Na bijna een week van verveling in Bundaberg kwam er eindelijk verandering in de zaak. Had ik dan eindelijk werk gevonden?? Nee ... werken is NIET spannend dat is meer een noodzaak, ik moest naar de dokter. Nu denken jullie natuurlijk: ik weet ook spannendere dingen dan naar de dokter te gaan, maar in mijn geval was dat dus niet zo want ik was daar om een medische test te krijgen voor ik aan mijn duikcursus kon beginnen.
Na een hoortest, een longtest en een check up door de dokter werd ik dus zo gezond als een vis verklaard. Maar toen begon het echte werk. Ik kreeg een cursus mee naar huis die ik 2 dagen later helemaal geleerd moest hebben. Nou dat was best nog een werk.
Donderdag begonnen we dan aan het praktijkgedeelte, duiken in het zwembad. De eerste keer onderwater ademen is echt een leuke ervaring. De eerste dag hadden we een instructeur die echt met een attitudeproblem zat. Maar gelukkig was dat maar 1 dag en de andere drie dagen hadden we echt superinstructeurs. Er zaten bij ons twee Nederlanders in de groep en zij waren nu niet de twee snuggerste personen die ik al ben tegengekomen. Daarnaast was hun Engels niet zo goed dus dat gaf af en toe wel een probleem, maar vaak ook de reden voor hilarische taferelen. Daarnaast had ik ook een een super buddy (je duikt altijd met 2 in geval van problemen), James. Vaak zaten James en ik op de bodem van het zwembad of de oceaan met tranen in onze ogen omdat die andere twee het weer niet begrepen.
Donderdag en vrijdag hebben we dus alle oefeningen in het zwembad geoefend over and over again. Zaterdag was dus de dag waarop ik gewacht had, eindelijk in de oceaan gaan duiken!!! Nu hadden we een Japanse instructeur, Koji, echt een schatje en een ander extraatje was zijn lichaam (altijd leuk om naar iemand met een goed lichaam in een wetsuit te kijken :-)). Het water was echt heel troebel, je kon max. anderhalve meter vooruit zien en er was ook echt heel veel stroming maar dat mocht de pret niet drukken.
Elk buddypaar (3 in totaal) moest elkaar vasthouden vanwege het slechte zicht en ja hoor onze twee Nederlandse vrienden waren vrij uit aan het zweven in het water. Toen we de bodem hadden bereikt (6 meter diep) was 1 van de twee plotseling kwijt. Gelukkig had Koji ontzettend veel geduld en had hij na niet al te lang zoeken onze vriend weer terug gevonden.
Het meest vermoeiende van onze duik w as dat we vanaf de kustlijn doken, dat wilt dus zeggen dat je met je loodriem (in mijn geval 6 kg) en je zuurstoftank (ongeveer 5 kg) eerst een heel eind moet lopen (en zwemmen) voor je op een punt bent dat diep genoeg is om te duiken.
Zondag gingen we duiken vanaf een boot. Je kan je wel voorstellen dat na zaterdag ik heel blij was dat ik niet meer met 11 kg op mijn rug moet rondlopen maar gewoon op een boot kon zitten, uitrusting aantrekken en duiken maar.
Deze keer was ook iets spannender omdat we 18 meter diep gingen en we doken in een artificieel reef. Dat was echt TE gek!!! Ik heb de Titanic gezien, nou ja bijna. Op de bodem van de oceaan (the Pacific) lagen gezonken boten en vliegtuigen en daar vormt zich een reef EN dan kan je tenminste vissen gaan spotten. Na nog een paar oefeningen gingen we op het dek van het schip en daar waren ontzettend veel vissen. Koji maakte een special geluid zodat de vissen allemaal op ons kwamen afgezwommen, SUPER!!!!
Na een uurtje aan de oppervlakte was het tijd voor onze tweede duik en deze keer was ik vast besloten om Nemo te vinden maar helaas in de Pacific zijn geen Nemo's te vinden. Ook deze keer mocht het de pret niet drukken want ik heb zebravissen en boxvissen (die opzwellen als ze bang zijn) gezien. En het meeste heb ik gelachen met de oefening die ik moest doen met een kompas maw mijn weg terug vinden. Ik en technische dingen dat is geen goede combinatie, ik kan amper een wegenkaart lezen hoe zou ik dan onder water mijn weg terugvinden??!!! Koji legde om te beginnen het kompas al goed neer zodat ik al wist waar ik naartoe moest zwemmen.
Toen ik terug moest zwemmen zag ik gelukkig de anderen zitten en ben gewoon die kant opgezwommen zonder enig idee hoe het kompas werkte. Koji gaf mij het OK-teken en toen schoot ik echt in de lach want hij wist ook wel dat ik er niks van snapte, aan de lach op zijn gezicht te zien vond hij het best ook grappig. Later aan de oppervlakte zei hij dat het niet aan mij lag maar aan het kompas. Volgens mij is dat niet helemaal waar maar uiteindelijk zitten jullie nu wel het verhaal van een gebrevetteerde duiker te lezen!!!
Vandaag (maadag 19 april) vertrekt Steph naar de Whitsundays en ik begin aan mijn nieuwe baan, nachtdiensten in het inpakken van mais. Na acht weken samen rondgetrokken te hebben, komt er dus nu een einde aan. Ik heb veel plezier met haar gehad maar ik kijk er ook weer naar uit om dingen alleen te doen en nieuwe mensen te leren kennen!!!
