Hallo allemaal,
De laatste keer dat jullie van ons vernomen hebben, bevonden wij ons nog in Cairns. Een leuke plaats om te starten en te acclimatiseren, want om maar met de temperatuur in huis te vallen: het is HEET ! Overdag worden de 30 tot 35 graden toch makkelijk bereikt, wat tot gevolg heeft dat we elkaar 's avonds al rond een uurtje of acht vermoeid zitten aan te kijken of we al naar bed mogen. Aan de andere kant zijn we er dan ook al weer voor zeven uur uit en dat zorgt er voor dat we optimaal van de dagen kunnen genieten.
Zo hebben we al diverse natuurparken bezocht en veel wandelingen in het rainforest gemaakt. Een typisch verschijnsel voor ons: de combinatie van de warmte, de droogte waar Australië al zo lang onder zucht en toch al dat uitbundige groen. Alhoewel het normaal gesproken volgens de Australiers veel groener en dichter begroeid schijnt te zijn. Maar dat heeft nu voor ons als voordeel dat het regenwoud veel doorzichtiger is en dat wij al heel veel dieren hebben kunnen zien, zoals heel veel vogels (parkieten, kaketoes, kookkaburra's, roofvogels), wallabies (kleine kangaroe's), hagedissen, brush turkeys, slangen, grote spinnen en padden, lizards en voor de kenner : een Boyd's Forest Dragon.
De toppers tot nu toe zijn de Mossman Gorge en de Tully Gorge (in beiden hebben we gezwommen in de rivier), Cape Tribulation (één van de weinige plaatsen in de wereld waar het regenwoud aan de oceaan grenst), Lake Barrine (een kratermeer), de vele watervallen, het duiken en snorkelen op het Great Barrier Reef, de wandeling van 12 km. om Dunk Island en de vele mooie stranden.
De campings waar we staan zijn ongekend mooi, bijna iedere dag een ander hoogtepunt. Het omruilen van de campervan is inmiddels gelukt, we hebben gekregen waar wij van tevoren uitdrukkelijk om verzocht hadden. Helaas hadden we nog pas drie uur in deze "verse" auto gereden, toen de bestuurder (die inmiddels gewend dacht te zijn aan het links rijden) een aanrijdinkje kreeg. Door de stootbumper van onze campervan hadden wij gelukkig geen schade, de andere auto is waarschijnlijk total loss. Maar dat laatste heeft waarschijnlijk meer te maken met de waarde van de andere auto dan de toegebrachte schade.
Verder is het gedurende deze reis net alsof je het boek van Dolf de Vries (Australie in een rugzak) zelf aan het beleven bent. We ontmoeten hele leuke, vriendelijke, vreemde en leerzame mensen, die ieder hun eigen verhaal hebben en vertellen. Echt geweldig ! Net alsof er in Australie overal van die karikaturen uit dat boek rondlopen om naar te luisteren. Vraag ons bij terugkeer naar de levensles van een campingbaas in Millaa Millaa, een vrouw uit Tully die ons het wallaby-jong toonde dat zij voedt en verzorgt omdat de moeder verongelukt is, de nukkige Nederlander die op alles hier in Australie negatief commentaar heeft en natuurlijk de verhalen en belevenissen van de mede-toeristen uit diverse windstreken.
Na ons laatste verslag hebben we de regio van Cairns met de regenwouden definitief verlaten en zijn we in zuidelijke richting weg gaan trekken. Al snel werden de gevolgen van de langdurige droogte waaronder Australie zucht steeds duidelijker zichtbaar. Rivieren en beken staan droog en het land, dat er normaal gesproken groen uit moet zien, is droog en bruin door het gebrek aan regen. Enkele plaatsen die wij wilden bezoeken vielen daardoor af, omdat de aantrekkelijkheid ervan bijvoorbeeld lag in de watervallen of stromende rivieren waarin je zou hebben kunnen zwemmen.
Door deze extra tijd konden wij wel het Billabong Sanctuary bezoeken, dat met name voor Andy een topper bleek te zijn. In dit park kon je echt veel te weten komen over het wildlife in Australie en was het contact met dieren optimaal. Zo kon je er koala's, wombats, (kleine) krokodillen en reptielen vasthouden en kangaroe's en cassowaries zelf voeren. Ook ontdekten we welke dieren we eerder zelf hadden gespot (meestal op campings), maar waarvan we de naam nog niet wisten. 's Avonds stonden we op een mooie natuurcamping, waar een brutale kangaroe zo maar in onze camper sprong !
