Ik denk niet dat ik geboren ben om records neer te zetten. Ik weet het uiteraard niet zeker (heb nog een jaar of 40 om mezelf te verbazen), maar het heeft mij van zolang-als-ik-me-kan-herinneren-af-aan ontbroken aan extreme competitiedrang. Ik vond het meestal niet zo erg om te verliezen, en had ook niet een wezenloze drang om ergens de beste in te zijn (alhoewel: op de kartbaan komt er een erg "no mercy" ingesteld alter-ego van me naar voren! Pas op!).
Wellicht vind ik het daarom zo interessant om te lezen en horen over mensen die die drang, en het benodigde doorzettingsvermogen, WEL hebben. Jessica Watson, een 16-jarig meiske uit Buderim (vijf minuten bij ons vandaan), is er zo eentje.
Jessica is een zeiler. Niet zo maar eentje, maar een solo-zeiler. En niet zo maar een solo-zeiler, maar een rond-de-wereld solozeiler! Op het moment dat ik dit schrijf is Jessica aan zo'n beetje de laatste 500 zeemijlen van haar rondje om de aarde bezig, die haar uiteindelijk in Sydney zullen doen aanbelanden. Daar zal ze, als alles goed gaat, over een dag of vier finishen (da's dan 16 mei 2010) en uitgebreid worden ingehuldigd.
Jesse's tocht begon ruim zeven maanden geleden. Uiteraard begon-ie veel eerder in haar hoofd, maar begin september 2009 vertrok ze in ieder geval vanuit Mooloolaba (hier om de hoek) richting Sydney voor de officiele start. Uiteraard ging een en ander niet vanzelf.
Er waren allerlei morele en juridische tegenstanders, die het belachelijk en onjuist vonden dat een 16-jarige scholier in d'r uppie rond de wereld ging varen. Ze was te jong, ze kon niet goed genoeg zeilen, ze had te weinig levenservaring, het was te gevaarlijk, verzin het maar. Allerlei redenen werden erbij gehaald om het maar niet te laten gebeuren.
Het was in dezelfde tijd dat in Nederland ook een jonge meid, Laura Dekker wilde gaan solo-zeilen. Ik geloof dat ze daar zelfs dreigden met tijdelijke ontzetting uit het ouderlijk gezag.....
Jessica voer desalniettemin de haven uit, en knalde prompt de eerste nacht tegen een vrachtschip op. Beetje sukkelig als je zo'n mening- en mediagevoelige tocht maakt... Behoorlijk schade aan haar bootje, en alle kritiek natuurlijk in de hoogste versnelling. Het maakte Jesse en haar familie allemaal niet uit. Ze ging het TOCH doen.
Na wat reparaties en gedoofde kritiek, ging Jessica op 18 oktober 2009 officieel van start. Op haar blog kun je alles lezen over haar rondvaart. Het zou mij echt niks lijken, hoor, maar ik ben dan ook meer een persoon voor vijfsterren cruises, zonder zeilen, met sterke, betrouwbare motoren, en met iets meer ruimte om mijn kont te keren... Aan de andere kant, mijn respect voor Jessica is wel enorm gegroeid.
Als ik lees over superstormen met megahoge golven en slagregens, dan gaan bij mij mijn nekharen omhoog, maar mijn bewondering ook. Met name als een "knock-down" beschreven wordt: da's een situatie waarbij je zeilboot door de golven negentig graden opzij klapt, en de grote mast op het water slaat (en wellicht nog erger, in het water verdwijnt, en je boot omkeert......). Jesse heeft een sliert van die "knock-downs" meegemaakt tijdens haar omzwervingen. Ik zou het in mijn broek doen, denk ik. En de troep in je kajuit van al het rondvliegende materieel!
Het hele idee al, om in je dooie uppie in een immense plas water rond te dobberen, met niks anders dan je boot, wat reddingstuig, en jezelf. Ik zou het niet willen. Maar daarom heb ik zo'n respect voor Jessica; zij wilde dat wel, en doet het!
Zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. In de buurt van Tasmanië, met nog 1.000 zeemijlen te gaan van de 23.000, moest ze een enorm stuk omvaren (onder Tasmanie langs, in plaats van tussen het vasteland en Tasmanie door) vanwege enorme stormen die aan de oostkust rondjoegen. Uiteindelijk kreeg ze daar toch nog een behoorlijke veeg van mee. Lekker, als je literfles afwasmiddel zich door de kajuit leegknijpt en alles wat je vastpakt plakkerig maakt terwijl je zelf uit alle macht probeert je boot -en jezelf- rechtop te houden!
Wat mij betreft krijgt Jessica een tien, of ze het nou haalt of niet. Officieel, volgens een of andere zeikerige instantie in Engeland, schijnt ze niet het record te kunnen breken van "jongste rond de wereld solozeiler". Ze schijnt daarvoor te weinig mijlen te hebben gevaren. Bovendien is ze nog geen 18, en zouden ze DAAROM de poging al niet erkennen.
Zoals de Aussies vaak zeggen: "who gives a rip?" Dit meiske doet iets wat maar weinigen, vele jaren ouder dan zij, zouden durven, en wat nog niemand van haar eigen leeftijd heeft gedaan. Dat is meer dan genoeg voor een pluim!
Go Jesse!
Marc
