Eindelijk ben ik in Alice Springs! Deze plaats middenin Australië omgeven door de eindeloze rode outback sprak altijd tot mijn verbeelding. Ik kon me er nooit zo goed een voorstelling van maken. Een stadje dat godvergeten ver van de rest van de 'bewoonde' wereld ligt en dat wordt omgeven door een gigantische leegte. Wie wil daar nu wonen? Wat voor sfeer hangt daar?
Mijn drie uur durende vlucht van Sydney naar Alice Springs ging door een fanatiek lagedrukgebied dat zorgde voor het nodige gehobbel en gebonk. Aangekomen op het vliegveld van Alice Springs valt me meteen de kleinschaligheid én ontspannenheid op die bij een plek in the middle of nowehere horen. Je loopt vanuit het vliegtuig direct naar buiten, je bent zo bij je tas en buschauffeur haalt zomaar een dollar van het standaardtarief af omdat mijn hostel krap 200 meter buiten het centrum ligt.
Bizarre plek
Maar wat een bizarre plek is Alice Springs zelf. Het voelt vreemd aan. Nieuwsgierigheid maakt plaats voor verbazing met een nadrukkelijk verbolgen bijsmaak. Wat hebben de Westerlingen hier gedaan toen ze in 1861 het land van de Aboriginals afpakten? Wat doen die hypermoderne supermarkten, kerken, 'Old English Pubs', de Gloria Jeans en de KFC hier? De term 'landjepik' lijkt hier duidelijk tot uitdrukking te komen.
Ik kijk met gemixte gevoelens naar de oorspronkelijke bewoners. De Aboriginals lopen er in lompen gekleed bij en hebben een treurige, verbeten expressie. Maar eerlijk gezegd voel me ook niet al te relaxed bij ze. Probeer je met een soort verzoenende glimlach iets van contact te maken, blijven ze boos terug kijken.
Voor de zekerheid ga ik maar voor het donker terug naar mijn hostel. Een overigens zeer plezierig hostel: Alice's Secret. Het is onlangs overgenomen door een Nederlandse vrouw. Alles is erg kleurrijk en ik heb een eigen kamertje met bloemetjeskussentjes en roze gordijnen. Daar word je als meisje natuurlijk erg blij van. Zo niet deze struise Hollandse vrouw. Die gaat per direct de boel overschilderen in de gezellige kleuren grijs, geel en zwart.
De rivier doet het weer
Ik ben naar Alice Springs gereisd voor mijn zesdaagse tour met Adventure Tours door de outback. Eindelijk die enorme rooie rots bewonderen, slapen onder de sterren en mag ik die typisch Aussie hoed met kurken en vliegennet. Dat dacht ik tenminste... Ik was voorbereid op een loeihete tocht door de brandende zon waarin je constant wordt lastig gevallen door irritante pestvliegen. Dus met snotneus, vol hoofd en een droge keel toog ik al in Sydney naar winkels voor meer Luchtige Kleding. Je blijft smoezen verzinnen om te blijven te winkelen...
Begin ik mijn zesdaagse trip, regent het... Onze gids Spud ("Like all true Aussies I have a nickname and it's not because I am a kind of potato but it has something to do with my dancing, you'll find out after some drinks...") was echter in de zevende hemel want het had al negen maanden niet geregend. Voor het eerst sinds vijf jaar was er zelfs weer een heuse rivier te zien. De oudste rivier van de wereld, de Think River, stroomde weer. Hiep hiep hoera. Maar mag dat gebeuren als ík er niet ben??
Gelukkig was de middag zonnig toen we Kata Tjuta / The Olga's (een indrukwekkende groep rode rotsen) gingen bezoeken. Juist dankzij de regen was het niet al te heet, de stof gedaald en bovendien de vliegen terug in hun... ehh... waar wonen vliegen eigenlijk? Spud wist enorm veel bijzondere verhalen te vertellen over de Aboriginal cultuur die hier sterk vertegenwoordigd is. Leuk om een 'echte Australiër' met zoveel respect hierover te horen spreken. Dat is lang niet overal zo.
De mooiste zonsondergang van Australië?
Rond 19.00 heb ik dé zonsondergang van Australië mogen beleven; die bij Uluru! Hier rijdt men dagen, zo niet wegen om (of je neemt gewoon het vliegtuig) om een van de beroemdste zonsondergangen van de wereld te kunnen bewonderen. Toch hoorde ik ook behoorlijk wat negatieve verhalen over de massale opkomst voor deze lichtshow. Sceptisch als ik vaak kan zijn ten aanzien van massaal geprezen bezienswaardigheden, verwachtte ik niet al te veel. Maar ik vond het prachtig!
Oké, je staat daar met ruim 300 man op een rijtje naar een rode berg te kijken met een - dacht ik - 'exclusief' glas sparkling wine (bleek iedereen mee te proosten, maar wij uit een plastic kop die al duidelijk vaker was gebruikt in de outback), maar gelukkig geen kermis van restaurants en winkels met Uluru-goodies. En de zonsondergang was inderdaad erg mooi. Rots wordt volgens het boekje (en deze website!) keurig en kleurig rood.
Koud!
