Donderdag 16 januari 2003 begint de reis naar het binnenste van Australie. Vandaag vertrekken we de Outback in. Om 7 uur worden we opgepikt vanuit Adelaide door onze superdeluxe 4X6 4WD bus.Not dus. Moeten we daar 10 dagen in gaan leven? Geen airco (in de woestijn?). Harde vieze bankjes en het ziet er niet fris uit allemaal. Maar goed, we hebben weinig keus dus met gemengde gevoelens stappen Sabrine en ik toch maar in het gammele busje waar we kennis maken met de rest van de groep. Het is een gemengde groep bestaande uit 2 Engelsen, 2 Ieren, 2 Zwitsers, 2 Duitsers en morgen komen daar nog een Spanjaard en Italiaan, een andere Engelse en Duitser bij.
Onze gids is Martin, een echte Australier. Na een flink aantal uren te hebben gereden gaan we in het dorp Burra, onze jerrycans en een stuk of vijftig lege colaflessen met water vullen uit een natuurlijke waterbron. Om de outback in te gaan moet je goed voorbereid zijn. Water is er schaars en winkels zijn er al helemaal niet. Met drie reservewielen bij ons gaan we dan verder. Martin doet in het dorp nog de boodschappen voor het avondeten. Daarna rijden we verder naar het dorp Silverton. Een gat met misschien hooguit 20 inwoners.
Hier komen we tegen de avond aan en slaan daar ons kamp op voor de nacht. Eerst wordt er hout gesprokkeld door ons en worden de swags van de trailer gehaald. We hebben ieder nacht in swags geslapen, dit zijn een soort van matrassen met een cocon erom heen waar je in slaapt. Het is geen tent dus je ligt open en bloot onder de schitterende sterrenhemel, maar mocht het toch gaan regenen dan kun je het zeil van de cocon dichtritsen en lig je toch droog.) De jongens hebben het kampvuur aangemaakt en daar hebben we ons avond eten op gekookt.
Na het eten zijn we naar de lokale pub, het Silverton Hotel geweest (in ieder gat is er gewoon een pub!). Iedereen die de film MADMAX gezien heeft zal dit hotel moeten kennen want hier zijn er verschillenden van opgenomen alleen had het hotel toen een andere naam. Ook stond de auto van MADMAX zelf voor de pub geparkeerd (Mel Gibson as Madmax, jaja hij heeft erin gezeten!). Een heel stoer bakkie en staat natuurlijk op de gevoelige plaat! Hier hebben we met zijn allen vanaf de frontportch van het terras en onder het genot van een koud biertje naar de schitterende zonsondergang gekeken. Heel mooi over de kale vlakte. (er is helemaal niets in Silverton!). Daarna zijn we onze swags ingedoken, maar echt lekker heb ik niet geslapen met het idee dat er allerlei beesten om je heen kruipen, brrr...
De volgende dag gaat om 6 uur de vliegenwekker af. Gelijk met de eerste zonnestralen staan ook de vliegen op en zoemen ze als gekken om je hoofd. Er zit dan niets anders op dan op te staan gaap. De swags worden opgerold en het ontbijt wordt gemaakt (Zeer sterke koffie of thee, je lepel blijft er rechtop instaan, en brood met Nutella of Vegimite, jak). Daarna rijden we door naar Broken Hill waar we David, de Italiaan en Isabel, de Spanjaard, Heidi, de Engelse en Andy de Duitser oppikken van het station. Als dat is gebeurd gaan we een bezoek brengen aan The Royal Flying Doctors Service (RFDS), je weet wel van die ene serie. Dit was echt heel interessant om te zien.
Eerst kregen we een film te zien over het ontstaan van de RFDS en daarna werd ons uitgelegd hoe belangrijk de Flying Doctors zijn voor de Australiers, en vooral zij in de outback. Vele mensen leven honderden kilometers van de bewoonde wereld vandaan in bijvoorbeeld Aboriginal communities of op cattlestations, echt letterlijk in the middle of nowhere (wij hebben er ook echt gezeten, heerlijk rustig haha).Als er iets met hen gebeurt, kunnen ze via de radio contact maken met de vliegende dokters. Binnen twee uur kunnen de FD dan ter plekke zijn. (gold ook voor ons in de outback zei Martin ons geruststellend, 'je weet nooit wat er kan gebeuren', zei hij. Ons busje was dan ook voorzien van een satellietradio.
The Flying Doctors hier beslaan een regio van zo'n 600 kilometer in de omtrek. Dat is dan alleen de basis in Broken Hill. Iedere eigenaar van bijvoorbeeld zo'n cattlestation (cattle = vee), moet zelf zijn eigen landingsbaan maken en onderhouden, dus vrijhouden van wild en puin zodat de FDs veilig kunnen landen mocht er een noodgeval zijn. De Abo-community waar wij zijn geweest hadden zelf ook een eigen landingsbaan, apart zeg dat ze dat hebben, moet je je eens voorstellen??? Vaag. In de hangar hebben we de RFDS vliegtuigen zien staan. Precies dezelfde als in de serie, heel gaaf!!