Material girl
Ik heb jullie de laatste paar dagen tekort gedaan op gebied van spanning en sensatie, deze keer zal ik dat goed maken.
Het begon allemaal op de bus van Coffs Harbour naar Byron Bay. Op onze voorlaatste stop liet ik mijn portemonnee uit mijn handen vallen en natuurlijk viel ALLES op de grond. Geen probleem, alles oprapen en weer op de bus springen. Na alles te controleren kwam ik tot de conclusie dat ik mijn Nederlandse pinpas niet meer had. Misschien was ik die al eerder kwijt geraakt maar kwam er nu pas achter. Ik heb ondertussen al geleerd wat er ook gebeurd geen paniek!!!
Ik belde dus moeders op en die regelde alles met de bank maar toen begonnen de problemen pas. Het zou 10 WERKdagen duren voordat de centen op mijn Australische rekening zou staan. Zo lang kon ik dus niet meer rondkomen met het geld wat ik verdiend had met pompoenen te plukken.
Lang leve de 21e eeuw en het plastic geld met andere woorden waar zou ik zijn met mijn creditcard ... dacht ik.
Geen enkele winkelier wou extra geld van mijn rekening halen en het me dan cash geven. Andere optie was geld uit de muur te halen, wat een heel goed idee was geweest, als ik de pincode van die kaart wist. Ik kon natuurlijk vragen of mijn Germaanse vriendin, Steph, me geld wou lenen ... tja als die nou eens geld van haar Duitse bankrekening wou halen. Antwoord: njet, nee, nein, no. Ach het zag er nog steeds niet zo heel slecht voor me uit als ik dan toch noodgedwongen buiten moest slapen dan beter hier in 20 graden dan thuis. En eten??!! Nou ja dan moest ik voor de komende paar dagen maar even van mijn seefood dieet afstappen.
Ondertussen had ik Surfers Paradise al doorkruist. Surfers is het Lloret de Mar van het zuidelijke halfrond. Niet alleen hadden we 3 dagen schitterend weer, we hadden ook een hostel om U tegen te zeggen met een spa, een zwembad, een squashruimte, ...
Samen met Steph ben ik daar ook naar Wet&Wild geweest, dat is een waterpretpark, en hebben ons daar als een stel kleine kinderen een hele dag prima geamuseerd.
Na Surfers was Brisbane aan de beurt en waar ik dus echt desperate voor geld was. Mijn laatste kans was de bank binnengaan en vragen of zij geld met mijn creditcard konden afhalen. Ik dus de bank binnen en weer heel mijn verhaal gedaan. Ook hier was het antwoord: njet, nee, nein, no. Volgens mij zag de bankbediende op mijn gezicht dat ik hier niet echt heel blij mee was dus ze wou het toch nog wel even aan haar supervisor vragen en ja hoor na veel 4en en 5en had ik dan eindelijk 250 dollar bemachtigd.
Ondertussen zou ik bijna vergeten vertellen wat ik in Brisbane heb gedaan. Nou daar kan ik heel kort over zijn, niet veel. Beetje sightseeing, namiddagje aan het strand gelegen (hebben ze in de stad aangelegd voor de wereldexpo in '88) en een hele dag films gekeken.
Maar afgelopen maandag was het dan eindelijk tijd voor mijn langverwachte Fraser Island safari met 4WD. Zondagmiddag hadden we de eerste briefing en moesten we de boodschappen doen en al onze alcohol inslaan. Ik zat met 7 Ieren en 3 Engelsen in de groep, dat betekende dus dat ik de enige was die niet Engels als moedertaal had en alhoewel mijn Engels best wel OK is, was ik dus soms lost in translation. Zeker met die Ieren die mompelen zo en hebben een huge accent. Met 1 Engelse meid, Jakki, kon ik het hartstikke goed vinden. Die andere Engelse meid bevestigde nog eens mijn beeld van een ECHTE Engelse, dat was dus niet mijn vriendin!!!
Anyway wij maandagmorgen naar het verhuurbedrijf van de jeeps en daar gaven ze ons nog eens een briefing over de auto (wat zo'n 4WD wel en niet kan), dingo's, kampvuur, het niet zwemmen in de oceaan vanwege de stromingen en de haaien, noem maar op. Dus rond een uur of tien waren we dan eindelijk op weg met de ferry naar Fraser Island. De Jeep was echte "leute", het was als een kermisattractie en ik had the best seat in the house (in dit geval car) bemachtigd, namelijk de laatste stoel in de back. Die Ieren waren zo gek als een deur en hebben drie dagen lang gezongen dus dat was allemaal prima.
Het eiland op zich vond ik niet zo spectaculair maar ja dat is mijn persoonlijke opinie. Ik dacht dat het zand witter zou zijn en dat er niet zoveel vegetatie zou zijn misschien verwachtte ik wel een bounty eiland en dat is het dus niet. Daarnaast kan je ook maar de helft van het eiland zien want het meest zuidelijke en het meest noordelijke deel is dus niet bereikbaar.
Dinsdagavond was de klap op de vuurpijl van onze trip. Die Engelse meid (die ik dus NIET leuk vond) en haar vriend hadden de jeep genomen om een slaapzak te zoeken die we onderweg waren kwijtgeraakt. Die dag moest elke groep om 18u weer terug zijn vanwege het tij en omdat het dan donker werd. Nou 18u nog niemand te zien, 18u30 nog niks, dus wij begonnen ons best wel zorgen te maken. Maar niks was minder waar om 18u45 waren ze terug met de jeep ...