Via Townsville kwamen we in Airlie Beach, waar vandaan wij een tocht van drie dagen hebben gemaakt tussen de Whitsunday Islands op een zeilschip dat ruim 100 jaar geleden in Nederland is gebouwd. Deze eilanden zijn echt te mooi om waar te zijn, het was een unieke belevenis ! De eerste nacht zwom er al een dolfijn naast het schip en ook de dagen erna hebben we volop schildpadden en bijzondere vissen (haaien, een school van 12 napoleonvissen en vele andere vissen) gezien. Andy had er naast het duiken en snorkelen nog een andere hobby bij, nl. de rope-swing. Met een touw liet hij zich a la Tarzan vanaf het schip in het water plonzen. Er waren 32 gasten aan boord en 6 bemanningsleden, de sfeer was enorm goed. Deze dagen waren top!
Vanaf Airlie Beach zijn we een beetje de binnenlanden van Queensland ingegaan. In het Eungella National Park hebben we een aantal wandelingen gemaakt en konden we weer zwemmen bij een waterval. Dit park staat bekend om de aanwezigheid van de platypus, het vogelbekdier, en zoetwaterschildpadden, die we beiden diverse keren hebben gezien.
In het Black Down Tablelands N.P. hebben we een weg gereden die eigenlijk alleen voor 4 Wheel Drives geschikt was, in Middlemount hebben vanwege de hitte (36 graden) een duik in het gemeentelijk zwembad genomen en bij Rubyvale hebben we in een mijngebied saffieren gezocht en gevonden. Vervolgens zijn we twee dagen het Carnarvon Gorge N.P. gaan verkennen.
Dit gebied bestaat eigenlijk uit een gebergte, waarin een rivier in de loop van de miljoenen jaren een kloof heeft geslepen. Zo is er dus middenin het dorre landschap van dit gedeelte van Australie een prachtige groene gorge ontstaan. Wij maakten hier een flinke wandeling van zo'n 13 km in de bloedhitte van 35 graden, waarbij we mossen, varens en palmen in overvloed tegenkwamen en diverse keren de rivier moesten oversteken. Op de terugweg naar de kust hebben we in een verkleinde uitgave van de Carnarvon Gorge, de Cania Gorge gewandeld en gekampeerd.
Na onze aankomst in Hervey Bay huurden we voor twee dagen een andere auto (een four-wheel drive) om daarmee Fraser Island te gaan verkennen. Fraser Island, dat op zo'n 40 minuten varen vanaf de kust ligt, is namelijk niet met een gewone auto te bezoeken; het is het grootste zandeiland ter wereld (120 bij 30 km) en er zijn alleen maar zandpaden en strand. Ook weer een unieke belevenis, om zo met de auto over het strand te rijden en zeker ook door de overnachting in een gehuurde tent in de duinen aan het strand! We moesten wel om 05.00 uur opstaan om op tijd weg te rijden, anders zouden we door het opkomende tij niet meer van onze campingplek weg kunnen komen.
Richting Brisbane werd het duidelijk drukker en neemt de bevolkingsdichtheid, de huizenbouw en de drukte op de wegen aanzienlijk toe. Rijdend langs de Sunshine Coast zie je wel schitterende woningen met uitzicht op de oceaan, onvoorstelbaar mooi. Een leuke stop was in Noosa Heads op het strand, waar je gewoon in de zee kon zwemmen. Dat klinkt wat raar, maar bij alle stranden ten noorden van Hervey Bay hadden we dat tot nu toe niet kunnen doen. Hoe verleidelijk het water er soms ook uit zag, altijd moest je met beschermende kleding het water in i.v.m. de "stingers". Een aanraking met deze box jelly fish (een soort kwallen) levert ondraaglijke pijnen en soms de dood op. En bij Fraser Island kon je het water niet in i.v.m. gevaarlijke stromingen en de aanwezigheid van gevaarlijke haaien.
Zo'n 70 km ten noorden van Brisbane ligt de Australian Zoo, het thuisfront van Steve Irwin. Het park ziet er prachtig uit, maar is natuurlijk veel grootschaliger dan het eerder bezochte Billabong Sanctuary, waar per dag maar 50 mensen komen i.p.v. de 5000 die de zoo van Steve komen bewonderen. Deze Crocodile Hunter heeft duidelijk ook commerciële kwaliteiten, maar toch was het echt de moeite waard om deze dierentuin te bezoeken. In afwachting van de Crocodile Show moest er voor een duizendkoppig publiek een showtje gegeven worden, waarbij Andy als vrijwilliger uit Holland mocht aantreden. Hij deed het fantastisch en won een tas vol souvenirs als aandenken aan dit bezoek.