Na dit bezoek hebben we flink wat uren doorgebracht in ons busje (zonder AIRCONDITIONING!!). Maar het went geen airco en een gammel simpel busje en na een tijdje weet je jezelf wel eens slaap en zithouding te geven. Tja je gaat de outback in of niet dus dan doen we het ook goed!! Onderweg hebben we onze eerste klapband gekregen, maar dei was gelukkig snel gemaakt. We hebben toen gelijk maar gelunched langs de kant van de weg. Wat geweldig was is dat er een enorme Roadtrain voor ons stopte om te kijken of we in orde waren en hulp nodig hadden. In de outback is helmaal niets, dus kunnen mensen in moeilijkheden komen door bijvoorbeeld een klapband. Nu waren wij goed voorbereid maar dat is niet bij iedereen zo dus is het altijd een goede zaak dat de paar auto's die voorbijkomen ook werkelijk stoppen om te kijken of alles oké is.
En wat de Roadtrain betreft, die rijden hier veel rond maar stoppen normaliter voor niets of niemand (omdat ze zolang zijn, ze hebben soms wel tot 5 of 6 opleggers/trailers erachter hangen, vandaar de naam RoadTRAIN!). Ze stoppen dus niet zomaar voor een koe of kangoeroe op de weg maar geven gas bij. Dus bijzonder dat hij wel voor ons stopte (en geen gas bijgaf haha). Toen de band gemaakt was en de lunch verteerd zijn we weer doorgereden en hebben we bijna een enorme emoe (soort struisvogel) platgereden. Gelukkig kon Martin net uitwijken en had de emoe denk ik zijn geluksdag! Later die middag heeft Martin (gids) zoals hij ons beloofd had voor ons een watervoorziening gevonden. Midden in het niets hebben we daar in een wateropvang voor koeien gezwommen. Heel schoon water en we hebben hier een modderbad genomen, goed voor de huid!! Na een dag in de hete bus was dit een enorme verfrissing.
De kampplek voor die avond was op het land (paar honderd hectare land) van Nick en Lindsey. Nick heeft zijn eigen sheepfarm, is 28 en heeft al zijn eigen vliegtuigje. Hij kwam ons dan ook verwelkomen door heel laag met zijn vliegtuig over ons heen te vliegen, echt gaaf en wij allemaal terugzwaaien natuurlijk. Maar daar heb je ook wel een vliegtuigje nodig aangezien je hier over honderden kilometers land praat waar zijn schapen op lopen en het dichtstbijzijnde dorp zo'n 2 uur rijden is over dirtroads.Later die avond kwamen ze met vers schaap aanzetten voor ons avondeten en hebben we gezellig met zijn allen om het kampvuur gekletst.
De volgende ochtend zijn we naar de boerderij van Nick gegaan. Daar hebben ze de kapotte band gemaakt (waarom we hebben er nog 4?) en hebben wij rondgekeken in de schapen stallen en scheerderij en hebben we zijn huis bewonderd. Daarna weer voor lange tijd de bus in omdat we nu verder gaan naar de Aboriginal Community waar we twee nachten zullen doorbrengen. De groep leren we ook steeds beter kennen.
Voor de lunch stopten we letterlijk in the middle of nowhere. Inmiddels hebben we de asfaltwegen achter ons gelaten en rijden we alleen nog maar over dirtroads, wegen bestaande uit zand en stenen (gravel). Hiervoor heb je four wheel drive hard nodig. Dus veel geschud en gehobbel in de bus. Het landschap is al leger en leger aan het worden. Bij de Sanddunes eten we de lunch op en daarna beklimmen we de dunes. Helaas via de moeilijke weg en dat zijn de rotsen. Omdat de temperatuur rond de 45 garden ligt is het zand te heet om langs naar boven te gaan en zouden we onze voeten levendig verbranden. Dus via de rotsen dan maar.
Ik moet zeggen dat het een akelige klim was. De rotsen waren te heet om je eigen aan vast te houden en het was hoog en steil. Maar goed, na veel gepuf en gezweet heb ik de top dan toch gehaald en was het uitzicht werkelijk adembenemend. Helemaal niets en niets in de wijde omtrek. En misschien stom, maar dat is werkelijk schitterend. Wat harde dorre planten en een felblauwe lucht, heeeel mooi!! Maar wat omhoog gaat moet ook weer naar beneden, dus met verbrande handen en voeten en veel hulp van de galante Zwitser Roman ben ik gelukkig weer heelhuids beneden gekomen!!