Wij (de overgebeleven 9) gaven hun een staande ovatie maar die meid stond dus bijna te huilen, wij snapten er niks meer van. Maar toen kwam het hele verhaal, de auto waarmee ze terug waren gekomen was NIET onze jeep maar de jeep van een andere groep. Onze jeep was vastgereden op het strand nadat de twee voorste wielen waren ontploft en de motor niet meer werkte. Zij had eerst door een wash-out (soort van greppel) gereden en daarna half op een rots gereden. Dat was best wel een probleem maar ons probleem zou nog groter worden aangezien ze niet wist of de jeep ver genoeg op het strand stond, misschien konden we onze 4WD morgen in Christchurch gaan zoeken.
Gelukkig was dat niet het geval. Door "het verlies" van onze jeep hebben we ten eerste onze laatste dag van de trip dus op de camping moeten doorbrengen met niks doen en ten tweede was het kostenplaatje van dit grapje 1500 dollar. Het zou weer niet in mijn groep gebeuren! De man van het verhuurbedrijf vertelde ons dat hij het nog maar 2 keer in zijn carriere had meegemaakt. Wij (9 personen) hebben elk 20 dollar ingelegd dus het had slechter kunnen uitpakken maar toch het is een vervelende situatie.
Mijn mam zegt altijd als er een steen in China naar beneden valt en jij bent aan de andere kant van de wereld dan valt 't ie nog op jouw hoofd, zou ze dan toch gelijk hebben??!!
Nu ben ik in Bundaberg (nog steeds samen met Steph) aan het wachten op werk. Hopelijk hebben ze dinsdag iets voor ons. Tot die tijd moeten we de tijd zien te doden en geloof me het is echt tijd DODEN aangezien er met Pasen helemaal niks open is (geen pub, geen restaurant, niks!!!) en wat nog veel erger is ze kennen hier geen echte goede chocolade (pure chocolade hebben ze nog nooit van gehoord :-(). Het zullen dus lange maar gezonde paasdagen worden! Pap volgend jaar zal ik dus met veel genoegen de paaseieren eten die jij uit Italië meebrengt opeten (ook al breng je ze pas mee als de paasdagen voorbij zijn hihihi).
De vliegende borstel
In Sydney had ik het echt heel moeilijk ... wel pakket zou ik nou eens kiezen om langs de Oostkust te reizen??!! Echt de aanbiedingen vliegen je om de oren en ik de georganiseerdheid zelve zag dus tussen de bomen het bos niet meer.
Uiteindelijk ben ik met Steph en Jo naar het reisbureau gegaan en vertelde ik hen wat ik wel en niet wilde en dat hun dan maar een pakket moesten samenstellen. Jo en Steph waren best wel makkelijk klanten, Jo kocht gewoon de East Coast Mega deal en Steph kocht een buspass en een combiticket voor Whitsundays/Fraser. Maar toen kwam ik ... . Eerst had ze me iets voorgesteld maar dan wou ik toch weer net iets anders en toen ze bijna alles geregeld had, kwam een andere medewerker binnen en zei dat als ik de beste boot voor de Whitsundays wou, mezelf moest inboeken voor "The Broomstick". Het meisje achter de desk zag ik al denken: "Nee hé nu wil ze weer veranderen" en ja tuurlijk wou ik op de "beste" boot. Nu heb ik dus een buspass voor de hele Oostkust, Fraser Island 4WD trip, "The BROOMSTICK" voor de Whitsundays en een hele hoop overnachtingen in hostels voor MAAR 900 dollar ... 900 dollar is een hele hoop pompoenen plukken!!!
Dus afgelopen dinsdag (23 maart) begonnen we dus aan onze roadtrip. Steph (als goede georganiseerde Germaanse) had de bus om 7u. al genomen maar Jo en ik vonden dat toch net iets te vroeg en wij moesten nog alles regelen in het reisbureau en wij vertrokken om 14u. met als eindpunt die dag Port Macquarie. klinkt bekend in de oren, dat klopt want net voordat ik naar Nieuw-Zeeland vertrok heb ik daar ook een paar dagen doorgebracht. Deze keer was er niet veel te beleven omdat het bleef regenen. De afgelopen weken is het weer heel slecht geweest aan de Oostkust, zelfs een cycloon in Cairns!!! Het lijkt wel of het weer me overal achtervolgt.
Van Port Macquarie naar Coffs Harbour, daar stapte ik alleen uit, waar niet echt veel te beleven viel dus ben ik daar maar 1 dag gebleven. Derde stop was Byron Bay, waar ik nu nog steeds zit, waar ik samen met Steph me prima kan vermaken. Denk je favoriete relaxte strandvakantie met leuke winkeltjes en restaurantjes en dan heb je Byron Bay. Gisteren zijn Steph en ik uitgeweest, het is hier wel kijken en bekeken worden maar ik heb nog nooit zulke leuke entertainment gehad. De komende dagen gaan we onszelf vermaken in Surfers Paradise, Brisbane en Fraser Island. En als het weer zo blijft als het de laatste 2 dagen geweest is dan hoor je mij niet klagen.
Ik weet deze keer is het echt enkel en alleen een up-to-date zonder spanning en sensatie maar ik denk dat dat een beetje de Oostkust is namelijk veel zon, zee, drank en feestjes ALHOEWEL ik geloof dat ik me daar ook wel mee kan vermaken.