Via een mooie route langs de Glasshouse Mountains en het Brisbane Forest zijn we naar het centrum van Brisbane gereden, waar we een paar uur hebben doorgebracht met winkelen en het bezichtigen van de markt op Southbank, maar daarna hadden we het stadse gebeuren weer gezien en zijn we van de natuur in het Lamington N.P. gaan genieten. Uiteraard maakten we hier weer diverse wandelingen.
Inmiddels hebben we er tot aan Brisbane zo'n 4000 km opzitten, wat bijna gelijk is aan het van tevoren bedachte schema. Met de planning gaat dus alles goed, ook al brengen we af en toe een kleine wijziging aan. Vanaf nu zullen we ons tempo wel aanzienlijk moeten gaan verhogen, want we zullen de resterende weken nog ongeveer 10.000 kilometer moeten rijden! Om de campingkosten een klein beetje te drukken hebben we de laatste tijd ook al een paar keer op een gratis rest area langs de weg gekampeerd. In ons camperbusje zijn we natuurlijk niet afhankelijk om op een camping te overnachten en het is prima te doen. De laatste gratis camping was trouwens op een lookout point in een National Park; het was "illegaal", maar wat een uitzicht!
Omdat we nu de helft van onze vakantie er op hebben zitten, hebben we vandaag maar eens een pretpark bezocht : Wet 'n Wild, een waterparadijs met gigantische glijbanen. Andy heeft hier duidelijk zijn grenzen verlegd, want hij durfde bijna overal in!
Hoewel we gewaarschuwd waren voor het commerciële gebied van de Gold Coast dat ons te wachten stond, moesten we toch zelf de flatgebouwen en wolkenkrabbers aan de kust gaan zien. Inderdaad heel gek, om hier in het uitgestrekte Australie waar je soms uren niemand tegenkomt, opeens in zo'n geürbaniseerd gebied te rijden en soms zelfs in een file te staan. Wij bezochten Surfers Paradise en de Pacific Fair, een enorm groot winkelcentrum, om daarna zo snel mogelijk hier weg te komen. Vervolgens was Byron Bay ons eerstvolgende doel. Ruim 2 jaar geleden stonden we met onze groep van de East West Crossing aan het meest westelijke puntje van Australie (Steep Point), en nu hebben we in Byron Bay ook het meest oostelijke puntje aangetipt. We konden onze emoties bijna niet meer bedwingen.
Na weer een schitterende (gratis) overnachting op een look-out point met uitzicht over Coffs Harbour en de oceaan, verlieten we de kust en trokken we weer een stukje het binnenland in met als eerste stop het Dorrigo N.P. Nog nooit van gehoord, maar het bleek wel op de Wereld Erfgoed Lijst te staan. We maakten er een mooie wandeling naar een waterval en maakten gebruik van de picnic-faciliteiten. Of het nu toeval was of niet, terwijl we over de Waterfall Highway verder reden, kondigde het onweer plotseling een omslag in het weer aan en vanaf dat moment begon het behoorlijk te regenen. In het Cathedral Rock N.P. liepen we dan ook onze eerste wandeling met de regenjassen aan. De rest van de middag en avond bleef het regenen, maar we mogen natuurlijk niet klagen na 1,5 maand droog rondtrekken. De temperatuur is ondertussen aanmerkelijk gedaald en we kwamen voor het eerst rond de 15 graden.
De volgende ochtend bekeken we het uitzichtpunt van het New England N.P., dat ook op de Werelderfgoed Lijst staat. Op de weg er naar toe zagen we wel meer dan 50 kangoeroes!
Omdat het toch slechter weer was, gebruikten we de twee volgende dagen voornamelijk om behoorlijk op te schieten en besloten we in strijd met de planning om eerst naar Sydney te gaan voordat we de Blue Mountains zouden bezoeken. Ten eerste wilden we de Blue Mountains in mooi weer zien en ten tweede was er in het weekend een jaarlijkse aboriginal show in het Olympisch Stadion van Sydney, genaamd "Sydney Dreaming". Deze unieke kans moesten we toch benutten en zo gezegd, zo gedaan. Gaaf om met zo'n show mee te maken tussen al die andere Australiers. In Sydney bezochten we ook een leuk stel dat we eerder op de boot bij de Whitsundays hadden leren kennen en we werden daar getrakteerd op een echte "Aussie B.B.Q.", leuk! Na een gezellige avond bleven we in onze campervan voor hun huis midden in de stad slapen.
