Maandenlang werd ik wakker en sliep ik in met hetzelfde lijstje dat door mijn gedachten gierde; onderhuur, spullen verkopen, inpakken, spullen opslaan, belastingdienst, gemeentelijke inschrijving, zorgverzekering, bankzaken, stroom en water, de kat, ontslag nemen, visum rond krijgen, afscheid nemen, documenten en papieren organiseren.
Het land uitkomen zonder kleerscheuren en zonder dat er grote rekeningen achter je aankomen, is zo makkelijk nog niet. Zeker als je in de positie zit waar ik in zit; ik ga niet op vakantie, maar ik ga ook niet 100% zeker emigreren. James, mijn Australische partner, en ik willen wonen waar we ons het beste kunnen redden. In 2011 kreeg Nederland een kans, en ze viel ons helaas erg tegen. Het leek onmogelijk om werk voor hem te vinden, zeker in deze tijd, en ik studeerde af en ploeterde daarna door tegen minimumloon tot we zouden vertrekken. Het was een zwaar jaar, en we hopen dat Australië meer te bieden heeft. Zo ja, dan blijven we daar, maar zo niet, dan kom ik terug, misschien al binnen een jaar. Maar dat kan niet zomaar, gemeentes en zorgverzekeringen hebben regeltjes en verwachtingen, en als je meer dan 8 maanden weggaat dan emigreer je permanent volgens de gemeente. Veel regeltjes en weinig begrip voor menselijke omstandigheden, helaas.
Met Australië heb ik nooit iets gehad, gek genoeg. Ik was altijd gefascineerd door Engeland en de VS, maar Australië was nou nog nooit in mij opgekomen. Naar een land verhuizen waar je gek op bent, dat houdt je wel gaande, maar zo ver weg van huis zonder echt te weten wat ik er van vind? Er zijn gelukkig wel verzachtende omstandigheden; familie. James en zijn familie zijn heel erg hecht, en gelukkig zijn zij gek op mij en ik op hen. Ik kom dus allesbehalve alleen te zitten. Het is het type familie dat altijd achter je blijft staan als je er eenmaal bij hebt gehoord, wat er ook gebeurt in de toekomst. Dat voelt ontzettend fijn en veilig.
Het engste aan het hele proces is nog wel het gebrek aan controle. In Nederland had ik werk en inkomen, wist ik de weg, kon ik de tram of trein pakken, kende ik mensen, kende ik het eten. In Australië is het maar afwachten of ik werk kan vinden, ken ik de weg niet, heb ik geen rijbewijs (en dat is daar heel ongewoon), ken ik buiten de familie niemand en eten ze ontzettend veel vlees - iets wat mijn ouders en ik nooit gedaan hebben. Alles is onbekend en ik zal me helemaal opnieuw moeten oriënteren in het leven daar.
Het is een ontzettend spannende keuze geweest en een nog spannender proces om het ook werkelijk allemaal te doen (het moeilijkste, gek genoeg, was de kat bij iemand anders achterlaten). Maar nu is alles in gang gezet en is er geen ontkomen aan; ik ga verhuizen naar Australië. Of nou ja, niet op vakantie, maar ook nog niet helemaal emigreren. Ik ga er in elk geval heen, en ik ga het meemaken. Ik kan alleen maar hopen dat het zo geweldig wordt als mensen me vertellen dat het is daar!
