Merredin, dinsdag 31 januari 2006
Met anderhalf uur vertraging vertrokken we van Schiphol, waardoor de tussenstop op Kuala Lumpur korter duurde. Dat is trouwens een rustig, modern en overzichtelijk vliegveld waardoor ik me geen zorgen maak de weg kwijt te raken tijdens mijn terugreis als ik alleen ben. Het personeel van de Malaysian Airlines (de maatschappij waarmee we vliegen) is bijzonder vriendelijk en attent. Alleen is het Maleisische Engels voor mij volkomen onverstaanbaar, zoiets als Chinees.
Voordat we landden in Kuala Lumpur werd in het Nederlands omgeroepen dat het in bezit hebben van drugs in Maleisie tot de doodstraf leidt. Bij aanvang van het laatste stuk van Kuala Lumpur naar Perth werd Jan door een stewardess benaderd om zijn gegevens te controleren. Ze verdween weer en kwam na een tijdje terug om nogmaals de papieren in te zien. We werden wat onrustig, want Jan vloog op een toeristenvisum, waarmee je drie maanden in Australie mag verblijven, maar hij heeft een ticket voor een langere tijd. Zijn paspoort en visumpapier werden meegenomen. Er werd verder geen uitleg gegeven. Jan begon al in zijn hoofd aan de voorbereiding voor het praatje om uit te leggen hoe dat allemaal met dat visum in elkaar zat, dat hij speciale toestemming van de AMA (de artsenorganisatie waarvoor Jan werkt) had gekregen enzovoort enzovoort. Uiteindelijk bracht de stewardess de papieren zonder commentaar weer terug, wel met een instemmend knikje dat alles OK was. Dit was de eerste ervaring met de autoriteiten.
Voordat je op Perth landt moet iedereen een kaartje invullen met al zijn gegevens, waar je vandaan komt, waar je naartoe gaat met welke bedoeling, wat je adres wordt, etc. en ook wat je allemaal aan of op te geven hebt. Daarvoor moet je een een rijtje mogelijkheden al of niet aankruizen. Een van de mogelijkheden was het bezit van sportkleding, zoals sportschoenen waar nog vreemde aarde aankleeft.
Nu hadden we op het laatste moment besloten onze hardloopschoenen in onze koffers te doen, maar uiteraard zat daar nog de natte kleverige winteraarde van het Spaarbankbos bij Hoogeveen aan. We hebben dus braaf "ja" aangekruisd. Op het vliegveld in Perth moesten we in de rij "iets aan te geven" gaan staan. We wisten immers van de vorige keer dat iedere kruimel voedsel die je al of niet per ongeluk meenam zonder het te melden beboet werd. Uit onze geopende koffers haalde de douaneman onze bevuilde schoenen, verdween ermee achter de schermen en na enkele minuten kregen we ze brandschoon en gedesinfecteerd terug. Toch aardig van die autoriteiten.
Het was lekker weer in Perth, een beetje bewolkt en daardoor niet te warm voor zo'n eerste dag. Gedoucht, kopje koffie/thee gedronken, uitgepakt en de stad in voor de eerste noodzakelijk food (wijn en nescafe enzo). Bijtijds naar bed, goed geslapen en erg vroeg wakker. Het heeft zijn voordelen als je in een stad al bekend bent. De eerste dag (zaterdag)o.a. heerlijk rondgekuierd op een marktje. We vinden het centrum mooi en rustig; er zijn wel veel mensen, maar het is niet lawaaiig of rommelig. In het centrum staan hier en daar zeer hoge kantoorgebouwen, wolkenkrabbers. In de rest van Perth is alles laag. Perth is van noord naar zuid zeker 100 km lang en van west naar oost ook. De Swan River slingert er doorheen. Er zijn veel buitenwijken en iedere wijk heeft zo zijn eigen centrumpje. Jan weet aardig de weg met de auto en pakte het links rijden zo weer op.
Zondags met de boot naar Rottnest Island en daar op een gehuurde fiets de hele dag rondgefietst en op mooie plekjes gezwommen en gesnorkeld. 's Avonds bleken onze armen en benen ondanks insmeren behoorlijk verbrand. In de week die volgde had Jan allerlei soorten afspraken met verschillende instanties i.v.m. medische keuringen, registratieformulieren, informatie-overdrachten, financiele afhandelingen (belasting, verzekeringen,e.d.). Er kwamen steeds nieuwe afspraken bij om het de autoriteiten naar de zin te maken.
Daartussendoor vermaakten we ons uitstekend: Naar het strand, marktjes en kleine centrumpjes bezoeken (voor de Perthkenners: Fremantle, Subiacio, Cottesloe), coffees op terrasjes (oh wat geniet ik daarvan), gelezen en geluierd, gewinkeld in het grote moderne centrum, hardgelopen en gewandeld in Kings Park, verschillende mislukte pogingen gedaan om internetaansluiting te realiseren, naar een openluchtvoorstelling van Shakespeare geweest, op bezoek bij bekenden (fam. De Waard waar Manon bij in huis gewoond heeft), iedere avond een lekker maaltje door Jan klaargemaakt, een fijne begintijd.