De volgende dag ontmoetten we in Sydney onze oude gids Mike van de eerste Australie-reis, die toevallig ook in Sydney was! Oke, we hadden van tevoren wel telefonisch contact gehad, want zoveel toeval bestaat nu ook weer niet. Eindelijk konden we hem het T-shirt met daarop de groepsfoto van twee jaar geleden overhandigen! Uiteraard bezochten we in Sydney ook de gebruikelijke toeristische hoogtepunten zoals de Harbour Bridge, het Opera House en Bondi Beach. Gelukkig brak 's middags voor het eerst na zes dagen het zonnetje weer door en vertrokken we naar de Blue Mountains. Onze switch in de planning was dus een goede keuze geweest!
Het wordt eentonig, maar ook dit park staat op de World Heritage List. We brachten hier twee dagen door met wandelen, uitzichtpunten bekijken en een rit in de Scenic Skyrail, de steilste treinrit ter wereld, waarmee je diep in de vallei van de Blue Mountains komt. Vooral de wandeling door de "Grand Canyon" van de Blue Mountains was werkelijk een hoogtepunt van 6 km, misschien wel de mooiste wandeling die we tot nu toe gemaakt hebben.
Na een volgende overnachting bij een lookout point reden we langs de kust ten zuiden van Sydney naar Jervis Bay, waar we vlak naast onze campingplek lekker op het strand konden relaxen. Vervolgens reden we tot vlak bij Canberra, de hoofdstad van Australie. Daar ontmoetten we voor de tweede keer op onze reis Aad en Esther. Het werd weer een heel gezellig weerzien met een B.B.Q. en een filmavond onder de sterrenhemel. Na een voor Australische begrippen late avond bezochten we de volgende dag met z'n vijven enkele bezienswaardigheden van Canberra.
Vanaf de Telstra Tower hadden we een 360 graden zicht over de stad, we bezochten het ontzettend indrukwekkende Australian War Memorial, we kregen een rondleiding in het Parliaments House en we maakten gebruik van het internet in de National Libary. Helaas moesten we na twee dagen afscheid nemen van Aad en Esther, maar op zeker gaan we hen weer eens bezoeken als zij hun huis in Perth gevonden hebben!
Onze reis ging verder naar het Mt. Kosciuszko N.P., waar de hoogste berg van Australie ligt. En inderdaad, vlakbij de top aangekomen zagen we rondom sneeuw!
Na een mooie tocht door dit park en een rit langs de Murray River zochten we in de plaats Howlong (nee, dat ligt niet in China) een Australisch gezin op, dat wij in Cairns tijdens het begin van de reis hadden leren kennen. Meerdere malen en zelfs via de e-mail hadden zij ons dringend verzocht om tijdens onze reis bij hen thuis langs te komen en flexibel als wij zijn pasten wij dat in de plannen aan. Howlong is een plaats van 2000 inwoners waar iedereen elkaar bijna kent. De familie en buren kwamen natuurlijk ook even langs, de ontvangst was allerhartelijkst. Slechts met klem wijzend op ons reisschema konden we weer wegkomen, maar niet eerder dan dat wij met hun speedboot op de Murray River hadden gewaterskied.
Monique was het gelukkig nog niet verleerd en Eric stond na enkele pogingen ook weer met beide benen op het water. Andy mocht een paar keer op het kneeboard heen en weer en zo hadden we een fantastische ochtend. Tegen lunchtijd bezochten we in dit wijngebied nog een winery, waar Monique in een razend tempo 3 wijntjes proefde. Ter afsluiting aten we een paar overheerlijke pies in Rutherford, waarna onze tocht weer verder ging, o.a. over een 100 km onverharde weg naar het zuiden. 's Avonds op de camping bleek dat het stof werkelijk door de hele auto was gekomen, zelfs in de keukenkastjes, zodat we de auto en onszelf eerst een goede schoonmaakbeurt moesten geven.