Kaf van het koren scheiden
Ik ben weer in de beschaving, Sydney!!!!
De laatste week in Griffith was er niet meer zoveel werk en al het werk wat er was ging naar Cesar's Germaanse vriendinnen. Ik lag met twee Engelse meiden op de kamer en vertelde hen dat ik er echt van baalde dat ik de laatste dagen geen werk meer had gehad. Zij gaven me het advies om Cesar de hele tijd lastig te vallen zodat hij me beu werd en me dus een baan zou bezorgen om van mijn gezeur af te zijn. Ik heb hun raad opgevolgd en hem op de meest verschrikkelijke uren opgebeld. En na 3 telefoontjes was 't ie het al beu want hij zei tegen me aan de telefoon:" Stephanie I'll be tonight in the hostel you better be there because I'll find you a job!!".
En ja hoor de volgende dag mocht ik in een cornshed (soort van maisfabriek) werken. Ik moest daar achter de lopende band staan en heel af en toe een blaadje van de mais trekken. Prima baan dus die Cesar voor me had geregeld, 10 uur per dag werken en 12 dollar per uur betaald !!! Het enige (kleine?!) nadeel was dat ik motionsick (ik weet niet eens het goede Nederlandse woord voor dit) werd van die lopende band dat betekent dat je denkt dat de band nog steeds loopt ook al hebben ze die al lang gestopt en in elke pauze denk je dat je moet overgeven omdat alles rond je heen beweegt.
De volgende twee dagen heb ik in het veld gewerkt en daar moesten we de mais die te lang was afknippen, alweer een easy peasy baan!!!
Ik heb ook nog een dag voor de Italiaanse maffia in Griffith gewerkt. Die Italianen, ze maken hun reputatie echt waar. De baan was dat wij de rotte perziken uit de machine moesten halen maar ten eerste ging dat apparaat veel te snel en ten tweede niemand zei iets als we niet aan het opletten waren of te traag waren. Met andere woorden die baan was dus gewoon uitgevonden om vrouwen tien uur per dag rond hun te hebben. Het enige waar ze ook over praatten was sex, vriendjes, vrouwen. Maar ook deze baan was goed betaald en voor dat geld wou ik hun gezever wel aanhoren.
Mijn Duitse vriendin Steph vond het helemaal te gek en ging met de maffia dus regelmatig uit eten, haar vliegticket naar Sydney werd betaald, kreeg een auto om in Griffith city rond te scheuren. Dat vond ik toch net allemaal iets te ver gaan en volgens mij moesten ze daar dan ook wel andere diensten voor verlenen (ik heb alleen maar vermoedens hoor!!!) en dan vind ik 12 dollar per uur net iets te weinig betaald hahaha!!!
Gisteren (zaterdag 20 maart) ben ik dus weer aangekomen in Sydney. Ik ben hier nu met Steph maar zoals ik al zei zij zat niet met mij in de bus want zij had van haar Italiaanse vrienden een vliegticket gehad. Na een middag in mijn favoriete Australische stad door te brengen (samen met Florieke, Nederlandse meid die zelfs langer dan mij in Griffith had gezeten) had ik een date met Jo (remember de Zweedse meid die ik in Nieuw-Zeeland heb ontmoet). Jo gaat (zonder haar vriendje Rhys) 5 weken in Aussie doorbrengen en gaat met mij een stukje meereizen langs de Oostkust.
Anyway, gisteren was ze bij een andere Zweedse vriendin (Charlotte en haar vriend Nigel) die al anderhalf jaar in Sydney woont en ik was uitgenodigd om te komen eten. SUPERGEZELLIG!!!! In een appartement aan Cogee Beach taco's eten en daarna een film kijken. En natuurlijk moesten de meiden ook bijkletsen wat ze de afgelopen weken hadden gedaan e n hoe ze hadden afgezien tijdens het werken, Jo heeft appels geplukt en in een keukenfabriek gewerkt, Charlotte weet volgens mij niet zo goed wat werken is want mama en papa zijn stinkend rijk maar dat maakte haar niet minder leuk!!!
Vandaag ben ik weer uitgenodigd om naar de housewarming van Charlotte te gaan, zij en haar flatmate geven dus een feestje waar tussen de 30 en 70 man naar toe komt. Moet denk ik toch een redelijk appartement zijn.
Ik blijf tot dinsdag in Sydney, ga nog wat sightseeing doen. Jullie denken heeft ze na 4 keer Sydney nu nog steeds niet alles gezien ... nee hier valt elke keer wel weer iets nieuws te beleven. Dus het Olympisch stadion en 1 of andere markt staan nog op mijn lijstje. En voor Meneer Van Daele ga ik ook nog even langs het postkantoor want na al die moeite om een kaartje te sturen zou het maar wat al te gemeen van mij zijn om het niet op te halen!! Daarna vertrek ik richting Brisbane en maak ik enkele stops onderweg, ik denk zeker binnen 2 weken in Brisbane te zijn.
Working 9 till 5...pompoenen, pompoenen, ...
Wat haatte ik dit godverlaten HOL toch toen ik hier net aankwam. Ik haatte het scruffy hostel, ik haatte de mensen en misschien haatte ik nog wel het meest het werk (de reden dat ik naar Griffith was gekomen).
Anyway nu zijn we alweer twaalf dagen verder en ik zit hier nog steeds achter dezelfde computer in hetzelfde hostel.
