Heb jij vroeger ook wel eens zo'n opwind schildpadje gehad als speeltje? Zo een met zo'n draaiknopje? Dan gingen de flippers wurwurwurwurwur. Leuk voor in bad!
Heb je wel eens een schildpadje in je hand gehad dat ook wurwurwurwurwur met zijn flippers gaat, maar dan zonder draaiknopje? Nee? Dan MOET je Mon Repos Conservation Park, 15 minuten vanaf Bundaberg Queensland, bezoeken.
Ieder jaar, van november to maart, zijn nestende EN uitgekomen zee schildpadden en -padjes te zien op een 1,5 tot 2km stuk strand bij Bargara. De nestende schildpadden zijn voornamelijk actief van november tot januari, de uitkomende nieuwelingen van januari tot maart.
De zee schildpadden zijn een redelijk bedreigde diersoort. Niet alleen omdat er velen opgegeten worden, in visnetten blijven hangen en verdrinken, plastic zakken opeten en aan verstopping sterven, door bootschroeven geraakt worden, etc., maar ook omdat deze dieren er 30 jaar of meer over doen om geslachtsrijp te worden.... da's nogal een poos...... De statistieken stellen dan ook dat slechts 1 op de 1000 geboren schildpadden de leeftijd bereikt om aan voortplanting te werken. Maar ALS ze dat doen....PRACHTIG!
Via een aangeboren GPS systeem, dat het specifieke magnetisch veld van onze aarde bij Bargara "voelt" weten de schildpadden, na ruim 30 jaar in de Atlantische oceaan gezwommen te hebben, feilloos de weg naar dit strand terug te vinden, om aldaar zo'n 100-130 eitjes te leggen. Dat is al een fenomeen op zich, en kan ook bekeken worden onder leiding van rangers.
Na 8 weken komen de eitjes uit. Het geslacht van de babies wordt bepaald door de temperatuur: is het strand-zand warmer geweest dan 28.6 graden, dan worden voornamelijk vrouwtjes geboren; bij koelere temperaturen worden met name mannetjes geproduceerd. Bargara spuugt met name vrouwtjes uit.
In de relatieve veiligheid van de avond beginnen de schildpadjes aan hun eerste en -voor ongeveer 30 jaar- enige tocht over het land, naar de zee. Ze weten waar ze heen moeten: het licht van de donkere horizon is duidelijk genoeg om gezien te worden.
Het is op dit punt dat de rangers tijdens een tour tijdelijk ingrijpen in het natuurlijke proces. Er wordt gewacht tot het nest helemaal leeg is -dat kan wel effe duren met 100+ padjes. De uitgekomen schildpadjes worden in een klein ringvorming gaaswerk geplaatst, zodat iedereen ze kan bewonderen. Het licht van de lantaarns van de rangers maakt dat de padjes de hele tijd van de ene naar de andere plek bewegen. De rangers staan uiteraard niet stil, en dus beweegt de "horizon" constant! Volop actie in de ring!
Iedereen krijgt een kans een schildpadje van dichtbij te zien, en wat foto's te maken. Da's dan ook de enige gelegenheid om dat te doen, anders zouden de flitsen desorienterend kunnen werken.
Het mooiste moment is, als een aantal mensen met kleine zaklampjes in een soort startbaan opstelling op het strand geplaatst wordt -lampen naar voren schijnend- tot aan de branding. Kyara en ik stonden in de branding, en hadden dus het langste -en het beste!- zicht. Het was ongelooflijk takkenweer: keiharde -warme- regen en windkracht 9 of 10, maar ik had er geen moment van willen missen! We waren nat tot op onze onderbroek, maar bij 27 graden of meer is dat niet zo'n enorm probleem. Je koelt wel wat af, dus de warme douche naderhand was ook erg lekker!
Als iedereen in lijn staat wordt de gazen omheining opgetild: de mad dash naar zee begint! Het is een geweldig gezicht om tientallen kleine padjes tussen je benen door en over je voeten richting zee te zien schuifelen. Eerst duwt een enorme golf ze weer landinwaarts, om ze vervolgens met enorme kracht naar zee toe te trekken.
Dan begint het echte werk: 3 dagen wordt er achter elkaar gezwommen, totdat de overlevenden de EAC bereiken: de East Australian Current (herinner je je Nemo nog, Dude?). Die sleurt ze mee tot aan Nieuw-Zeeland, waarna de jonkies zelf de weg naar de Atlantische oceaan zullen moeten vinden.
De tours vanuit het conservation park gaan iedere avond (nov tot mrt), maar garanties om schildpadden te zien heb je niet. Het blijft een natuurlijk proces, en de natuur trekt zich niet zoveel aan van toeristen. Hetzelfde geldt voor timing: zelfs al komen de eitjes uit, je weet nooit wanneer. Wij moesten ruim 2 uur wachten voordat we het strand op mochten, hetgeen niet eens zo slecht was. Soms zitten mensen 3 tot 4 uur duimen te draaien.
Ik zal niet snel het gevoel van de wurwurwurwurwur flippertjes vergeten. De kracht die in zo'n klein padje zit is ongelooflijk. Zeker een fenomeen om nog een paar keer te ervaren. De volgende keer waarschijnlijk eerst maar eens de moeder aanschouwen die alle eitjes uitpoept. Dan hebben we alle facetten gehad!