In de middag zijn we in IGA Warta, de Aboriginal Community aangekomen. Hier zijn we gelijk met zijn allen het zwembad ingedoken. Wat een verfrissing!! (Nee de Abo's leven niet meer in hutjes op de hei, maar nog wel in de middle of helemaal nergens!). Het was die dag zo'n 45 a 48 graden in de schaduw dus dan is een zwembad een must!! Hier hebben we ook voor het eerst kunnen douchen, voor het eerst na het vertrek uit Adelaide. Alleen moesten we wel tot na zonsondergang wachten omdat de zon op de watertank en slang staat en het water daarom kokendheet is overdag en je dus niet kunt douchen omdat je dan levendig verbrand ( en dat was ook zo, moesten we even checken natuurlijk, wel voorzichtig hoor...).
Dus die avond genoten van een geweldige douche en echte WC'S! Die hebben we nog niet gehad tot nu toe. Eindelijk niet achter een boom of bosje met je schepje en je rol wc-papier. Na deze douche leer je pas echt het belang van een douche en je schoon voelen kennen. Je zweet en zit constant onder een dikke laag outbackstof. Als ik s'ochtends een schoon hempje aantrok zat ie een uur later alweer onder het stof en zag je eruit alsof je hem al een week aanhad. Niet te geloven gewoon. We zagen er de hele week gewoon niet uit met zijn allen, haha.
Die avond was geweldig! We hadden een barbecue met de hele Abo-community en zij hebben ons verhalen verteld over hun cultuur, respect voor de natuur, hun verleden etc. Heel interessant om meer over hun cultuur te weten te komen. Na de barbie (BBQ) hebben ze voor ons in Aboriginaltaal een welkomst lied gezongen onder begeleiding van gitaar en Sharpy (een Abo) op zijn mondharp! Echt super. Hij had al bijna geen tanden meer en met draad omzijn tanden kon hij harp spelen, en nog mooi ook! Ook moesten wij daarna meezingen met een lied dat Terry, de andere Abo, met hele blauwe ogen, zelf ter plekke verzon en heel grappig was. Hij zong: 'You're from'en 'Holland.' Moest je dan zeggen, 'and i've came here to be with you'. Lief toch.En over de Engelsen zong hij natuurlijk, 'and I came here and drunk all your beer', jaja ook Abo's hebben humor!! Het was een supergezellige avond. Daarna weer onder de schitterende sterrenhemel geslapen bij het vuur!
De volgende morgen weer op 6 uur op en na het ontbijt heeft Sharpy ons meegenomen naar een Abogrot, (indien men het nog niet doorhad, Abo is afkorting voor Aboriginal, typt wat sneller) waar we muurschilderingen van 1000-en jaren oud hebben bewonderd. Hier hebben we uitleg gehad over de betekenis ervan. Onderweg heeft hij ons planten laten zien die eetbaar zijn en die worden gebruikt tegen de pijn of om medicijnen van te maken. Tegen de lunch waren we weer in het kamp en hebben daar ons brood genuttigd. Na de lunch is de eerste helft van de groep deel gaan namen aan de artefact making, oftewel handvaardigheid. We konden zelf een boomerang maken of de traditionele clapsticks (twee houtjes die een speciaal geluid maken als je ze tegen elkaar aan tikt). Aangezien wij nog niet konden meedoen hebben we ons die middag beziggehouden met lezen, mijn reisspelletjes dammen en het drinken van natuurlijk een lekker koud biertje op een heerlijk zachte swag.
Later in de middag konden ik, Aldo, Roman (de Zwitsers), Heidi en Andy dan toch een begin maken met de boomerang. Buiten onder een rieten afdak was de koele werkplek. Je kreeg een stuk Mulgahout (hout dat de echte Abo's ook gebruiken voor hun dingen). En daar moest je dan je boomerang uithakken. Aangezien dat mij niet goed lukte heb ik goede hulp gehad van Sharpy. Wat ook geweldig was is dat Roman, de Zwitser, vandaag jarig was en hij van de Aboriginals voor zijn verjaardag een echte zelfgemaakte prachtige boomerang heeft gekregen! Geweldig toch, ik bedoel die mensen kennen Roman niet eens en dan krijgt hij zo'n bijzonder cadeau van ze, amazing gewoon!! Maar goed terug naar mijn verslag. Toen de vorm van de boomerang was uitgehakt ben ik begonnen met het vijlen en schuren van de boomerang. Hij heeft de vorm al, alleen zal ik hem in mijn eigen tijd af moeten maken want daar was geen tijd meer voor. Inmiddels was het alweer half 8 en zou de zon snel ondergaan en we gingen dus nu op jacht!