Maar 's nachts was het zooooo koud en ook de volgende dag bijna niet te houden. Ik gok dat het maar 12°C was in plaats van de voor die periode gangbare 25°C. Dat hadden we kledingtechnisch niet ingepland! Ik haaaaaaaat kou. Ik was zelsfs blij dat we al om 3.55 op mochten staan en warm konden lopen én de zonsopgang van Uluru te zien. Die uiteindelijk niet niet spectaculair, en zelfs saai was door de dikke bewolking. Ondanks de lichte regen maakten we een rondje Uluru en konden we goed zien wat voor mooie geologische lagen deze monoliet heeft. En Spud had natuurlijk bij elke vreemde vorm of rare scheur een bijzonder verhaal.
Helaas konden we door de onverwachte en vele regen niet naar de highlight van onze tour: de Kings Canyon. De wegen ernaartoe waren namelijk overspoeld! Bovendien waren er verschillende groepen die al eerder naar de Kings Canyon heen waren gegaan daar gestrand. Helicopters moesten er aan te pas komen om voedsel te brengen! Best cool eigenlijk...
Wij zijn uncool maar op de camping gebleven. Maar het was nergens warm. Grmbl. Om niet helemaal te vernikkelen zijn we rondjes gaan rennen, onder de hete douche gesprongen en 'dikke' kleding aangetrokken. 's Avonds een fles Bundaberg Rum opengetrokken om verder door te warmen en de sfeer te verhogen. Dat lukte prima want Spud deed een poging de digd te bespelen, en toen mocht de rest... Iedereen perste uit alle macht z'n longen uit z'n lijf, zonder fatsoenlijk resultaat, maar hilarisch was het.
De volgende dag waren de wegen weer begaanbaar maar hadden we helaas geen tijd meer om naar Kings Canyon te gaan. Dus gingen we weer terug naar Alice Springs. Om onze gemiste highlight een beetje goed te maken zijn we naar de West MacDonnells Ranges gegaan. Ook erg mooi!
Warm!
De drie dagen daarna waren van een heel andere klimatologische orde: die waren bloedheet! Heerlijk. Truien, lange broeken en de te nvaak gebruikte sjaal mochten onderin mijn backpack en shirtjes en rokjes konden eindelijk worden aangetrokken. En natuurlijk de onvermijdelijke zonnebrand werd fanatiek gebruikt.
We reisden in onze 4WD-bus in drie dagen over de Stuart Highway van Alice Springs naar het tropische Darwin. Langzaam veranderde de omgeving van dieprood naar felgroen. Prachtig! Onderweg deden we verschillende oases aan waar we lekker hebben gezwommen, bewonderden we rare rollende rode rotsen (Devil's Marbles), kajakten we door de prachtige Katherine Gorge, aten we bij verlaten service stations, sliepen we op een cattle station en staarden we naar de eindeloze sterrenhemel. Ik was er zo van onder de indruk dat ik pardoes in een kuil stapte en met een gekneusde voet verder strompelde. Gelukkig was er een dokter in wording mee met de groep die (hoop) ik kundig naar mijn voet staarde...
Creepy crawling turkey??
Voor de outbacktrip was ik me wel terdege bewust van het feit dat er in Australië een hoop enge creepy crawling animals rond sluipen. Dit land mag trots zijn de meeste dodelijke varianten van de wereld een plekje je te geven. Daarvan struinen er een hoop door de outback.
Dus toen Spud de gids helemaal lyrisch door de regen werd omdat we de kans hadden een hoop creepy crawling animals te kunnen bewonderen, trokken er een hoop backpackers grijs-groen weg... Waaronder mijn Deense tentgenote. Dus elke avond hielden we voor het slapen gaan een expeditie in onze tent naar dodelijke slangen en spinnen. Niks gevonden gelukkig en verder tijdens de tour zijn we niet een keer in doodsangst geweest.
Hoewel, we zijn een avond aangevallen door een stel debiele, kakelende kalkoenen. Geen idee wat die in Australië te eten krijgen. Ze waren ons tijdens een wandeling naar de top van een heuvel, voor een alweer prachtige zonsondergang, de hele tijd aan het volgen met hun lelijke rotkoppen. Met hun snavels probeerden ze ons in onze benen te prikken! Het was gewoon eng! En door onze vluchtpogingen hadden die mooie zonsondergang ook nog eens gemist. Grmbl. Maar we hebben er hard om kunnen lachen.
Geweldige tour
Al met al was de outbacktour echt geweldig! Erg leuk om een week lang met reizigers vanuit heel Europa (helaas geen overige continenten vertegenwoordigd) op te trekken. In de bus waren er verschillende internationale liedjes horen dankzij de globaal omarmde mp3-speler. Zongen we eerst mee met ons welbekende Britse liedjes, hoorden we later Duitse, Franse, Ausrtalische, Deense en ook, jawel, Neerlands trots Marco Borsato (...).
Onze gids was waanzinnig goed! Spud was op een prettige manier trots op zijn Australië (niet zo naar nationalistisch als de gemiddelde Amerikaan) en wist zijn enthousiasme bij iedereen over te brengen. Alles wat hij zei was gewoon interessant! Zelfs als hij het voor de vierde keer over een telegraafstation had. Bovendien wist hij de sfeer er goed in te houden toen we het zo koud hadden tijdens het begin van onze reis.
Hoewel ik een week lang tussen 3.55 (let op de 3...) en 6 uur ben opgestaan heb ik vol energie van al het moois kunnen genieten. Het was vaak uren rijden maar het turen naar het rode zand en de bijzondere vegetatie verveelde geen moment. Het was wel raar om in Darwin afscheid te moeten nemen van de groep en alleen verder te gaan. Maar we hebben er een paar / een heleboel biertjes op gedronken in een bijzonder ordinaire kroeg in het centrum van Darwin.
