Je merkt pas hoezeer je een land waardeert als je naar een ander land gaat. In ons geval was dat Amerika, meer specifiek Hawaii!
Aangezien ik al aardig goed word in het creëren van gratis of bijna gratis vakanties (da's dankzij de "Law of Attraction" coachingstechnieken die ik in mijn praktijk hanteer!), zat de derde - nagenoeg - kosteloze trip er natuurlijk aan te komen.
Dat werd dus een reis naar Hawaii! Via het kopen van wat producten kregen Simone en ik twee retourvluchten en twee nachten accommodatie op Hawaii aangereikt. Da's bijna $4,000 aan waarde! We besloten er een familietrip van te maken, en wat langer te gaan dan twee nachten. Bovendien gingen Kyara's beste vriendin Bella en haar moeder Linda ook mee, hartstikke gezellig.
Ik zal volstaan met te zeggen dat we een geweldige tijd hebben gehad (deze columns gaan over Australië, niet over Hawaii vakanties). We hadden prachtig weer, mooie tochten, snorkelen en walvissen kijken, en lekker niksdoen.
Wat me weer eens is opgevallen - om maar bij de column strekking te blijven - is dat Australië een heerlijk land is wat mensen betreft. Nagenoeg iedereen is opgewekt en hulpvaardig, en heeft de "she'll be right mate" attitude in positieve zin (zie een van mijn andere columns over die uitspraak).
Anders ging het op Hawaii. Mijn hemel, wat een hoop chagrijnige mensen loopt daar rond, zeg! Natuurlijk zitten er ook prima gasten tussen, net als Australië ook zijn negatievelingen heeft, maar het aantal "grumpy faces" op dit tropische eiland is toch wel erg hoog.
Bovendien, zoals ik al zei, ga je regelmatig pas waarderen wat je hebt als je het ergens anders niet meer tegenkomt. Op twee verschillende fronten is me dat tijdens deze vakantie opgevallen: winkelen en douane.
Winkelen: in Australië zijn de meeste mensen oprecht vriendelijk, en willen ze van alles van je weten. Niet altijd, natuurlijk, maar om maar een voorbeeld te noemen: toen we de dag na terugkomst bij "Woollies" (zeg maar Appie Heijn) boodschappen gingen doen, vroeg de cassière ons van alles over onze trip, en vertelde ze vervolgens een heel verhaal over wat zei die middag wilde gaan doen. Gewoon een gezellig praatje. En dat komen we heel vaak tegen.
Anders ging dat op Hawaii: beleefd, maar niet meer dan dat. Over het algemeen geen praatjes, en een beetje afstand. Aan de andere kant, in sommige restaurants is het weer precies omgekeerd: daar is het personeel ZO Amerikaans vriendelijk dat je er bijna eng van wordt.
Mag ik effe een bakje...?
Douane: dat was de meest opvallende zwart-wit beleving. De Hawaiiaanse/Amerikaanse douane and security is gewoon ronduit "rude" (grof, dus). Tot 4 keer toe werden we "randomly" (willekeurig, dus) gekozen om een volledige security check te ondergaan. Lekker random... Bovendien word je behandeld alsof je een stuk vee bent. Er kan geen lachje af, de bevelen worden je toegeblaft, en als je maar een beetje commentaar hebt of een geintje maakt ben je meteen verdacht, en besteden ze nog wat meer aandacht aan je. Ongelooflijk.
Ook met inchecken terug naar Oz ging het niet allemaal van een leien dakje. Er waren wat onduidelijkheden over onze visa - ik snap niet waarom, maar het zal wel - en ook daarbij ging het eraan toe alsof onze oorclips met registratienummers niet correct waren ingeniet... boe-oe-oe-oe-oe! Uiteindelijk mochten de koetjes door het poortje, maar niet nadat mijn bloeddruk een generator aan het draaien had kunnen krijgen, en mijn hartslag door mijn t-shirt heen zichtbaar was geworden. Aaaarrrgghhhh!
Nee, dan Australië! De regels (met name quarantaineregels) zijn behoorlijk strikt, maar de mensen die ze toepassen zijn doorgaans aardig en attent. Australiërs eigen, zijn ze ook nog wel in voor een grapje, hetgeen de hele beleving een stuk vrolijker maakt. Ik moet je eerlijk zeggen dat we - wat formaliteiten betreft - blij waren toen we weer in Sydney landden. It's good to be back home.
Al met al: prima vakantie, mooi land, mooie natuur, maar Australia I call my home (ook al zal ik waarschijnlijk altijd een Nederlander in Australië blijven). Da's een prettige gewaarwording!