Met zijn 14en zijn we toen in de krappe jeep gekropen. Ik paste helaas niet meer dus mocht het dak op. Haha grapje, nee hoor ik mocht gezellig voorin zitten tussen Martin, die reed en aan de andere kant (links dus) Cliff, de hele knappe Abo met felblauwe ogen, wow! Maar echt comfortabel was het toch niet aan gezien aan de ene kant constant de versnellingspook in mijn been had zitten en aan de andere kant een geweer in mijn ribben porde. (3 voorin is errug krap). En geen klein geweer, Cliff vertelde me dat het een 250 MM geweer was, juist ja, ik heb absoluut geen verstand van vuurwapens maar hij liet me de kogels zien en die waren echt gigantisch! Stel je een kogel voor van 5 cm hoog en 1 cm breed met een scherpe goudkleurige punt eraan. Jaja, het was een gezellige boel hoor in de jeep, leuke gespreksstof over waar die lieve roetjes zouden zitten en waar ze die kogels vandaan halen en of de roe dan wel gelijk van kant is als ie geraakt wordt??? Ik moest natuurlijk mee opletten of ik een kangoeroe zag. Jaja, je denkt toch niet dat ook al zie ik er een ik dat nou echt ga zeggen hè.
Snel!! Ren weg kangoeroe zo hard als je kunt, run Forrest run!!! That's what I wanted to say! Maar helaas de eerste kangoeroe liet zijn eigen zien en wij tijden hobbel de hobbel van de weg af de bush in om de roe achterna te gaan. Cliff stapt na een wilde chase uit, wij moeten onze oren dichthouden en hij schiet.en enorme knal. Hahaha joepi! Lekker mis!! Das nou balen zeg haha. Maar ja dan toch maar weer op zoek naar een andere..even later weer mis hahaha!! Dat 'schiet'niet op zo haha. Toch blijven we verder zoeken en inmiddels is het al pikkedonker geworden.
Na anderhalf uur door de bush te hebben rondgedwaald en gehobbeld duikt daar toch weer een lief roetje voor onze jeep op. Deze keer is het helaas wel bulls eye. We rijden de bush in naar de roe toe en inderdaad, het was goed raak. (Niet geschikt voor kids onder de 12 vanaf nu!) Ter plekke hebben ze de kangoeroe opengesneden en zijn ingewanden eruit gehaald. Die hebben daar nog een kwartier lang lopen krioelen op de grond, jak. De kangoeroe kregen wij op schoot (geintje). Nee die hebben ze tussen de roebar, een rek aan de voorkant van de auto, tussen de koplampen gewringd. Zo zijn we terug naar het kamp gereden met een leuk uitzicht van twee boven de motorkap uitstekende poten uitkomend.
En avonturen dat je hier mee maakt hoor! Terug in het kamp hebben Martin en Cliff hem gevild en in stukken gesneden en zijn wij maar aan het eten begonnen. (als we nog honger hadden tenminste). Als toetje kregen we van Sharpy een zelfgebakken en nog warm overheerlijk aboriginalbrood!Mmmmmm. Na het late diner wat pas om 11 uur was vanwege de lange roejacht zijn we eindelijk onze swags ingedoken want het was een lange en vermoeiende dag.
De volgende ochtend alles weer ingepakt want vandaag gaan we de Aboriginals weer verlaten. Eerst gaan we nog met Sharpy de bergen in voor een uur durende wandeling met uitleg over de planten en dieren een een boeiende les Bushtucking. Onderweg hebben we wat onbekende happynuts gegeten, noten waar je volgens Sharpy vrolijk van wordt als je ze eet ( de ABo variant van wiet misschien???). Het smaakt goed maar of ik nou een stuk vrolijker ben geworden bij een temperatuur van 48 garden en een wandeling in deze hitte?? Na de wandeling hebben we afscheid genomen van de aardige Aboriginals en zijn we met een uitnodiging om nog eens terug te komen wanneer we maar willen, doorgereden naar onze volgende belevenis.
Helaas weer de auto in. Toch zijn we de tijd goed doorgekomen met het elkaar natsproeien, hele watergevechten in de bus (heel verfrissend als wel noodzakelijk) en dammen metmijn mini reisspelletje. Onderweg nog even gestopt om onze watervoorraad weer aan te vullen. (Die hebben we namelijk in de watergevechten opgebruik..nee hoor geintje, water is hier zo kostbaar!!), alweer te tanken en eten en drinken in te slaan. Later zijn we eventjes 5 minuten gestopt bij een Abo-gorge, een enorme put waar de aboriginals hun oranje achtige oker uit halen om hun rotsschilderingen mee te maken.
Na weer vele uren te hebben gereden is onze volgende stop het oude startstation van The Ghan, The Great Trans Australian Railway. Een van de langst aan een stuk doorlopende spoorwegen ter wereld, en dat klopt denk ik ook wel, aangezien ik hem afgelopen dinsdag tot donderdagavond (3 dagen!!) heb genomen om van Alice Springs naar Melbourne te komen. Wat een saaie rit was dat zeg! Maar goed zoals ik al zei, dit station ligt in the middle of nowhere en wordt niet meer gebruikt. Zover ik kon kijken was er alleen maar zand en wat kleine bosjes, voor de rest niets, niets en nog eens niets, en kilometers spoor. Heel indrukwekkend die leegte. Na dit bezoek aan het station gaan we verder naar onze heel bijzonder kampplek voor die avond, namelijk Lake Eyre. Dit is een gigantisch zoutmeer (oppervlakte van 1,140,000 km2!!!!) waar we die nacht ook op hebben geslapen (en ik heb nog nooit in mijn leven zo slecht geslapen, vraag me niet waarom). Ook hier kun je oneindig ver kijken en het is allemaal wit wat je ziet.
