Aan kamperen heb ik goede herinneringen. Van kleins af aan trok ons gezin er met de caravan op uit, meestal richting Zwitserland. Naast onze Kip stond er een tentje voor mijn zus en mij, waar we 's nachts uitsneakten. De ijskast was goed gevuld: een stuk Hollandse kaas, knakworsten, ravioli uit blik en mayonaise sleepte mijn moeder van huis mee. Aan niets ontbrak het ons als we onder de luifel dineerden met z'n vieren. Een enkel ongemak, ik noem een chemisch toilet dat geleegd moest worden, nam mijn vader voor zijn rekening. Want wij waren klein.
Toen ik hoorde dat mijn vriend nog nooit gekampeerd had, kon ik niet wachten hem met de geneugten van het kamperen te laten kennis maken. Jervis Bay was onze bestemming, zo'n drie uur rijden van Sydney. Met een groep van veertien Australiërs zouden we daar de paasdagen doorbrengen. Bij gebrek aan een eigen kampeerset, leenden we van vrienden zowel een tent, matjes, stoelen, tafel, als een 'leatherman'; de koning onder de zakmessen. Al zou het hele kampeerpakket gejat worden of in de fik vliegen, de leatherman moest hoe dan ook thuis terugkeren. Een lampje voor op het hoofd leek me ietwat belachelijk, maar stak ik toch maar in mijn zak.
Na drie uur rijden waren we net Sydney uit. Een Tomtom was geen overbodige luxe geweest, maar daar was het nu te laat voor. Over een uur zou het donker zijn en bovendien moesten we nog boodschappen doen. Niet wetende wat we aan supermarkten tegen zouden komen, besloten we dit klusje zo snel mogelijk te klaren. De groepsopdracht was 'niet lullig in te kopen'. Na een uur steggelen stonden we buiten de Coles met een kilo bevroren drumsticks, party crackers, Nutella en een gebraden kip. Met name de producten die de kar niet hadden gehaald, maakten de sfeer wat grimmig.. Zo wilde ik geen kangoeroebiefstuk eten op een plek waar Skippy zelf me vanachter de bomen aanloerde. En liep mijn vriend niet warm voor cordon blues op de barbecue.
Zes uur nadat we uit Bondi vertrokken waren, arriveerden we bij 'Jervis Bay Cabins and Camping'. Van de camping zelf was niet veel te zien, aangezien het al een paar uur donker was. Maar door wat speurwerk op jervisbaytourism.com.au dacht ik wel te weten waar ik me bevond. Sinds mij aan de telefoon met veel blijdschap en verbazing was meegedeeld dat er nog een 'waterspot' vrij was, speelde in mijn hoofd continue een diavoorstelling van 'clear blue waters and incredible white sand beaches'. Dat zou de sfeer wel ten goede komen. Dat we ook wel eens aan een van de genoemde 'hidden creeks' konden zitten, was niet in mijn hoofd opgekomen. Dat was wel het geval. En voor wie zeggen wil dat zwemmen in een beek ook leuk kan zijn; het was een haaienbroedplaats.
Maar dat was voor latere zorg. Eerst moesten we de tent opzetten. Dit karweitje was snel gepiept, dankzij de nodige hulp van mijn hoofdlamp. Het opzetten van de binnentent, welteverstaan. Een buitentent bleek helaas niet present. En voor de volgende dag was er regen voorspeld. Voordat deze tegenslag de stemming de genadeklap toe zou brengen, maande ik mijn vriend met zijn gebraden kip en een pils bij het kampvuur te gaan zitten. Ik ontfermde me over de inrichting van de tent en voegde me even later bij het gezelschap. Al snel waren we vergeten dat boomstammen en rotsen van voor naar achter krassen op de huurauto hadden achtergelaten en leek het ons ook best geestig op een luchtbed te drijven in een beek die vergeven was van haaien. Lachend keerden we terug naar de tent en eigenlijk zijn we niet meer opgehouden met lachen. Niet toen mijn vriend vol ongeloof vroeg of de zelfopblaasbare matjes echt al opgeblazen waren, niet toen het begon te regenen en zeker niet toen een kangoeroe 's nachts balkend naast onze tent zat. Voor het bedrag dat dit weekend back to basic ons gekost heeft, hadden we een paar dagen in een spa kunnen zitten. Ik zal ook niet beweren dat we vanaf nu nooit meer anders doen. Maar in ieder geval hebben we wel de ballen uit ons broek gelachen. Enorme schik gehad, bedoel ik.
Susanne
