Mijn schoonouders zijn op bezoek. Naast dat dat natuurlijk ontzettend leuk is, is het ook altijd een tijd van reflectie. Reflectie op ons leven hier in Sydney. Hebben wij het nou hier wel zo goed of niet, dat soort discussies, je kent het wel, of waarschijnlijk eigenlijk helemaal niet. Ik ben tot de conclusie gekomen dat wij ons eigenlijk helemaal niet altijd beseffen hoe goed we het hier hebben. Het overbekende spreekwoord van het gras is altijd groener aan de overkant, werkt namelijk toch ook echt bij ons, ook al is die overkant dan wel 24 uur vliegen.
Wij beseffen natuurlijk wel dat het hier heerlijk wonen is en dat het bijna altijd mooi weer is. Dat wij in de weekenden mini vakanties houden, ons leven zich op het strand bevindt, altijd maar weer, soms twee keer per dag, een beetje lunchen of flat whites drinken, terwijl de kids zich vermaken in een surfklas van de little nippers. Of een weekendje weg naar de Blue Mountains gaan met vrienden en hun kinderen, zo even last minute bedacht en geregeld. Of tegenwoordig zijn de Rodeo's bij ons erg in trek en dan wel 's avonds gewoon lekker kamperen tussen de paardenpoep en de cowboys in. De kids kunnen zich niets leukers bedenken!
Ik heb nog steeds wel moeite met het feit dat als ik 's nachts naar de wc moet dat ik dan ergens in de tent eerst de boel moet gaan aftasten naar het toiletpapier en dan vervolgens ergens in de bush bush mijn plas moet laten gaan. Dat toiletpapier is dan natuurlijk ook volledig overbodig, want dat kun je daar toch niet achterlaten, aangezien dan iedereen de volgende morgen ziet waar jij hebt zitten plassen. Fijn bedankt.
Maar toch denken wij altijd nog aan een terugkomst in Nederland. Wat we daar hopen te vinden wat we hier niet hebben? Nou ja, aangezien mijn familieleden ook deze columns lezen, moet ik hier natuurlijk wel schrijven: de familie. Mijn lieve en mooie nichtjes en neefjes en mijn ouders en broers en zussen. En ja, voor die ene vriendin die misschien toevallig tegen deze column aanloopt, ja ook jij. Maar wat dan nog meer?
In Nederland is het weer er niet beter op geworden de afgelopen zeven jaar, heb ik me laten vertellen. Zelfs in Maart kan het nog gaan sneeuwen en de zomers laten nog steeds op zich wachten. De files worden erger en langer en de combinatie files en sneeuw heeft ook allerlei nieuwe ontwikkelingen met zich meegebracht: overnachten in een gestrande auto, warm gehouden door dekens van het Rode kruis ???….Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik hierover las. Maar wat ik nog veel erger vond was dat me in de nieuwe 'Red' werd verteld door de hoofdredacteur die over de 35 plus vrouw sprak (meegebracht door mijn schoonouders natuurlijk!) dat solliciterende vrouwen boven de 38 in Nederland niet eens meer worden uitgenodigd op gesprek.
Nou ben ik natuurlijk nog lang niet 38 (ahum), maar we gaan hier dan ook nog niet op stel en sprong weg. Concluderend zou dat dus inhouden dat ik niet eens meer aan het werk kom in Nederland? En of een relocation bureau voor Australiërs die naar Nederland komen nou zo'n gat in de markt zou zijn (voor nieuwkomers van deze colomn: dat doe ik hier in Australie, ik heb mijn eigen relocation bureau. Ze zullen wel gek zijn die Australiërs en wij zelf ook! Maar waarom dan toch dat groenere gras?
Nou, neem nou bijvoorbeeld het wonen hier in Sydney. Mijn vaste lezers weten waarschijnlijk wel dat ik met mijn man en de twee slopers in Paddington woon, een beetje de Jordaan van Sydney, dus nee echt niet goedkoop. Maar wij kunnen dan ook absoluut hier niet een huis kopen, wij huren. Ja nog steeds. Nee we hebben nog nooit een huis gekocht en ik zie het voorlopig ook niet gebeuren ook. Nee, op een meubelboulevard heb ik ook nog nooit rondgelopen, om de doodeenvoudige reden dat het een slechte investering zou zijn om een nieuwe keuken te plaatsen in een huis van iemand anders. Maar als huurders geef je wel een grote hap van je salaris zomaar weg en dat zie je nooit meer terug. Geen goede investering, geen kans om die grote klap te slaan.
In Sydney moet je 20 procent van de aanschafprijs van een huis zelf cash aanbetalen en dan is de hypotheek ook nog niet eens van de belasting aftrekbaar, dat gebeurt pas bij je tweede huis, dus kortom, wij hebben besloten ons hardverdiende geld ergens anders in te investeren. Nou blijkt dat ik toevallig een enorme fan ben van alles wat maar met huizen en huizen inrichten te maken heeft. Bladen zoals de VT wonen maken mij gelukkig en ondanks dat ik misschien met een sneer een opmerking plaatstte over die woonboulevard ben ik, als ik weer eens op de beach lig, stiekum enorm jaloers op al die Nederlanders die daar hun weekend doorbrengen. Dus ja dat kriebelt wel. Dat is dat gras dat groener is bij jullie daar in de sneeuw.
Voorlopig moet ik het doen met een nieuw bankstel (want dat kun je meenemen) en moet ik het chocolade bruin schilderen van die ene wand in mijn slaapkamer maar weer snel vergeten. Dat lukt ook wel aardig als je je weekendtas alweer aan het inpakken bent om vijf dagen te vertrekken naar een beachhouse in Hyams Beach, het witste strand van de wereld. De trailer is gehuurd, ja wij zijn tenslotte nu met de schoonouders en de twee slopers, allemaal in één auto. Rest ons nog een weekend op de beach hier in Sydney en een verjaardagsfeestje in een afgehuurde franse Bistro met al onze beste vrienden voor de 37ste verjaardag van mijn man, een massage in de City, en de vaste vrijdagavond borrel bij de Opera House Bar en dan gaan! Ach het leven is zo slecht nog niet!
Simone Hoffman