Die avond hebben we weer een lekker maal gekookt om het knusse kampvuur genietend van de mooie bliksemschichten die in de verte aan de hemel te zien waren. Helaas gaat het die avond hard waaien en zijn we genoodzaakt de swags helemaal dicht te ritsen omdat je anders gezoutstraald wordt!! En met onweer en regen in de verte slaap je zowieso al niet lekker. Daarbij komt nog dat Martin de gids vertelde dat het zelfs zo kon zijn dat als het hard gaat regenen, we zelfs genoodzaakt zouden kunnen zijn om midden in de nacht als gekken te vertrekken, omdat door de regen de wegen weggespoeld kunnen worden en ze niet meer begaanbaar zijn waardoor we dus vast kunnen komen te zitten in de outback zonder voldoende eten en drinken. En het kan dan dagen duren voor het water weg zou zijn en de wegen weer open. Per helikopter zou er dan eten gedropt moeten worden (waarom ons niet gewoon oppikken?). De tien dagen zouden dan een stuk langer kunnen duren. Slaap lekker...
Dag 5 zijn we na een verschrikkelijke nachtrust voor een verschrikkelijk lange rit naar Coober Pedy (ja met een 'B'!!) gereden. Dit is een heel bizar dorp omdat bijna alles en iedereen hier onder de grond leeft!?! Waarom zul je je afvragen? Ten eerste omdat het hier boven de grond niet uit te houden is! Wij alleen al hadden die dag een temperatuur in de schaduw van 49 graden (en das niet overdreven!!). Jaja lekker warm dagje hè? Onder de grond is die temperatuur in de huizen altijd constant en rond de 18 a 20 graden. Het maakt niet uit of het boven de grond 50 graden is of min 10, onder de grond is altijd even warm. Verder is Coober Pedy één van de belangrijkste opaalstadjes van Australie. Hier zijn al aan miljoenen aan opaal opgegraven in de mijnen. Hier leeft men dan ook van.
En de uitgegraven mijnen zijn omgebouwd tot heel bizarre woningen. We hebben er één bezocht en het ziet er wel knus en gezellig uit! Hier hebben wij in de hitte snel onze lunch genuttigd en daarna hadden we nog 20 minuten over om in een openbare douche een douche te nemen als je dat wilde. Nou, die mogelijkheid benut ik natuurlijk en ik heb nog NOOIT zo snel gedoucht. Maar wat was dat heerlijk om je weer vooral stofvrij en schoon te voelen na al dat gezweet! Je kunt het je daar in Nederland niet voorstellen hoe geweldig een douche dan is. Wat water al niet kan doen! Maar goed om 3 uur moesten we weer klaarstaan omdat we een rondleiding door een opaalmijn kregen. We kregen hier uitleg over het ontstaan van Coober Pedy, de opalen en de opgravingen hiervan. Heel interessant!
Na de rondleiding hebben we nog snel wat bier en eten ingeslagen en zijn we naar onze kampplek ergens in the middle of de wildernis gereden. Hier hebben we weer hout gesprokkeld en onze slaapplek vrijgemaakt van alle stenen die er lagen, slaapt ietsje comfortabeler. Weer alle groenten gesneden en in de pannen op het vuur gegooid voor de avondmaaltijd. Na het eten werd het een gezellige boel. Jim speelde wat liedjes op de gitaar en wij deden verwoede pogingen om geluid uit de digeridoo te krijgen.Uiteindelijk lukte het af en toe om er geluid uit te krijgen wat ook daadwerkelijk op het didgeridoo-geluid leek! (na ongeveer tig keren je laatste adem in dat ding te blazen wil het wel eens lukken). Maar na wat les van Martin ging het steeds beter. Die nacht weer alle prachtige sterren bewonderd en heb ik voor het eerst eens goed geslapen in mijn swag (maar misschien hebben die paar biertjes toch geholpen aan de goede nachtrust..of ik raak gehecht mijn swag).
Vandaag maar liefst uitgeslapen tot half 7! Ontbeten met een heerlijk theetje van het kampvuur en alles weer in de trailer geladen. Weer het busje in voor een x-aantal lange en vooral hete uren in de bus. Natuurlijk hebben we weer in een of ander gat onze voedselvoorraad aangevuld en alle jerrycans gevuld met regenwater (ja dat kun je hier drinken, en het is nog lekker ook!). Martin tankt nog even en we gaan weer op pad. Die middag lunchen we ergens in de bush tussen de koeien en kadavers. Een paar van de jongens nemen een snelle douche onder een slang waar niet al te schoon water (voor de koeien) uitkomt. Nee dank je ik sla toch maar over.
