Merredin, 12 februari 2005
Er achteraf op terugkijkend stond mijn eerste bezoek aan West-Australie in 2003/04 vooral in het teken van "Kuifje in Australië". Toen werden mijn indrukken vooral gekleurd door verbazing, verwondering en soms ook overweldiging van al het nieuwe. Bij het 2e bezoek nu merk ik, dat ik door dat 1e bezoek wel "wiser", gelukkig niet "sadder", geworden ben.
Na aankomst in Perth ben ik vooral bezig geweest met het regelen van mijn visum, Hanneke heeft daar al iets over geschreven. Inmiddels ben ik hier nu 1 ½ week aan het werk in het Merredin Medical Centre, zeg maar de plaatselijke huisartsenpraktijk en sinds deze week ook in het Merredin Hospital, als Senior Medical Officer, jawel…Het ziekenhuis ligt op 100 meter afstand van de praktijk, dat is wel gemakkelijk, want je loopt (rijdt per auto als het erg warm is) nogal eens op en neer. Overigens kon ik pas in het ziekenhuis gaan werken na de toestemming van een soort regionale GGD-directeur, die wederom mijn hele doopceel gelicht heeft, en weer moest ik een police-check ondergaan (de 3e in 2 maanden tijd; komen de convicts tegenwoordig uit Nederland ?).
Deze collega presteerde het zelfs om een van mijn referenties 's nachts om half drie in Nederland uit bed te bellen. Zelfs hier vonden ze dat " stupid or ignorant" en ws beide. De HAP (huisartsenpraktijk) wordt hier bemand door een fulltime werkende huisarts, collega Sola Freeman, oorspronkelijk uit Nigeria afkomstig, hij werkt en woont hier met zijn gezin inmiddels 4 jaar. Ook is er 2 dagen per week een parttime werkende huisarts, die net klaar is met haar huisartsenopleiding hier. Dat is Herma Hoekstra, uit Nederland afkomstig. Na in Groningen afgestudeerd te zijn ging ze een jaartje backpacken en bleef "hangen" aan een Australische boer. Ze woont in een plaatsje op 65 km afstand. Getrouwd en inmiddels 2 kinderen.
In 1999 heeft Herma haar coschap huisartsengeneeskunde bij Jan Contermans in Hoogeveen gedaan. (Frits Hutter kende ze ook nog wel). Ze was heel enthousiast om weer eens uitgebreid Nederlands te kunnen praten en ervaringen over en weer uit te wisselen en haar ideeën over veranderingen in de praktijk hier aan mij te kunnen toetsen. Herma heeft echter geen toegang tot het ziekenhuis en doet ook geen diensten.
De HAP sluit om 5 uur en dan is men aangewezen op de emergency van het ziekenhuis. Ook overdag fungeert het ziekenhuis als post voor echte spoedgevallen, ongelukken of vermeende spoedgevallen en wordt ook misbruikt door patiënten die niet dezelfde dag op het spreekuur terecht kunnen. Het ziekenhuis heeft een eerste hulpafdeling met ecg, hartbewaking etc; er is een kleine ok, voor kleine verrichtingen, maar de orthopedisch chirurg die een keer per maand een dag komt, doet daar ook arthroscopien en bv carpaal-tunnel syndroom operaties. Verder komt er nog een keer per 4-8 weken een chirurg, een internist, een dermatoloog en een reumatoloog/pijnspecialist. Voor andere zaken gaat men naar Perth (260 km). Bevallingen worden gedaan in Northam (120 km) of Perth.
Er is een röntgenafdeling en een echoafdeling en een lab. Je krijgt een voorlopig verslag van de zeer ervaren rontgenlaborante of echolaborante en 2 dagen later een officieel verslag van een radioloog uit Perth. Het ziekenhuis heeft 12 bedden, waarvan er meestal ongeveer 2-6 bezet zijn; verder zijn er 10 verpleeghuisbedden (iedere bewoner een eigen kamer) en 8 kamers die fungeren als verzorgingstehuis. In de afgelopen 3 maanden was het niet mogelijk geweest om een waarnemer te vinden voor Merredin. Coll.
