"Iets verder naar links," zegt mijn schoonmoeder licht zenuwachtig, met zoveel geduld als ze kan opbrengen. Ik was al trots dat ik nog niet een keer per ongeluk rechts ben gaan rijden, iets verder naar links? Ik stuur de auto iets verder naar de linkerkant van de weg en kijk paranoïde naar de zijkanten van de weg.
Ik heb mijn rijbewijs in Nederland nooit gehaald, ondanks veertig lessen en twee rij-examens; nu in Australië heb ik meteen in mijn eerste weken hier mijn theorie gehaald, waardoor ik een Learner's Permit heb - hiermee mag ik een half jaar rondrijden zolang er maar iemand met een vol rijbewijs naast me zit. Thuislessen dus, een stuk minder stress en financiële druk, en meer dan genoeg tijd om te oefenen. Mijn gebrek aan ervaring is echter niet waarom ik wat schichtig ben in het verkeer, en ook het links rijden is al snel aangewend. Toen James mij voor het eerst kwam ophalen op het vliegveld van Melbourne in december 2010, reden we om 5 uur 's ochtends in het pikke donker een kangoeroe aan. Het was bizar; mijn eerste half uur in Australië ooit en we reden een kangoeroe aan. Erg uitzonderlijk is dat voor Australiërs zelf blijkbaar niet, maar om nu te zeggen dat het per automobilist elk jaar gebeurt? Dat zeker niet. Een bizarre eerste ervaring.
Dus nu kijk ik elke container langs de weg achterdochtig tegemoet - toch even zeker weten of het een container is. Gelukkig kan het in de stad niet gebeuren, en ik ben dan ook opgelucht als we weer terug de "suburbs" inrijden. Hier zijn geen wilde dieren die ik aan kan rijden. Voordat we naar huis rijden stoppen we heel even bij kennissen, ik schep even op over hoe goed links rijden al wel niet gaat, en na een paar minuten stappen we de auto weer in.
Ik heb nog geen seconde het gaspedaal ingedrukt om naar huis te rijden, of mijn schoonmoeder schiet in de lach en wijst naar het dashboard voor me. Ik kijk naar het punt waar ze naar wijst en spontaan vergeet ik welke kant ik de handrem op moet trekken, hoe ik de motor uitzet en uit moet stappen. Met grote ogen staar ik naar een grote huntsman spin die uit de kleine ventilator in het dashboard kruipt. Ik had me afgevraagd hoe dat überhaupt paste, maar ik was er nog steeds niet uit hoe ik de auto nu stil moest zetten voor ik er uit kon springen. Ondertussen lag mijn schoonmoeder nog steeds in een deuk, uiteraard.
Eenmaal thuis probeert mijn schoonfamilie me wijs te maken dat de dieren van Australië me gewoon graag welkom willen heten door me bij elke eerste ervaring hier me helemaal kapot te laten schrikken. Ja ja, lach maar om het Nederlandse meisje dat zich thuis in studentenhuizen eigenlijk alleen ooit druk maakte om onschuldige zilvervisjes! Ik begin er onderhand aan te wennen. En ik wil wedden dat er op mijn eerste werkdag een koala op mijn hoofd valt.
