Onze dochter Kyara (bijna 7 jaar oud) is niet zo'n held als het op beesten aankomt. Waarom, weten we niet. Simone en ik zijn allebei enorme dierenliefhebbers, en je zou ergens denken dat dat genetisch wordt doorgegeven.
Niet dus.
Honden en katten zijn erg scary, en vogels kunnen swoopen (van die duikvlucht-aanvallen maken); hoe verder weg ze zijn, hoe beter, volgens Kyara.
Dit jaar vierden wij Oud en Nieuw met zijn viertjes; Kyara had haar beste vriendin Bella voor een sleepover, en na met zijn allen naar Ice Age gekeken te hebben was het tijd voor "Happy New Year!", (kinder-)champagne en wat sterretjes op de veranda -geen vuurwerk; veel te gevaarlijk in verband met bosbranden. Ineens zag ik wat langsschieten in de tuin. Het leek een possum, maar daar was het te snel voor. Simone holde naar buiten, en binnen no-time kwam ze terug met een trillend en bibberend Yorkshire Terriertje in haar armen. Die was waarschijnlijk geschrokken van alle tumult rond de jaarwisseling, en had de benen genomen.
Nu hebben honden hier allemaal een dog tag met een nummer erop, dus we wisten dat we zijn eigenaar wel weer zouden vinden. Maar ja, op 1 januari is bij de gemeente natuurlijk alles dicht... We zouden in ieder geval een volle dag voor het beestje moeten zorgen, tenzij we zijn "huisje" terug konden vinden.
Kyara reageerde in eerste instantie helemaal verschrikt. Ook al was dit maar een enkelbijtertje, het was een HOND, dus eng! Paniek, paniek. Geleidelijk begon ze echter geïnteresseerd te raken in het - ontzettend lieve - beestje, en kwam ze wat dichterbij. We waren Kyara al een poosje aan het voorlezen uit een geweldig kinderboek van Bibi Dumon Tak over "Bezem", een vrolijke en eigenwijze hond, en zo werd onze wegloper al snel Bezem gedoopt.
Om 1 uur 's nachts liep ik met de meiden en de hond een rondje in de buurt, hopend dat Bezem zijn eigen huis zou herkennen, maar nee, hoor. Vrolijk huppelend, plasje hier, plasje daar, snuffeltje zus, krabbeltje zo, ging hij weer met ons met terug naar huis. Tsja.
We gaven Bezem een bedje van handdoeken en wat eten en drinken in de bijkeuken, deden de deur dicht, en hoopten maar dat hij niet de hele nacht zou gaan liggen janken.
Helemaal niets. Stilte. Braaf beest!
Uiteraard verbleef Bezem de eerste dag van het nieuwe jaar ook bij ons, en Kyara warmde helemaal op voor haar nieuwe vriendje. Wandelen, spelen, aaien, kammen, de hele moeder-Kyara-zorgt-wel-voor-je rataplan werd op Bezem losgelaten, die het allemaal even prachtig vond. 's Nachts slapen in de bijkeuken was weer geen enkel probleem. En toen kwam 2 januari.
Uiteraard hing ik om 9 uur al met de gemeente aan de telefoon, en werd aan de hand van Bezem's nummer zijn baasje snel gevonden en gebeld. Die stond binnen een half uur op de stoep, helemaal blij en dankbaar. Ze woonde maar twee straten verderop, en Bezem was op een van onze wandeltochtjes straal langs zijn eigen huis gelopen zonder het te herkennen...
Bezem bleek in het echt Sprinter te heten, en zijn baasje wist niet hoe ze ons moest bedanken.
Kyara was een beetje verdrietig, want nu moest ze alweer gedag zeggen tegen haar nieuwe vriendje. Jenny, de eigenaresse van Sprinter/Bezem, had echter een goed idee: als Kyara het leuk vond, dan mocht ze geregeld mee om Sprinter/Bezem uit te laten, en ze kon ook zo vaak als ze wilde op bezoek komen. Dat viel in goede aarde, en we gaan er zeker gebruik van maken!
En wat nog leuker is voor iedereen (Simone en ik zijn allebei hondenliefhebbers): Jenny gaat binnenkort een aantal dagen weg, en dan mogen wij op Sprinter passen! Kyara - en wij ook wel, moet ik zeggen - kijkt er nu al naar uit.
Voor ons is Bezem/Sprinter een heuse blessing in disguise gebleken. Eerst hadden we allebei zoiets van "hmmmm, zitten we ineens met een hond", maar nu we zien wat het met Kyara heeft gedaan, en hoe leuk wij het zelf ook vinden om op zo'n vierpoot te passen, ben ik eigenlijk alleen maar blij dat hij onze tuin is ingehold! Niet dat ik nou ga zitten hopen dat we een soort veilige haven voor weggelopen honden worden, maar zo 1 keer per jaar is geen probleem!
Nu we in Australië wonen en behoorlijk veel reizen willen we eigenlijk geen hond meer in de familie hebben, en een foster dog zoals deze is natuurlijk een ideale oplossing!
Lang leve Bezem!