En weer rijden we verder, echt een hele dag in het busje vandaag. We houden ons weer bezig met watergevechten, meebrullen op de countrymuziek van Martin en het schuren van onze zelfgemaakte boomerang want die is nog lang niet af. Inmiddels is de bus er ook niet schonen op geworden. Ik zal proberen een omschrijving van onze luxe touringcar te geven ahum: de vloer is helemaal bezaaid met lege flessen en het is een enorme modderpoel aangezien de eski (koelbox) vanmiddag is omgevallen na een scherpe bocht en voor een overstroming in het busje heeft gezorgd (gesmolten ijs uit de eski). Dit in combinatie met de tonnen stof die overal in het busje liggen zorgt dat voor een lekkere modderpoel. Verder liggen overal papiertjes en andere rotzooi door de bus verspreid omdat vuilnisbakken ook niet overal langs de kant van de weg staan. Dit samen met de heerlijke geur van Andy's zweetvoeten (de Duitser), is het een leuke en gezellige rit vandaag. Maar ondanks dat is de sfeer nog steeds heel erg gezellig in de bus!!!
Maar goed, laat in de middag stoppen we ergens bij een aboriginalplek waar Martin nog meer eten haalt en daar blijkt ook dat een van de dubbele achterbanden op de bus lek is. Twee uur later en een hoop verveling en geaai van twee lieve maar stinkende Abo-honden (zouden die ook kunnen didgeridoo-en?) kunnen we weer verder rijden naar de kampplek voor die avond. (tja we hebben genoeg reservebanden maar met de wilde bush ahead neemt Martin geen risico's en als de gelegenheid zich voor doet om de band te kunnen maken doet hij dat ook.en dat duurde dus twee uur..gaap). De kampplek van vanavond is een geweldige.
We slapen in het vuurrode zand van het hart van Australie, zon 40 kilometer van Ayers Rock verwijderd. Vanavond slepen we onze swags vanaf het busje door het spinifex gras de vlakbijliggende heuvel op en dan kunnen we morgenochtend Ayers Rock zien liggen!!! Na een lekker maal en wat oefening op de didgeridoo gaan we naar onze swags. Samen met Sabrine, Roman, Aldo en Martin genieten we van de prachtige sterrenlucht. De rest ligt er al wat vroeger in, begrijpelijk na deze vermoeiende dag in de hete bus, maar het genieten van de prachtige melkweg is toch nog even de moeite waard om wakker te blijven! Die ochtend zien we een schitterende zonsopgang. Nog niet boven Uluru maar boven de even zo schitterende kale en vuurrode vlakte van the outback! Adembenemend.
Om 8 uur die ochtend staan we met zijn allen aan de voet van een heel indrukwekkend steentje, Ayers Rock. Eindelijk sta ik er dan, en zoooo onwerkelijk eigenlijk. Zo'n gigantische monoliet die als een berg tegen de blauwe hemel afsteekt, schitterend! Dit steentje is maar liefst 348 meter hoog en er ligt nog 5 kilometer aan rots onder de grond! Vergelijking: De Eifel Toren is maar 300 meter hoog! Hier zie ik ook mijn eerste wilde kamelen, nou ja dromedarissen. Het zijn er 4 en ze lopen in het gras om de rots heen van de bomen te eten. A pretty sight!
Bij Uluru krijgen we een twee uur durende wandeling langs de voet van Uluru (Ayers Rock), de Malawalk. Door de gids wordt ons verteld hoe de Aboriginals hier vroeger leefden en hoe belangrijk het heiligdom voor ze is en hoe ze er nu mee omgaan etc. etc. Een interessante wandeling maar mijn ogen vielen bijna dicht door de hitte en vermoeidheid. De rots beklimmen konden we niet (ook al had het gekund, dan had ik het fut niet gehad denk ik..) omdat bij temperaturen boven de 38 graden, de rots voor beklimming gesloten is i.v.m. uitdroging van mensen en heatstrokes etc... Na de wandeling hebben we het Aboriginal visitorcentre bezocht en daar van alles kunnen zien over de Abo cultuur.
Die middag was echt geweldig. Die hebben wij doorgebracht in het superdeluxe zwembad van het vlakbij gelegen Ayers Rock resort****. Natuurlijk eerst een douche genomen in de brandschone douches van het resort, geweldig weer een keertje schoon en stofvrij zijn!! De rest van de middag heerlijk in het verkoelende zwembad gelegen en acrobatische kunstjes geoefend met de groep wat erg lachen was. Met zijn drieën op elkaar gestapeld staan in het water. Jaja je moet wat om je met zijn allen bezig zien te houden in de hitte!