Sola Freeman heeft 3 maanden alle avond/nacht en weekenddiensten gedaan en liep wel een beetje op zijn wenkbrauwen, geen wonder natuurlijk. Gelukkig voor hem heeft hij een beetje de "no worries" mentaliteit en hij laat het allemaal vrij laconiek over zich heenkomen. (althans zo lijkt het). Hij was wel heel blij met mijn komst. Organisatorisch levert bovenstaande constructie natuurlijk problemen op.
Op dagen dat Sola alleen is moet hij soms 2 tot 4 keer overdag naar het ziekenhuis. Het spreekuur op de praktijk stagneert dan, afspraken moeten worden afgezet, mopperende patiënten etc. De huisartsen hier (en ook de waarnemer) zijn in dienst van de gemeente. Ze krijgen een vast salaris.Sola Freeman heeft een apart contract met het ziekenhuis voor zijn werkzaamheden daar.De gemeente heeft wel weer een vacature doen uitgaan voor een tweede fulltime huisarts.(Als ik zou willen, kan ik nog wel een jaartje hier blijven).
We zijn ingesteld op het verrichten van mediumcare. Echt ernstige zaken worden via de Flying Doctors overgevlogen naar Perth en van hieruit verwijzen we ook naar specialisten in Perth die hier niet komen of waarvoor de patiënt zelf voorkeur heeft. Visite's aan huis worden hier niet gedaan, men komt zelf, wordt gebracht of gehaald door de ambulance die bemand wordt door vrijwilligers van de plaatselijke EHBO. Patiënten komen soms van ver weg naar de HAP. Deze week had ik een mevrouw op het spreekuur die 80 km moest rijden en wij zijn voor haar de dichtstbijzijnde HAP.
Verder werken op de HAP een praktijkmanager/assistente en een assistente. De assistentes hier maken alleen afspraken en doen financieel/administratief werk. Recepten gaan per computer, verder fungeert hier nog de "groene kaart", die in een map zit, waar ook alle uitslagen en specialistenbrieven inzitten. Een praktijkverpleegkundige staat wel hoog op het verlanglijstje, maar daar is (nog) geen budget voor. Mijn dag begint om 8.15 uur met visite lopen in het ziekenhuis. Het spreekuur op de HAP is van 9-12.30 en van 13.30-16.00, maar dat loopt meestal uit tot 16.30. Meestal ga ik daarna nog weer even naar het ziekenhuis, vooral als ik nieuwe opname's de avond/nacht of overdag heb gehad.
Het huisartsenwerk is vergelijkbaar met dat in Nederland. Je bent hier ook nog bedrijfsarts erbij. Wat het ziekenhuis betreft heb ik deze week patiënten opgenomen met een acute buik, pijn op de borst (gelukkig geen infarct); astma, ontregelde diabetes; een groot abces in de linkerzijde een ernstige depressie; een ontremde persoonlijkheidsstoornis. Verder op de eerste hulp: keelpijn; vreemde huiduitslag; vuiltjes in ogen; glas in voet; een paar wonden etc.
Ik vermaak mij goed in Merredin, waar overigens verder niets te beleven valt en datzelfde geldt voor Hanneke, die veel leest, wandelt, computert, naar Engelse les gaat (2 keer per week een half uur dat elke keer uitloopt tot anderhalfuur, omdat het zo gezellig is ). Verder hebben we het zeer gezellig in ons grote huis met zijn tweetjes. Ik heb ruim de gelegenheid om te koken en we kunnen elke dag buiten zitten en eten op ons grote overdekte terras. We proberen met enige regelmaat naar het zwembad te gaan. Voor hardlopen is het te warm. We beleven hier volgens Australische begrippen een kwakkelzomer met temperaturen van 26-35 graden met soms een onweersbui; soms ook een halve dag bewolking en wat wind. Normaal in februari is strakblauwe lucht met temp van 35-40 graden. Wij vinden het echter prima zo. Ik werk hier nog 2 weken en dan gaan we naar onze volgende stek: Dongara, 450 km ten noorden van Perth aan de kust.