Alhoewel dat niet in het oorspronkelijke reisschema stond, bezochten we na herhaaldelijk aandringen van diverse andere toeristen Wilsons Promontory N.P. Helaas viel deze dag door de stortregen letterlijk in het water, maar het gaf wel een goede gelegenheid om eens met het huiswerkschema van Andy bij te komen. Gelukkig was het de volgende ochtend droog, zodat we toch nog even konden wandelen. Ontmoetingen met wombats en emu's maakten de regendag trouwens helemaal goed. Buiten het feit dat het inderdaad weer een heel mooi park was, ligt hier ook het meest zuidelijk puntje van het vasteland van Australie. Dat pikten we toch ook maar weer even mee, nu alleen nog het meest noordelijke...
We deden kort Philip Island aan, maar besloten vanwege de toeristische drukte niet op de bekende Pinguïn Parade te wachten. Het zal vanaf nu trouwens overal veel drukker gaan worden, want deze week begint de zomervakantie voor de Australiers. Degenen die de reis aan de hand van het routeschema volgen zullen hebben opgemerkt dat de laatste twee bezoeken wel voor een flink aantal kilometers en dus extra dagen hebben gezorgd. Omdat we besloten hebben om verderop in de reis Kangaroo Island te schrappen (scheelt 2 dagen, 500 km. en een hoop geld, nl. $ 200,- voor de ferrytocht), hopen we bij Adelaide weer op het oorspronkelijke schema uit te komen.
We pakken het verhaal weer op in Melbourne, waar we het huis opzochten van Christy, iemand die we op de zeiltocht rond de Whitsundays hadden leren kennen. Na met haar uit eten te zijn geweest en bij haar thuis een film te hebben gekeken (Momento), zijn we de volgende dag gaan shoppen in de Factory Outlets. Het werd een dure dag, niet alleen door de inkopen, maar ook omdat we later in het centrum een parkeerbon kregen omdat we 5 minuten te lang op het internet bezig waren om jullie reisverslag 4 te sturen. Maar ja, hebben we dat ook weer meegemaakt. De volgende dag bezochten we (op aanraden van Christel) de Melbourne Zoo, waar zij zes jaar geleden zelf een paar weken gewerkt had. Een leuke dierentuin, waar we door haar vroegere connecties nog een leuke "tour behind the scenes" kregen in het reptielenhuis.
Op naar het volgende hoogtepunt, de Great Ocean Road. Helaas werkte het weer de eerste dag niet mee, maar desondanks kon deze weg de vergelijking met de Highway 1 in de U.S. qua kustweg glansrijk doorstaan. Een schitterende route van meer dan 250 km langs de oceaan met prachtige vergezichten en stranden, stel je voor! Met name de tweede dag hebben we erg genoten van Cape Otway (met als bonus acht wilde koala's !), de Twelve Apostels en Loch Ard Gorge. Ook de derde dag reden we nog een stukje van de Great Ocean Road en overnachtten we op weg naar de Grampians in het Mount Eccles N.P., waar we rondom onze kampeerplek enkele koala's konden waarnemen in de eucalyptusbomen. Een wens van Monique was in vervulling gegaan en dat op kerstavond! Het was wel een aardige tegemoetkoming voor het ongerief van de hooikoorts die ze ondervond; tsja, ook wat dat betreft zijn de seizoenen omgedraaid!
Op 1e kerstdag (22 graden) bezochten we The Grampians. Peter en Wendy hadden ons al verteld dat dit een prachtig park was, en dat klopte ook. We maakten hier in Wonderland een erg steile topwandeling van 5 km, maar met het uitzicht vanaf de Pinnacles Lookout werden we daar dan ook voor beloond. Ook 2e kerstdag brachten we 's morgens nog tijd door in The Grampians, waarna we in oostelijke richting verder gingen. We bezochten Mount Aripiles, het Australische mekka voor bergbeklimmers en reden door het Little Desert N.P. via de plaatsen Nhill en Bordertown de staat South Australia binnen.
Aangekomen in Victor Harbour kregen we voor het eerst met volgeboekte campings te maken. Het was te verwachten, nu de zomervakantie van de Australiers was begonnen. Op de 3e camping vonden we nog een plekje en gingen we 's avonds alsnog naar de pinguïns op Granite Island kijken. Dit was een goed alternatief voor het commerciële Philip Island waar we eerder de pinguïns-attractie niet bezochten. Leuk om die waggelende beestjes uit de zee te zien komen en de rotsen op te zien klauteren!