Nadat alle regeldingen waren afgehandeld hebben we de laatste avond in een visrestaurant met uitzicht op de oceaan gegeten, samen met het gezin van collega-vriend Ali Hussein (uit Jans vorige Australische werkperiode). En zo vertrokken we op dinsdagmorgen de 24ste met de trein van 7.15 naar Jans eerste werkplek, het dorp Merredin, 260 km ten oosten van Perth. Van Jan mag ik geen dorp zeggen omdat ze het hier een stadje noemen) Een comfortabele trein met airco, ruime zitplaatsen, royale wc, en een barretje aan boord. Bij aankomst werden we opgewacht door de praktijkmanager Josie, die ons in een mooie knal-kobaltblauwe grote auto rondreed door Merredin, eindigend bij de praktijk voor de eerste kennismaking. Na de rondleiding was de auto (Ford Falcon XT) van ons. Het was meer dan 30 graden, heet dus.
Merredin is een typisch Australisch countrydorp, een hoofdstraat met winkels en daar omheen de woonwijken met alleen maar vrijstaande huizen van een verdieping hoog (bungalows dus) met grote tuinen rondom. Ruimte zat. Wij zitten zo'n beetje aan de buitenkant van een wijk, ongeveer 15 a 20 minuten lopend naar het centrum. We hebben al gezwommen in een prachtig groot zwembad. Afgelopen weekend heeft de zoon van Sole ervoor gezorgd dat we ons laptopje eindelijk kunnen gebruiken.
Hoera, emailcontact mogelijk. Australia Day op 26 januari was een nationale feestdag, de viering van de onafhankelijkheid, qua sfeer te vergelijken met onze koninginnedag. We hebben meegedaan aan het gezamenlijk ontbijt in het "stadspark", het volklied meegezongen, gekeken naar het hijzen van de vlag, toespraken gehoord, geklapt voor de gediplomeerde vrijwilligers, geluisterd naar een country-zangduo en het Merredins zangkoor.
Op de praktijk werkt een huisarts (Sole, van Nigeriaanse afkomst) fulltime en een huisarts (Herma, van Nederlandse afkomst, getrouwd met een Australier) twee dagen per week. Achter de praktijk staat een ziekenhuisje (28 bedden) waarvoor de huisarts ook verantwoordelijk is.(8 verpleeghuisbedden en 10 verzorgingshuisbedden, 10 ziekenhuisbedden) Sole heeft het erg druk, doet alle diensten alleen en wacht met smart op extra hulp, op Jan dus. Helaas pindakaas, Jan mocht vanaf de eerste aankomstdag niets doen, omdat zijn medisch providersnummer (heeft te maken met het Australische ziekenfonds en zonder dat nummer kan er niets gedeclareerd worden)nog niet aangekomen was bij de AMA. Jan was als urgent aangemeld, maar wie weet zijn er wel honderd urgente gevallen. Jan gaat wel iedere dag naar de praktijk om de mensen en de systemen te leren kennen, maar uiteindelijk mag hij geen enkele medische handeling verrichten, zelfs geen recept uitschrijven. Zo gaat dat in een land met autoriteitsgevoel.
Ondertussen vermaken we ons prima. We hebben al uitstapjes in de omgeving gemaakt, o.a. de bekende Rockwave. We hebben een knots van een huis; ons hele gezin met aanhang kan hier komen logeren en dan loop je elkaar nog niet in de weg. De helft van de ruimtes gebruiken we niet. Zoals sommigen zullen weten houd ik van sobere en niet te vol ingerichte huizen, dus huizen met open ruimtes, maar tja hier is het wel heel karig ingericht. Je kan hier rondfietsen, ook al omdat veel ruimtes in open verbinding met elkaar staan.
Behalve royale zitbanken en een tafel met stoelen is er geen meubilair. In iedere ruimte hangt een tl-buis aan het plafond. De enige twee gezelligheidslampjes naast ons bed deden het niet. Inmiddels verholpen. En het gekke is, het went. Het hoort bij dit klimaat en bij dit land. De eerste dag heb ik veel lopen soppen, want het huis was enkele maanden niet bewoond en door de vorige bewoners niet schoon achtergelaten. Het huis is van de gemeente, die er tijdelijk werkende artsen(gezinnen) in onderbrengt.
De gemeente is ook eigenaar van de praktijk. Er is een heerlijk overdekt terras waar het op hete dagen 's ochtend en 's avonds goed toeven is. 's Middags kan het er voor mij nog in de schaduw te warm zijn. Maar de laatste drie dagen waren bewolkt en koel. Er is op een nacht zoveel neerslag gevallen dat sommige tuinen en landjes onder water stonden. Vandaag begint de zon weer feller te schijnen.
En ja, terwijl ik dit zit te typen krijgt Jan het bericht door dat zijn providersnummer is gearriveeerd. Jan direct enthousiast naar de praktijk, het is al middag. Na een uurtje komt hij terug, want hij mag nog niets doen omdat het nummer eerst weet ik veel ergens en overal geregistreerd moet staan. Morgen, dan mag hij echt werken.
