BENG BENG BENG!
De klok zegt 6.15 's ochtends, en ik ben net wakker (early riser, noemen ze dat). Er wordt luid op de deur geklopt.
Nog een beetje slaapdronken en verbaasd over het tijdstip open ik de voordeur: een grote politie agent in uniform kijkt me streng aan.
"Are you Casey de Bruin", vraagt (of eigenlijk: zegt) hij. Uhhh, nou nee...... "Can I come inside?" Mmmm, ja, sure. "What's your name?" Nou, ehhh, Marc de Bruin. "Have you got a brother named Matthew?" Jeminee, nee; ik ben enig kind, en heb hier al helemaal geen familie. "Anybody else in the house?" Tsjonge, zeg..... ja, mijn partner and dochter, maar die slapen nog. "Hang on, I'll get my colleague" -die achterom het huis was gelopen om de achteruitgang af te dekken!
Ineens staan er twee agenten in uniform me binnen aan te staren. "So you are not Casey de Bruin?" Nee, dus. "And you don't have a brother named Matthew?" Nee, ook niet.
Hmmmmm, zeggen ze allebei tegelijk.
Wat bleek nou: ene Casey de Bruyn (met een y) is een crimineel die tijdens zijn proeftijd over de schreef was gegaan, en nu de rest van zijn straf moest gaan uitzitten. Hij was al een poosje voortvluchtig, en de politie had gisteren een anonieme tip binnengekregen dat Casey zich zou ophouden op 7 Ferntree Court in Kuluin (da's ons adres; stuur eens een kaartje!). Ja ja! Vandaar dat ze ons 's ochtends een bezoekje kwamen brengen; grote kans dat Casey er nog zou zijn! Echte De Bruins look after elkaar, not?
Na nog maar eens uitgelegd te hebben dat wij Casey niet huisvestten, dat we pas 4 jaar in Australië wonen, dat De Bruin een zelfde soort naam is als Smith en Jones (er zijn er veel van!), en nadat Simone en Kyara ondertussen ook wakker zijn geworden, rijzen er wat vraagtekens boven des agenten hoofden. "Hmmm, it looks like we've been given a bum steer", concludeert de blonde agent, hetgeen zoiets betekent als "we zijn om de tuin geleid". We praten wat verder, en uiteindelijk verlaten de beide mannen het huis.
Wij kijken elkaar verbaasd aan, en Kyara (bijna 7 jaar) is helemaal hyper: DE Politie bij ons in huis!! Wauw! Ik voel de adrenaline pompen; alhoewel ik weet dat er niets aan de hand is, voel ik me toch een beetje onrustig (fight or flight!).
Een paar minuten later: boem boem op de deur (iets minder hard, nu). Dezelfde twee agenten weer.
"Do you mind if we ask you some more questions?" Nee, of course niet.
"Have you got any ID on you?" Ik geef ze mijn rijbewijs. "Hey, your name is spelled differently" (met een "i" in plaats van een "y"). Ja, gut.
De mannen vertrouwen het nog niet helemaal. "You really look like him". Oh ja, ook dat nog……
"Have you got a spare bedroom we can have a look at?" Ja hoor, kijk maar. Die bewuste kamer is 1 grote bomkrater, met alle zooi erin die wij niet willen zien (zeg maar een "rommelkamer"), en het gastenbed ligt vol met boeken, troep, kleding en andere meuk. Daar kan duidelijk niemand in geslapen hebben.
Ik laat voor alle duidelijkheid onze paspoorten met visa erin zien, waaruit blijkt dat we sinds 2003 in Oz wonen, en herhaal nog maar eens dat ik geen familie in dit land heb.
De heren weten genoeg. Wij zijn waarschijnlijk niet de familie Flodder die ze zoeken. Ze verlaten het huis, en nee, ze keren niet meer terug.
Pfffff, dat was me wat!
Normaal gesproken word ik pas echt wakker na een lekkere bak koffie (ja, ik weet het; het is een verslaving). Vandaag heb ik die niet nodig. Mijn lichaam pompt op volle kracht, en alle zintuigen staan op scherp. Wat een portie adrenaline in je lijf al niet kan doen.
Het motto van de politie hier is "to serve and protect". Ik heb daar vanaf nu aan toegevoegd: "and wake people up efficiently". Ik weet wie ik de volgende keer ga bellen voor mijn wake-up call.
