Het is nogal wat!
Je staat er eigenlijk niet dagelijks bij stil, maar als het dan gebeurt kom je tijdelijk tot een "grinding halt (graainding holt)", zoals ze dat in het Engels zeggen.
Het is niet iets waarvan je verwacht dat het jezelf snel zal overkomen, of dat mensen in je nabije omgeving er serieus mee bezig zijn.
Natuurlijk denken wij er ook wel eens over na, maar meer in de trand van "dat gaan we dus echt niet doen, hè!?"
Toen we onze vrienden Dave en Eva -ook Nederlanders- in het weekend op de koffie hadden en zij ons vertelden dat ze dat WEL gaan doen, stopten de vogeltjes een paar seconden met fluiten, en zaten we er een moment geschokt bij.
Nee toch?
Terug naar Nederland?
Na een kleine 4 jaar in Australië te hebben gewoond hakten Dave en Eva onlangs de knoop door: ze gaan met hun 8-jarige dochter Lilian retour naar Nederland... Wauw.
Ze hebben er langdurig en uitgebreid over nagedacht, en alle "pro's en con's" op een rijtje gezet. Uiteindelijk sloeg de balans door naar "we pakken ons boeltje op en kopen een enkeltje Schiphol". En als het aan hen ligt gebeurt dat nog voor de Kerst!
Bij Simone schoten de tranen in haar ogen toen ze de boodschap hoorde - heerlijk als je die zo makkelijk kunt laten gaan; ik hou meestal alles binnen, en krijg alleen maar koppijn... Ik zat erbij als een stunned mullet (zoek dat maar op in een Ozzie slang boekje), en zowel Dave als Eva zaten er een beetje ongemakkelijk bij. Het is nogal wat!
Bij mij schoten alle praktische en financiële gevolgen door mijn hoofd: alles weer inpakken, verhuizers regelen, huurcontract verbreken, alle abonnementen opzeggen, afmelden bij allerlei instanties, etc. Eigenlijk hetzelfde als bij het vertrek NAAR Australië, maar nu andersom. En dan de gevolgen voor Lilian, hun dochter. Die gaat lekker op een plaatselijke school, heeft vriendjes, spreekt Engels (en Nederlands), en zal nu weer moeten wennen aan het Nederlandse systeem.
Afgezien van de praktische zaken heeft de volgende vraag mij de afgelopen dagen beziggehouden: zouden wij weer naar NL terug kunnen en willen?
Ach, kunnen wel, maar willen? Nee, dat niet.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik af en toe wel heimwee heb naar de "vertrouwde" dingen in Nederland, en dat ik de taal /communicatie hier het lastigst vind, ook al is mijn Engels prima. Maar dat maakt nog niet dat ik daarom weer terug zou willen naar Nederland. Begrijp me goed, bij Dave en Eva spelen er meer redenen; ik heb het nu alleen over mezelf.
Wij wonen alweer 4.5 jaar in Australië, en ik heb hier mijn plek gevonden. Voorlopig. Ik zie ons ooit nog wel een keer verder trekken; wie weet: Aruba, Curacao of Bonaire. Ook lekker warm, en ze spreken er Nederlands! Maar tot die tijd is Australië ons "thuis". Ik zou me op dit moment niet kunnen indenken weer aan de Nederlandse regeltjes en de beperkte ruimte te moeten wennen. Toen we afgelopen juni in Nederland waren viel het me weer enorm op hoe kleinschalig alles is vergeleken met Australië. Dat bedoel ik niet negatief, hoor, maar nu ik de ruimte heb ervaren krijg ik de kriebels als ik die ruimte zou moeten missen.
Om nog maar niet te praten over de files.
En dan het WEER! Man, ik vind de subtropische hitte hier ZO heerlijk, ik zou denk ik gek worden als ik weer onderworpen word aan herfst, winter, en temperaturen beneden de 10 graden! Brrrrrr...
Volgens de statistieken keren 1 op de 3 gezinnen die emigreren uiteindelijk weer terug naar Nederland. Da's best een hoop. En jammer genoeg voor ons zijn Dave, Eva en Lilian 1 van die 3. Ik ben benieuwd hoe het ze zal bevallen. Waarschijnlijk goed, hetgeen uiteraard samenhangt met hun wens te remigreren.
En voor ons? Wel, hun besluit houdt me al een paar dagen bezig, zo nu en dan. Maar dat is het dan ook. Geen haar op mijn hoofd die er op dit moment aan denkt dit land te verlaten. Ook al zitten er nadelen aan, per saldo is dit de plek waar ik de eerstkomende jaren mijn tijd wil slijten, al is het maar omdat de zomer er aankomt, en ik langzaamaan begin op te warmen!
