Normaal gesproken telt Bondi zo'n 11.300 inwoners; evenveel als de gemeente Makkum in Friesland. Dat is gezegd, normaal gesproken. Zodra in december de temperatuur in Bondi stijgt naar zo'n 25 graden, overspoelen honderdduizenden toeristen de badplaats. Zij zijn niet alleen op doortocht. Nee, zittend in de zon met een biertje in de hand, bedenkt menig backpacker zich dat het wellicht een aardig idee is enkele maandjes aan het strand te blijven hangen. En zij niet alleen. Wie gaat emigreren, komt ook bij voorkeur in de zomer aan. Met temperaturen tussen de 25 en 30 graden, is het immers een stuk makkelijker wennen. Zo kwam het dat een paar duizend backpackers, honderden 'TROS Ik Vertrek'-types en mijn vriend en ik begin januari op zoek gingen naar een huurwoning in Bondi Beach.
Nu ging ik niet totaal onvoorbereid op pad. Om mijn kans op het vinden van een appartement te vergroten, ploegde ik het boek 'Living and Working in Australia' door. Na afloop wist ik twee dingen: 1. de Australiër is verzot op referenties 2. bij officiële aangelegenheden is de 'Van der Valk-look' een teken van respect. Dat wil zeggen: een kokerrok tot over de knie, een ongetailleerde blouse waarin geen vrouwelijke vorm te traceren is en een paar comfortabele instappers met platte hak. Aan punt één had ik voldaan. Aan punt twee kon ik onmogelijk voldoen, aangezien er in Sydney geen Vögele of M&S is. Bovendien bedacht ik me dat zowel de makelaar als ik zich waarschijnlijk prettiger voelde bij een wat sexier voorkomen.
Toen mijn vriend wit weggetrokken uit de gemeenschappelijke doucheruimte in het hostel kwam en vertelde dat de douche was onder gediarreerd, wist ik dat de zoektocht beter snel van start kon gaan. Op mijn nieuwe enkellaarsjes vertrok ik naar de eerste bezichtiging. Gelukkig hoefden we niet te zoeken. De makelaar had op zijn website een kaartje geplaatst en de exacte locatie van het huis aangekruist.
Op het afgesproken tijdstip kwamen we aan bij het kruisje op de kaart, om te ontdekken dat de makelaar weliswaar de juiste straat had aangekruist, maar een willekeurig huis in die straat. Ons appartement was bijna driehonderd huizen verderop. Ik weet nu hoe het voelt de Glamour Stiletto Run te lopen. Na een kwartier rennen, bereikten we het juiste huis. Weliswaar met een wet t-shirt, maar allerminst sexy. De bezichtiging was net afgelopen. Voor ons geen 10.000 euro shopping money; zelfs geen inschrijfformulier. Glurend langs de makelaar die ons tegenhield bij de deur, konden we alleen een glimp van het appartement opvangen.
Vanaf die dag bezochten we zo'n twintig appartementen per week. De huisnummers aftellend met het adres in mijn hand, verraadde een slinger mensen in de verte al waar de bezichtiging zich bevond. In Sydney is het geen gewoonte de oppervlakte van een appartement te vermelden in een advertentie. Het pakte zelden positief uit. Negen van de tien keer kon je in een woning zittend op de wc een ei bakken in de keuken, terwijl je naar de tv keek in de woonkamer.
De makelaar liet, fungerend als uitsmijter, groepjes mensen twee aan twee naar binnen. Niemand eruit? Dan ook niemand erin. Na afloop stonden de mensen wederom opgelijnd, dit keer om zich in te tekenen. Ook wij. De andere huiszoekers taxerend, probeerde ik onze kansen in te schatten: 'Tatoeage en blote voeten? Moet wel lukken. Hum, kokerrok... diadeem... Hopelijk vindt ze het te klein.'
Tientallen bezichtigingen en flink wat ervaring in de huis-zoek-business verder, begon ik echter pas een beetje te snappen wat voor een makelaar de doorslag geeft. Een van hen vroeg aan mij: 'If you were the owner, what would you like to know?' Bij het eerstvolgende appartement waar we echt graag wilden wonen, leverden we niet meer alleen een inschrijfformulier in. Dit keer was het formulier vergezeld van de eerste maand huur, het aanbod drie maanden huur vooruit te betalen, referenties die terugliepen tot aan de kleuterschooltijd en een foto waarop we samen Kerst vieren met de familie. Zo is het; de agressieve aanpak. Het 'for rent' bord voor de deur schoven we een klein stukje om de hoek en de makelaar belden we drie keer per dag. Met resultaat. Wonend in de straat achter de boulevard, rol ik 's ochtends vanuit mijn bed de zee in. En daar ging het om!
Susanne