Ik zal jullie even op de hoogte brengen van mijn werkleven. Ik was vergeten dat werken zo zwaar kon zijn (en het is ECHT zwaar). Elke dag staan we tussen 5 en 6 uur op om rond 6.30u druiven, pompoenen, meloenen, ... te plukken. Daarnaast bestaat het woord weekend hier niet dus no partytime for this little lady trouwens daar heb ik toch meestal geen energie voor!!!
De afgelopen week had ik echt een superteam om pumpkins mee te picken. Even een korte voorstelling: Doreen (geen op- of aanmerkingen), 2 Ierse gasten Shane en Rodney (think Spike uit Notting Hill), Steph (een superleuke Duitse meid, moet toch in de naam zitten, zonder haar was ik de tweede dag alweer op de bus naar Sydney gestapt), Warren (een 21-jarige ex-gedetineerde "Oh I was just some shooting around that's what you do when your living on the countryside"). Warren en Steph waren echte werkpaarden, heb nog nooit iemand zo zien werken. Voor Warren was het niet zo gek "want dat is wat je leert in de gevangenis".
De eerste dag had mijn partner Shane me al een gekneusde vinger bezorgd, hij dacht namelijk dat 't ie een partijtje aan het basketballen was en mijn vangkunsten waren toen nog niet zo ontwikkeld en zo kwam er dus eentje op mijn middelvinger terecht. Shane en ik zijn die dag gelijk gescheiden :-)!! Maar het kan altijd erger ... . Vorige zondag had ik door al het stof en vuil een infectie in mijn oog, net of iemand mijn geslagen had, ik kon het amper open doen. Door dit lichamelijk defect moest ik mijn team op maandag dus laten gaan en moest ik 's morgens naar de apotheek (Cesar bracht me wel even) maar ben 's middags wel met 1 oog naar de Pickleking gegaan om daar tot een 19u te werken.
En donderdag hadden we een nieuwe partner (een Chinees die hier al 6 maanden zit en nog steeds geen woord Engels spreekt) en die zijn gooitalent was onderontwikkeld. Hij stond 2 meter achter me en nog presteerde hij het om een pompoen recht op mijn hoofd te gooien. Nu ben ik op dit moment toch al niet zo'n fan van al die Aziaten in dit hostel maar deze maakte het er dus niet beter op.
Maar het beste moet nog komen. Vrijdagmiddag zijn we collectief ontslagen. Nu denk je hoe is het mogelijk dat je ONTSLAGEN wordt van het pumpkinpicken??? Het kan, ik ben namelijk het levende bewijs. Vrijdag moesten we de hele grote blauwe pompoenen gaan plukken (sommigen wegen wel 10 kg!!!). The girls wilden eerst proberen of we het wel zagen zitten en we hadden dat ook tegen onze Italiaanse farmer (het is hier net little Italy) gezegd en hij vond dat prima. Hij had trouwens zijn pompoenen tan ons vindoch nog niet kunnen verkopen en hij wist dus niet of hij ze wel allemaal wou plukken.
Nou ik heb ondertussen al leren werken hier maar dat was gewoon veel te zwaar voor ons dus het schoot ook niet zo goed op als met de butternuts (de zalmkleurige pompoenen) en wij hadden dus besloten om dit maar 1 dag te doen. Nou die dag moesten we niet meer afmaken. Tijdens de lunch kwam die boer en zei (zit je goed op je stoel?!): "Well you're wasting my money and your time!!! I'm really disappointed in you guys and the BBQ that I would give tonight I cancel that because you REALLY disappointing me!!!". Pardon hoorde ik dat goed zei deze sleezy Italiaan dat we niet HARD genoeg werkte in 37 graden en niet SNEL genoeg waren met pompoenen zo groot als skippyballen??!! Warren zijn legendarische woorden waren: "Shove the BBQ up your ass!! I feel sorry that your disppointed but I'm not, after 7 days it's normal that the harvesters brake down." Eerst was ik ook wel pissig maar toen dacht ik zolang 't ie me maar betaald zal het me een worst wezen wat hij van ons vindt. En zo heb ik weer 500 dollar verdiend (I'm thinking Whitsundays, Fraser Island, Byron Bay, diving course, ... East Coast here I come!!)
Vandaag (Zaterdag 6 maart) zijn Steph en ik (we hebben besloten dat wij een prima team zijn en dat we alleen nog maar tesamen werken) begonnen met rockmelons en je raadt het al we moeten ze weer plukken. Deze zijn niet zo zwaar maar het werk is continu. Je hebt dus 's avonds echt last van je rug. Maar langs de andere kant alle baantjes zijn hier k**, je team en het geld make up for it!!! We doen dit tijdens het weekend en maandag willen we een fatsoenlijk baantje, eentje in een shed of packing fruit of ... nou ik kan het maar hopen hé.
Om af te sluiten wil ik jullie nog een beeld geven van het WONDERFUL 5-sterren hostel waar ik zit. Elke dag wordt je eten hier gestolen, de koelkast lekt, de laatste keer dat de sponsjes en afwasborstels zijn vervangen was met de opening van het hostel, wc-papier ... wanneer je geluk hebt, wasmachine is stuk dus elke avond sta je zoals in de Middeleeuwen je werkkleren te wassen met de hand, elk bed mankeert iets aan, bedbugs zijn hier ook geen uitzondering, de publieke telefoon is elke andere dag stuk en CESAR is altijd druk met te doen of 't ie het druk heeft. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan maar ik denk dat je nu wel een mooi beeld hebt van mijn luxues resort in Griffith.