Rijdend in de richting van Adelaide werden we verrast door de uitzonderlijke mooie kustlijn ten zuiden van die stad. Tijdens een strandstop snorkelden Andy en Eric naar een in 1888 voor de kust vergaan Grieks schip. Adelaide zelf bleek een veel rustiger stad dan Brisbane, Sydney en Melbourne. We probeerden hier om vuurwerk voor Andy te kopen, maar helaas voor hem bleek vuurwerk sinds 2 jaar verboden te zijn in Australie (dat zouden ze ook in Nederland moeten doen); dit ten gevolge van de vele persoonlijke ongelukken en het gevaar voor bosbranden. Ter compensatie van dit gemis gingen we toen naar de bioscoop.
Via de Adelaide Hills reden we vervolgens door de wijngebieden van de Barossa Valley en de Clare Valley. Diverse bekende wijnnamen (althans voor Monique) flitsten voorbij, terwijl wij doorreden naar Mount Remarkable N.P. voor een mooie wandeling. Gelukkig was het bewolkt, want de temperatuur was de voorgaande dagen boven de 35 graden uitgekomen!
Op oudejaarsdag besloten we een omweg te maken over de Eyrie Peninsula. Dit betekende wel 300 km extra, maar verschillende mensen hadden ons een bezoek aan dit schiereiland aanbevolen. Bij Point Gibson mocht Andy van een Australier z'n snowboard lenen om te surfen op grote witte zandduinen. Oud en nieuw vierden we op onze campingplek op het strand bij Tumby Bay. En ach, sterretjes voor Andy waren ook goed. Op nieuwjaarsdag probeerden we vanuit Port Lincoln een boottocht te maken om op zoek te gaan naar een "Great White", maar helaas werden deze tochten niet meer georganiseerd.
Eén van de hoogtepunten van de vakantie beleefden we in Baird Bay, een gehuchtje van 15 huizen waar je slechts over een onverharde weg van 40 km. kan komen. Van daaruit vertrok een boot de zee op, waar je zou kunnen zwemmen met zeehonden. Deze tour overtrof onze stoutste verwachtingen, want nadat we op de bestemming waren aangekomen kregen we ruim twee uur de tijd om met enkele zeeleeuwen te spelen en te dartelen in het water. Dat wil zeggen, dat deden zij met ons! Die beestjes zwommen rond ons heen, maakten schijnbewegingen, pakten onze arm vast en drukten hun snoet tegen onze zwembrillen. Het was echt ongelofelijk, te meer omdat zij het uit eigen vrije wil deden, ze werden niet gevoerd of zo.
Daarna kregen we nog de kans om op open zee met dolfijnen van wel 4 meter te zwemmen. Dit gebeurde echter wel onder strenge veiligheidsmaatregelen, want in datzelfde water kwamen ook haaien (ook die Great White!) voor. Terwijl wij als groep in het water lagen en de dolfijnen onder ons door zwommen, cirkelde de boot in een razend tempo om ons heen om de haaien af te schrikken. Tegelijkertijd werden wij door de tourleiders afgeschermd met elektrische stroomstokken. Tenslotte mochten we op de terugweg nog een uurtje vissen, waarbij Andy ons avondeten ving. Alles bij elkaar dus een geweldige ervaring, die wij voor de mensen bij Wereldcontact uitroepen tot "geheimtip"!
Na een overnachting tussen de zandduinen vlak achter de oceaan bij Fowlers Bay begon onze oversteek door de Nullarbour Plain, een tocht die zelfs bij Australiers ontzag teweeg brengt als je vertelt dat te gaan doen. Dat is nl. een weg van zo'n 1200 km. met helemaal niks, met als enige afleiding onderweg enkele roadhouses, 6 uitkijkpunten en heel veel kangaroes; tegenliggers zwaaien elkaar uitbundig goedendag. Voor ons viel het best wel mee en deden we de hele tocht in 2 dagen.
Inmiddels zijn we na 12.500 km aangekomen in Western Australia, de laatste staat van onze trip. De komende twee dagen blijven we rond het stadje Esperance, waar de mooiste stranden van Australie schijnen te liggen. Daarna zullen we de laatste twee weken van onze reis richting Perth beginnen (nog ongeveer 1500 km) en zit het avontuur er na 3,5 maand op!
