet...
Afijn, zo lang het zo is, is het zo. Ik heb mezelf maar eens een serie van 36 chiropractie behandelingen kado gedaan -daar krijg ik zo'n $700 van terug-, en we kunnen nu met het hele gezin 2 keer per jaar "gratis" naar de tandarts voor controle. Dat laatste zit bij ons pakket inbegrepen, en bespaart ons zo'n $600 per jaar! Als we er recht op hebben, gaan we het doen! Ja toch? Wij Nederlanders willen waar voor ons geld, en dat zullen we krijgen ook.
Op de politieke aspecten kom ik t.z.t. nog wel eens terug...