Ondanks alle mankementen en (soms) frustraties zal ik hier nog wel een tijdje blijven. Uiteindelijk zit je allemaal in hetzelfde schuitje en als je 's avonds met je team eten staat te koken dan heb je een goed gevoel. Elke dag ga ik dit stinkHOL dus meer appreciëren!!
Country supastar
Ben na een paar dagen bij Grandma te hebben gelogeerd dus weer het vliegtuig naar Sydney genomen. Eén kleinigheidje Mardi Grass was dus niet het weekend van de 21e (en dat was de reden dat ik terug naar sydney was gegaan) maar pas 5 maart. Ik ben in hetzelfde hostel terecht gekomen waar we de eerste keer in oktober met Activity hebben geslapen. Nu was het hostel niet alleen scruffy maar ook nog eens onbeschoft personeel met no sense of humor whatsoever. Maar ja het was een van de goedkoopste hostels en ik wou niet al mijn spullen naar een ander hostel verplaatsen, ik zou toch maar ff blijven aangezien ik naar een kamer of gedeelde woning op zoek was.
Dus zaterdagmorgen was ik op tijd opgestaan om werk en een woning te zoeken, ik zou tegelijk alles bij Post restante ophalen. Ongelooflijk maar waar in het weekend is de post en de meeste employment agencies niet open, we spreken hier over Sydney de metropool hé??!! Ik dacht als dit allemaal niet lukt vandaag dan kan ik wel al op zoek gaan naar een woning. En om even terug te komen op scruffy en woning ... ik had dus DE combinatie gevonden!!!! Ik had naar een man gebeld die een gedeelde kamer aanbood (ik dacht dat het een backpacker was, zijn naam was Pieter klinkt toch erg Nederlands).
Ik op de bus naar Newton (buitenwijk van sydney geen paniek het is geen Redfern waar alle commotie over de verongelukte aboriginal jongen) en ja hoor toen die deur openging had ik het alweer gezien. Troep overal waar je kon kijken en die kamer nou dat was de afmeting van een hondenhok die je dan met 3 personen moest delen. Ik heb eerst nog een leuke babbel met die vent gehad en gezegd dat ik hem terug zou bellen of ik het wel of niet zou nemen. Drie keer raden wat ik gezegd heb tijdens ons telefoongesprek :-)!!!
Nou maandag begon mijn queste naar werk weer, had ondertussen al van een paar mensen gehoord dat ze al 3,4,5 weken op zoek naar werk waren maar ik dacht ik geef de moed nog niet op. Nou tegen de middag was de moed dus wel al in mijn schoenen gezakt en heb toen ter plekke besloten dat ik mijn kostbare tijd niet ga verspelen met werk te zoeken en dat ik dan wel ging fruitpicken. Een aantal mensen hadden me al over Griffith (500 km ten westen an Sydney) verteld en dat je daar voor fruitpicking terecht kon. Zonder verder na te denken ben ik naar Contact Travellers Point gegaan en de eerste de beste bus naar Griffith geboekt. Geen Mardi Grass voor mij dus ;-(!!!
Toen ik daar klaar was, kwam er ineens een meisje (Miranda bleek later) naar me toe en vroeg me: "Are you Stephanie?!" en ik antwoordde natuurlijk dat dat zo was. Daarna vroeg ze me: "Are you from Holand?" en ik dacht wat moet ze van me, dat heeft ze allemaal gehoord toen ik mijn bus aan het boeken was dus ik begreep het niet echt meer. Maar toen vertelde ze me dat ze me herkende van mijn site en dat de enige site was die ze heeft bijgehouden voor ze naar Aussie kwam (het was haar tweede dag in Australie).
Ik voelde me echt vereerd en het voelde net of ik een bekende Nederlander was want ze wou nog van alles weten maar het meeste wat ik vertelde kon ze zelf aanvullen omdat ze het gelezen had. Dus daarna zijn we samen wat gaan drinken en heb ik haar een beetje in Sydney centrum rondgeleid, ik ben al bijna een local!
Na een 12 uur durende rit naar Griffith kwam ik daar op woensdagmorgen 3u 's morgens aan. Ik heb dus de nacht in de tv-kamer doorgebracht omdat er niemand in de hostel was (had nochtans een reservering gemaakt). En woensdagmorgen om 10.30u stond deze Bekende Nederlander al druiven te plukken. Na 6 uur plukken, had ik 40 dollar verdiend (laten we ruwweg zeggen 20 euro). Ik zal even een kosten-batenbalans opstellen.
Kosten
6 uur werk
Veel te weinig slaap
Vuile (niet te gebruiken meer) t-shirt en broek
Nagels vuil en gebroken dus een nagelborstel moeten kopen
32 graden en te weinig water
4 dollar om jullie mijn verhaal te mailen
63 dollar om met de bus naar Griffith te komen
NIEMAND sprak daar Engels, Azië en India waren weer goed vertegenwoordigd, dus betekende dat ik daar een hele dag als een doofstomme druiven stond te plukken.
Baten
40 dollar (moet trouwens nog steeds mijn geld krijgen dus misschien geen baten after all.)
Laten we zeggen dat in Nederland en overigens in de meeste Westeuropese landen Amnesty International al lang een onderzoek naar deze embarlijke toestand(en) had ingesteld.
