Wonen in Sydney is natuurlijk niet het echte wonen in Australië. Als ik uit mijn raam kijk, zie ik niet eindeloze rode landvlakten met hier en daar een grote bruine kangoeroe die voorbij hopt. Ik heb ook geen last van duizenden vliegen waarvan er één continue zijn best doet om van mijn linkerneusgat zijn nieuwe huis te maken. Ook een Aboriginal heb ik alleen nog maar gezien in het toeristische Darling Harbour, waar hij in zijn zelfgemaakte zwembroek met wat witte krijtstrepen op zijn gezicht probeerde wat leuke tonen uit de didgeridoo te krijgen. Toch woon ik in Australie, in Sydney en dat is een wereldstad; rood zand, kangoeroes en koala's zie je hier alleen maar in de dierentuin en die grote rode rots is duizenden kilometers hier vandaan...
Als ik nu naar buiten kijk, hartje winter, 23 graden, word ik helemaal vrolijk van die strak blauwe lucht, die je zonder goede zonnebril niet eens goed kunt bekijken. Als ik mijn Victoriaanse Terrace huis verlaat, hoor ik de roep van de Kookaburra vogel. Het lijkt alsof er iemand hardop zit te lachen, maar dan vanuit een eucalyptusboom! Ik ruik overal jasmijn en ik kan met een gerust hart met mijn hoofd in die niet aanwezige wolken lopen, want ik hoef niet op te letten of ik in de hondenpoep stap. In Sydney loopt iedere hondeneigenaar namelijk met een plasticzakje rond omdat er een grote boete staat op het laten poepen van je hond in een publieke plaats.
Het café op de hoek zit altijd bomvol met Sydneysiders die hun ochtend beginnen met een perfect gebrouwen long black of een decaf cappuccino met soy melk. Een heerlijk ochtendritueel waar ik, nadat ik mijn twee kleine Aussie boys naar de crèche heb gebracht, ook volop gebruik van maak voordat mijn werkdag begint. Even snel de Sydney Morning Herald doorlezen en ik ben weer helemaal bij. Het weerbericht hoef ik niet te lezen, ik heb in het weekend al gehoord dat het weer de hele week'fine wordt . Saaie baan heeft die weerman hier in Australie.
Toen ik hier zes jaar geleden aankwam, op zoek naar avontuur, voor mezelf en mijn toenmalige vriendje (hij is nu mijn man en vader van mijn twee zoontjes trouwens), was ik verbaasd dat Sydney echt een stad was. Ik weet ook niet wat ik dan had verwacht van een wereldstad met meer dan vier miljoen inwoners en een oppervlakte van 3,700 sq km. Op één of andere rare manier viel het me tegen dat ook hier mensen om acht uur 's ochtends op de trein stonden te wachten om naar hun werk te gaan. Al had ik al wel snel door dat er een duidelijk verschil was met het stationsgedrag waar ik bekend mee was thuis in Nederland.
In deze grote wereldstad, waar ook iedereen op tijd moet zijn op het werk, behandelen Sydneysiders elkaar met een beleefdheid waar je u tegen mag zeggen. Hier laten mensen elkaar nog daadwerkelijk voorgaan bij het instappen van de trein, ferry of bus. Sterker nog, mocht je toevallig staan te wachten met een kinderwagen dan hoef je niet bang te zijn dat er eerst tientallen mensen over en langs je heen lopen om maar vooral niet dat mooie plaatsje te moeten missen. In tegendeel, hier zullen tientallen mensen hun hulp aanbieden met het tillen van de kinderwagen en hun best doen om voor jou het mooiste plaatsje te bemachtigen. Machtig mooi toch, wie wil hier nu niet wonen?
Het beleefdheidsverschil intrigeerde me en ik vroeg mezelf af in de eerste paar weken van mijn verblijf in Sydney, waarom iedereen zoveel aardiger was voor elkaar. Lag het aan het feit dat de zon meer schijnt, of was er gewoon meer plaatst in de trein? Nu, een aantal jaren later en wijzer, weet ik inmiddels wel waarom dat zo is. De lifestyle is hier zo geweldig en ontspannen, dat vanzelfsprekend ook het stressniveau van de inwoners van de mooiste stad van de wereld heel wat lager ligt dan bij"ons" in Nederland. Het is natuurlijk heel wat makkelijker om aardig te zijn voor je medemens als je iedere ochtend op een geinig uitziende groen met gele ferry naar je werk gebracht wordt.
Australie is een uniek land. Het is een land waar ze tijdens de uitzending van de weersvoorspelling zeggen: "Helaas wordt het morgen weer een zonnige dag met strakblauwe luchten." Dit komt natuurlijk omdat er een grote droogte heerst, wat absoluut een negatieve impact heeft op het leven van vele Australiers. Australie is het land waar de koffiecultuur de overhand heeft genomen, het land waar moeders met hun kinderen iedere dag naar het strand kunnen maar het niet willen in verband met de sterkte van de zon. Het land waar met een uitroep van 'no worries mate', alle problemen lijken te worden opgelost.
Zelf woon ik nu zes jaar in Sydney, en net zoals vele van mijn Nederlandse vriendinnen, was het de bedoeling om hier voor een of twee jaar te blijven, maar we kunnen niet weg. Ben je hier net twee jaar dan roep je: "Ja, twee jaar is een beetje te kort, we blijven hier niet tien jaar natuurlijk, maar we plakken er nog wel even twee jaar aanvast." Ja, en als het dan twee jaar later is, dan plak je er weer twee jaar aan vast, want vertrekken uit Australie, dat doe je gewoon niet zo makkelijk. Sommige mensen moeten gewoon terug, om persoonlijke of werkgerelateerde redenen, maar vaak verlangen ze nog minstens het eerste jaar met zware heimwee naar het wonen in Australie...
Simone Hoffman