Na de geweldige middag zijn we gelijk doorgereden naar de sunset area van Ayers Rock om hier een schitterende zonsondergang te gaan bekijken. Hoe later het werd hoe meer mensen en bussen langs alle kanten tevoorschijn kwamen. Hoezo toeristisch? Maar goed gezellig was het wel. Aangezien er overal 'ruzie' was over "ga jij eens van mijn meest geweldige Ayers Rock uitzichtplek af" zijn wij maar op de swags op de trailer gekropen en hadden van daaraf een geweldig, en misschien wel het beste uitzicht op de rots (en alle ruziemakende toeristen.)! En met een koel biertje erbij was het helemaal perfect. Hoewel het een beetje bewolkt was hebben we de kleur verschillen waar de rots zo bekend om staat, niet helemaal duidelijk kunnen zien, maar ondanks alles was het een bijzondere zonsondergang..
Na de sunset terug naar hetzelfde kamp als de vorige avond gegaan alleen deze keer zijn we de heuvel niet meer opgeweest maar zijn we bij de bus blijven liggen. De volgende ochtend staan we om 4 uur (gaap) op om de zonsopgang boven Ayers Rock te zien. In het donker al de spullen weer inpakken, tanden poetsen en weer naar Ayers Rock terug. En wat was dit gaaf en prachtig zeg!! Omdat het weer wat bewolkt was koos Martin ervoor om de zonsopgang niet in de daarvoor bestemde sunrise area te zien (zoals 100-den andere toeristen) maar besloot hij om op de zelfde plek als de avond ervoor, namelijk de sunset area, de zonsopgang te gaan bekijken. Schitterend, we hebben de zon van achter Ayers Rock op zien komen wat ervoor zorgde dat de rots op een geven moment helemaal gehuld was in een ring van zonnestralen die vanachter de rots naar de hemel toe straalden (zie mijn foto's). Amazing gewoon! PRACHTIG!!!
Wat ook leuk was is dat we hier ons ontbijt (2 boterhammen met chocopasta) hebben genuttigd met uitzicht op The Rock! Ik kon me geen beter begin van de dag wensen. Na het ontbijt zijn we doorgereden naar The Olga's of te wel Kata Tjuta (Abo naam). Hier hebben we in de extreme hitte een drie uur! durende wandeling gemaakt door de prachtige rotsgebergten. Een hele mooie en best wel zware wandeling met veel aparte rotsformaties en we hebben hier verschillende soorten hagedisjes gezien. Martin, onze Steve Irwin (Crocodile Hunter van TV), ving ze zelfs om ze aan ons te kunnen laten zien. Ook heeft hij ons verschillende soorten vogelsoorten laten zien zoals een minivogeltje die op een zebra lijkt, hij had echt een zebra ruggetje, een schattig mini vogeltje.
Na The Olga's zijn we doorgereden naar Curtis Creek om daar te lunchen. En het wonder is hier geschied want een paar dagen eerder was ik hier mijn zonnebril verloren en ik heb hem weer teruggevonden hier!! Hij lag er nog gewoon, in het zand bij de kamelenritten die ze hier organiseren! Hier ook weer een snelle douche genomen (want douchen is nog steeds heel schaars en ik waardeer dit nu zo dat ik het gewoon in deze mail typ haha). Na de lunch zijn we doorgereden naar het kamp van die avond en onze laatste avond van de trip, Kings Canyon (en niet de grand canyon, dit ligt in Amerika!). Hier hebben we laat in de middag ons kamp opgeslagen en hebben we een wandeling gemaakt in de omliggende Canyons. Hier hebben we in een natuurlijke waterhole midden tussen de canyons gezwommen, heeeel gaaf!! Die avond was Martin de gids jarig en hebben we een biertje op hem gedronken, en voor hem gezongen met zijn allen. De laatste avond was heel gezellig en een leuke afsluiting.
De volgende ochtend hebben we nog een vier uur durende wandeling door de Kings Canyon gemaakt. En wat was dit een zware wandeling zeg. Rots op, rots af, steil omhoog, over gaten heen, en geïmproviseerde trappen op en af en dat bij temperaturen van 48 graden!! We hadden gelukkig veel water bij en dat was ook zo op. Hoe heb ik het ooit volgehouden? Later hoorden we dat er diezelfde dag een oudere vrouw was overleden hier door de hitte. Niet zo gek want het was eigenlijk veelste warm voor zo'n intensieve wandeling door de bergen/rotsen. Laat staan voor oudere mensen. Maar ook al was het zwaar, de spierpijn die ik nog dagenlang voelde was echt de moeite waard, wat een uitzichten daar!!! De Canyons/diepe afgronden zijn zo overweldigend en indrukwekkend mooi! Je kunt in een immense diepte naar beneden kijken.