Heb dus even de baas van het hostel, Cesar (slick en sleezy, het had wel een Italiaan kunnen zijn) dat hij deze FANTASTISCHE baan niet meer voor mij moest bewaren. Hij vertelde me dat ik de volgende morgen om 6u. moest klaar staan want dan zou hij een andere GEWELDIGE baan voor mij hebben. Ik liet mezelf niet kennen (en ben per slot van rekening naar hier gekomen om geld te verdienen) en stond dus paraat. Ja hoor zei King Cesar: "Well I don't have a job but you needed to get up because if there is work the farmers want you to start at 6 o'clock.". Ik dacht dat ik iemand iets ging aandoen maar ben heel klam gebleven en zei: "Ik hoor het wel als 1 van je farmers hier staat en om een GEWELDIGE backpacker smeekt.".
Niet veel later, nou ja anderhalf uur later, had hij mij een geweldige baan geregeld. Komkommers voor de Pickleking van Australie sorteren. Waarom Pickleking hoor ik jullie denken?? Dit bedrijf levert alle augurken voor McDonalds, Subway, Burgerking, ... in Australie. 't Is nog steeds lopende band werk, stel je dus niks fancy voor, maar we krijgen 14 dollar per uur betaald en het is niet zo smerig en ook een gezellige werksfeer. Heb gisteren ook 12 uur gedraaid, dat tikt dus lekker door. Vandaag maar drie uur moeten werken maar alles beter dan niks.
Morgen ga ik met dezelfde mensen van het komkommer sorteren pumpkins plukken. We worden wel weer per bin betaald maar iedereen zegt dat het werk niet zo zwaar is en dat je makkelijk 80 tot 100 dollar per dag kan verdienen. Dus hou je vingers gekruist voor mij en misschien ben ik binnen de korstste keren wel omgetoverd in Assepoester (die had toch een pumpkinkoets??!!).
Menskes in het koude noorden (het vriest daar laat mij maar plukken in 30+ hihihi) ik denk aan jullie :-)!!!
Golden girls
This time my up to date mail will be in English. So everybody overhere also, especially NZ Idol Jo, can understand what I'm writing. For starters I'll excuse myself in advance for all spelling mistakes and BAD sentences.
Last time I told you about going to Motueka to a real Maori community. Well Rhys took us there and it was great. The three of us were the only tourists there. This HUGE guy told us everything about Whaitangi day (the day that the English crown and the leaders of the Maori tribes signed their treaty), the culture, tribes, ... . We've seen how they prepare a HANGI (that's food what they cook in the ground). And we even said hello in the Maori way so that means nose to nose!!!
We've also been to Marlborough Sounds. I did a guided kayaking day, was pretty good. The only thing what ennoyed me was that it was pretty hard to have a conversation with the guide and I was in the same kayak as her so it was a long way back. You know when you always ask the questions and the other always replies with yes and no ... but it was as beautiful as Milford Sound. And when we were having lunch I saw David again. David is one of the guys who travelled with me along the Nullarbor Plane so that was a nice surprise.
The same day I took the ferry to Wellington where Rhys's brother "I don't like people" Clinton would pick me up and he did, the funny thing was that he was waiting at the entrance of the terminal and I walked straight past him. Jo he doesn't look at all like Rhys (Clinton I'm not saying that you're more handsome or uglier :-))!!!! Anyway he took me to Grandma's place. And she is awesome!!! you know the sitcom Golden Girls, she is like the old one!!! She is totally not old-fashioned, has definetily a mind of her own and she always says "dear" to me. I also call her grandma or if somebody asked me where I stayed in Wellington I just say Hostel G.
The day after I met uncle "if you want to have something properly done, you do it yourself" Richard. He gave me a lift into town and I spend the whole afternoon there and when I wanted to go back to Grandma I only had to ring uncle Richard and he gave me a lift back. So as you can understand it was great to spend there three days!!!
From left to right, Mount Ruapehu, Mount Ngauruhoe, and Mount Tongariro seen across Lake Taupo.
Last Thursday I took the bus to Turangi, it took the whole afternoon to get there. Everybody I've met on the way told me that I really had to do the Tungariro Crossing. That's where they shot a part of the Lord of the Rings movie (Mount Dome). So without checking out more information I booked this trip and I have to say it was AMAZING!!! Great views, amazing colours, ... . One thing the trip took like 8 hours and I have to say the last part I was saying to myself "What was I thinking when I booked this trip??!!!". It was just walking without thinking, just put the other foot in front of the other. Now we're Sunday and I'm still recovering (my muscles anyway) but now at least I can say it was like the Franz Josef Glacier worth every sour muscle and blister.
Friday night I arrived in Taupo where I still am. Like usually it's raining overhere but it has a lot more than I expected. I've been together with Heidi (not like you would expect, an Italian girl) to the hot water stream. That's a natural HOT water stream in the river and it's for FREE!!! We spend there at least 2 hours, I kept on saying that it was really good for my muscles. Taupo is also known for it's geothermal activity, a kind of Rotorua but a little bit smaller I think (I'll see when I go there in a few days).
Today (Sunday) I've been to the Craters of the Moon and the Huka Falls. I really wanted to do a skydive again here, but it must be really true what they say, the older you get the more sensible you become, I'm nearly running out of money so I didn't. There will be a next birthday when my sweetest sister will think this poor little girl she couldn't jump in New-Zealand ...