Inmiddels zijn we veilig en wel thuis aangekomen en moeten we behoorlijk wennen aan de temperatuur, de verkeerslichten, de bevolkingsdichtheid en de andere mentaliteit. En dat je weer rechts moet rijden uiteraard! Eerst nog even over de laatste twee weken waarvan jullie nog niets gehoord hadden. We volgden voornamelijk de zuidwestkust van Western Australie, waar kilometers witte en vaak geheel verlaten stranden aantroffen. Het duinengebied waar we doorheen reden is in het voorjaar een prachtig bloemenparadijs; helaas voor ons was deze periode dus al voorbij, maar de stranden waren idyllisch. Ook reden we door een zeer groot bosgebied met enorm hoge bomen, waar we o.a. de Top Tree Walk liepen, op een hoogte van 40 meter tussen de bomen. We maakten nog een boottocht naar Rottnest Island, waar we een dag fietsen huurden en het eiland rondreden en zo arriveerden we mooi op tijd in Perth om ons vliegtuig te halen. Hiermee sloten we onze reis af, die totaal dus 3,5 maand duurde.
Voor de statistici onder jullie even wat gegevens : ik weet dat niet iedereen hierop zit te wachten, maar voor sommigen (collega's Wereldcontact) is deze informatie wellicht interessant.
Mooiste wandelingen : Blue Mountains N.P., Grampians N.P., Carnarvon N.P.
Mooiste ervaringen : het zwemmen met de zeeleeuwen (Bairds Bay), de zeiltrip op de Solway Lass (Whitsundays), de 4 Wheel Drive tocht (Fraser Island) en het duiken / snorkelen (Fiji en het Great Barrier Reef).
Gelachen om het volgende verhaal : in Sydney gingen we naar een aboriginal voorstelling bij het Olympisch dorp. Daar aangekomen stonden borden : Parking in P1, 50 Cent. Helaas bleek onze hoge bus niet in de parkeergarage van P1 te passen, dus moesten we naar P6. Bleek het parkeergeld daar $ 6,50 te zijn; Eric balen natuurlijk! Achteraf kwam hij via Andy erachter, dat in datzelfde Olympisch dorp de wereldberoemde popgroep 50 Cent een concert gaf !!
Vervelend : de vliegen en de muggen, hoewel we nooit met muskietennetten hebben hoeven te lopen.
Temperatuur overdag : tussen de 15 en 38 graden.
Temperatuur zeewater : tussen de 19 ( Zuidkust ) en 27 ( Noordoosten ) graden. Gereden kilometers : 14.515 km.
Grootst gereden afstand : 592 km.
Gemiddeld gereden afstand per dag : 172 km.
Aantal gebruikte liters benzine : 1755.
Campervan reed gemiddeld : 1 : 8,27.
Uitgegeven aan benzine : $ 1583,-
Gemiddeld betaalde benzineprijs : $ 0,90.
Goedkoopste benzineprijs : $ 0,74 (Townsville).
Duurste benzineprijs : $ 1,26 ( Nullarbour).
Uitgegeven aan campings : $ 1113,-
Gemiddelde campingprijs : $ 20,-
Aantal keren gratis overnacht (bushcamping,lookouts, rest area's, o.d.) : 31.
Gemiddelde overnachtingsprijs : $ 12,80.
Mooiste campings : Tully Gorge, Cania Gorge, Kamerun Lookout, Seally Lookout, Powers Lookout, Lake Surprise, Louth Bay, Walkers Rock, Fowlers Bay, Dundas Rocks, Thomas River, Drafty's Campsite.
Bijzonder : de makkelijkheid van de Australiers ( "Should be allright, no worries" ), de snelheid van contacten leggen, de (levens-)verhalen van andere mensen, het tegenkomen van de enorme hoeveelheid wildlife, het feit dat we ons ondanks de afstanden en de tijd NOOIT verveeld hebben.
Opvallend : dat veel toeristen niet goed voorbereid onderweg zijn : te grote afstanden (sommigen wilden zoveel zien, dat ze ruim 700 km. per dag moesten rijden. Resultaat : ze hadden nergens tijd voor !), geen goede gedetailleerde landkaarten (sommigen reden op de Handy Map van heel Australie !). TIP : Neem je A.N.W.B. kaart mee en ga eerst naar de Australische A.N.W.B. voor (gratis) gedetailleerde landkaarten.
Misschien kunnen jullie deze info nog wel een keer gebruiken!
Hartelijke groetjes,
Andy, Monique en Eric