In the Garden of Eden, wat midden tussen the Canyons ligt, hebben we weer in een natuurlijke en diepe waterhole gezwommen. Tussen hoge rotsmuren, helemaal fantastisch. Heel leuk is om van de rotsen af in het water te springen. Na de verfrissende en noodzakelijke duik hebben we ons weer verder door de Kings Canyon heen gesleept en zijn we nog wat raar uitziende hagedissen tegen gekomen. Na deze wandeling in de canyons zouden we een helikoptervlucht krijgen, maar door nogal vage reden kon die hier niet doorgaan. Er zou voor ons 250 km verderop een andere vlucht worden geregeld!
Dus wij terug in onze ovenbus op weg naar onze vlucht. Maar deze hebben we nooit meer gehaald (en om eerlijk te zijn kon niemand hier mee zitten, we hadden al zoveel moois gezien, hoe stom het ook klinkt maar het was echt zo!) De weg waarover we reden was echt verschrikkelijk slecht. Een hoop zand en gravel met diepe putten, dus een hoop geschud en gebobbel. En dan gebeurt het..in eens begint er iets te stinken? (nee niet de zweetvoeten van Andy de Duitser). Oh jee, de bus!!! Daar staan we dan stil in the middle of nowhere! Wat blijkt, de vooras van de auto is gebroken! Tja en nu?? De wielen staan helemaal naar achteren tegen het frame aan (dat stonk er zo, wrijving van rubber tegen metaal).
Martin denkt erover om een bus op te roepen over de radio en die vanuit Alice Springs te laten komen, maar aangezien dat nog ruim 300 kilometer ver is en het inmiddels al half 5 was zou dat nog 3 uur op zijn minst gaan duren eer hij bij ons is en dan weer 3 uur terug naar Alice! Zucht, Alice Springs is nu het dichstbijzijnde dorp. De jongens besluiten daarom om de bus zelf te repareren en hoe ze het gedaan hebben weet ik niet maar enkele uren later reden we gelukkig weer verder over de verschrikkelijke dirtroad. Geweldig gedaan jongens! Om half 10 die avond komen we gebroken in Alice Springs aan! Yes we made it!!
Ze hebben in het hostel nog speciaal voor ons de keuken opengehouden dus we hebben een half uur om ons te douchen voor we om 10 uur met zijn allen gaan eten! Na de douche herkende ik iedereen amper? Iedereen was zo schoon en had NORMALE schone kleren aan. Echt leuk om te zien. We hebben heerlijk gegeten en zijn daarna met de groep nog wezen stappen in Alice. Om 4 uur 's nachts zijn we (volgens traditie dat Martin zei) met zijn allen het zwembad van het hostel ingedoken (de jongens naakt volgens traditie).
Nou mensen, hiermee kom ik aan het einde van mijn verslag. Het is een beetje erg lang, maar deze trip is dan ook het leukste wat ik hier tot nu toe heb gedaan en zeker het indrukwekkendste! Zoveel gezien, gedaan en meegemaakt en vooral de mensen uit de groep zal ik nooit vergeten want we hebben een superleuke tijd met zijn allen gehad. En als je 10 dagen op elkaars lip zit leer je elkaar heel goed kennen. De laatste twee dagen in Annie's Place in Alice Springs met de groep waren dan ook een hele leuke afsluiting van onze 10-daagse reis door The Outback van Australie!!!
Wat leuke Outback feiten:
- De outback is heel leeg, komt er eens in de paar uur een auto voorbij (op de nog verharde wegen) dan zwaait en toetert men uitbundig naar mekaar.
- Sta je met stukken dan stopt bijna ieder auto om te kijken of je wel in orde bent en of je misschien hulp nodig hebt.
- Als er in die leegte op een eenzaam spoor een trein langskomt, dan toetert hij keihard als je zwaait (heel gaaf geluid!)
- De outback is langs de kant van de weg bezaaid met stinkende kadavers van kangeroes en emoes en dooie koeien.
- In de outback kun je absoluut niet zonder water! Ik heb dit in den lijve ondervonden. In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel water op als in die tien dagen. Met temperaturen van minimaal 45 graden en veel meer in de schaduw heb ik per dag toch zeker zo'n 6 liter water op zijn minst opgedronken. De bus lag aan het eind van de week dan ook bezaaid met tal van lege flessen.
- In de outback is het onmogelijk om je kleren schoon te houden vanwege het stof. Ik trok 's ochtends een schoon wit thirtje aan en twee uur later leek het net alsof ik hem al een week aanhad.
- Ik waardeer een douche en toilet enorm nu! Wat een wonder. Die hebben ze niet veel in the outback.
- Een afstand van 2500 kilometer is hier doodnormaal
- 4 reservewielen zijn noodzakelijk en we ze ook allemaal hebben gebruikt!
- Je ziet overal zandtornado's in the outback. Een heel gaaf gezicht, ik heb er tientallen in de verte gezien! Real dusttwisters!
Ik kan iedereen die naar Australie komt en een beetje avontuurlijk is aangelegd aanraden om deze tour te doen want je weet na die tien dagen precies hoe ruw en wild, maar ook hoe prachtig en adembenemend The Outback is!