Well I think this is the last update out New-Zealand. On Friday I'll fly to Sydney and where I'm gonna stay for a few weeks so I can work and maybe find a flat to share with others, I'll see when I get there. Anyway before I leave I'm going back to hostel G and Rhys, Jo, me and some others are gonna have a ROCKING party on Tuesday night.
I know that in the first mails from New-Zealand I wasn't very enthusiastic but I have to say that the last three weeks made up for the first few weeks. I've enjoyed the country as well as the friends I made here!!!
Cold Mountain
I did it, I did it, I did it AND ... I MADE it!!!!!
Mijn Franz Joseph Glacier trip was het beste wat ik tot nu toe heb gezien en gedaan. Ja in de icecaves is het écht koud maar dat komt vooral omdat de ijsspleten zo krap zijn en dat je voortdurend ofwel met je linkse ofwel met je rechtse zijde tegen het ijs staat. En als je kleren eenmaal nat zijn dan is het koud. Moet wel zeggen dat ik er steeds beter tegen kan. Het ijs in deze caves is ook echt ontzettend blauw ... een uniek zicht!!!!
Ik moet toegeven dat ik enorme blaren, schrammen, (spier)pijn(en), ... had maar dat was het allemaal meer dan waard. Die blaren kwamen vooral door het feit dat we bergschoenen van het bedrijf (die deze uitstappen organiseert) moesten dragen, anders zouden de ijstallonz niet passen. Kon ik eindelijk mijn overdreven belachelijk dure EN lelijke Meindls (hiking boots) gebruiken maar nee hoor.
Onze gids was zo gay als maar kon zijn maar dat maakte hem net zo leuk. Hij wist meer over benen waxen, make-up en hairdo dan ikzelf dus dat wilt al wat zeggen.
Na onze geweldige prestatie (zijn 8 uur onderweg geweest ) kregen we een soort van oorkonde en op de mijne stond: "Voor Steph, Red Head Trouble" (mijn reputatie gaat me ook hier altijd voor)!!!!
28 januari was Rhys jarig ... ik werd dus gewekt met "HAPPY BIRTHDAY" in 4 verschillende talen. Jammer dat N-Z Idol net van start is gegaan anders zou Jo waarschijnlijk net zo ver komen als onze Frank Sinatra maw niet eens door de voorronde. "Lang zal ze leve" was mijn bijdrage in het vroege feestgebeuren (waarschijnlijk dezelfde plaats als Jo in N-Z Idol).
Rhys, Jo en ik hebben nu weer een huurauto maar deze keer geen gedoe meer met creditkaarten, contracten, handtekeningen, ... . Ik betaal gewoon per dag en als ik eruit wil dan kan ik deze keer HASTA LA VISTA zeggen zonder problemen.
Ze zouden voor de kiwi's (kurt voor de duidelijkheid: Rhys=kiwi) een bumpersticker moeten maken met "Violent language may occur". In elke zin moet minstens 2 keer fuck(ing) gebruikt worden en als je dan vraagt waarom dan is het antwoord zeer simpel ... dan klinkt het net iets beter!!!!
Afgelopen weekend was onze bestemming Kaiteriteri (voor het Maori-Nederlandse woordenboek kai=eten en teriteri=veel dus dat maakt dan veel eten). Voor mij dus de ideale plaats!!! Ik ben namelijk ook begonnen aan het Seefood diet (See food and eat it).
Daar had ik met Kris afgesproken want hij was bij een abfab kiwi familie terechtgekomen en daar was hij aan het WWOOFen. Aangezien ik een financiële break nodig had en het een welkome afwisseling was om weer eens tijd met andere mensen door te brengen (ik was ondertussen al meer dan tien dagen met Rhys en Jo aan het rondreizen en dan kriebelt het toch weer om op jezelf verder te gaan) vond ik het een goed idee om daar Kris en zijn nieuwe reisgenoot Flora te ontmoeten.
Om een lang verhaal kort te maken, ik ben er maar drie dagen geweest. Het was niet echt wat ik verwachtte en hoe Kris het geschetst had. Hij had me van tevoren verteld dat het net zoiets als Kangaroo Island zou zijn. Natuurlijk ben ik daar hartstikke verwend en verwachtte ik misschien nu wel te veel, nee nu ik erover nadenk ik voelde er me gewoon niet op mijn gemak. Ik heb het er alleszins veel 'leute' gehad met Kris en Flora (zeker in de mini-oma-boodschappenwagen).
Ik heb wel deze afgelopen drie dagen weer bewezen dat ik steeds beter wordt in schoonmaken, deze keer heb ik me gespecialiseerd in ramen lappen.
Dinsdagmorgen hebben Jo en Rhys me weer opgepikt (toch wel handig een privé-taxi) en zijn we naar Nelson gereden. Ik wou echt heel graag in het Abel Tasman NP kayakken voor een dag of twee maar aangezien het de laatste dagen niet anders doet dan regenen hebben we deze trip maar afgelast.
Ik ben ondertussen naar het WOW (World of Wearable art) geweest dat was echt de moeite waard!!! Pap hier zou je ehct je hart kunnen ophalen, ENORM veel oude auto's. Daarnaast natuurlijk ook de meest gekke haute-couture creaties gezien.
Morgen gaan we naar Motueka en gaan we een echt Maori feest in het park bijwonen, ik geloof dat het iets te maken heeft met het eren van de eerste settlers. En dit is geen toeristische attractie, het is echt een eenmalig jaarlijks feest, weer het voordeel van het reizen met een kiwi die weten namelijk al die plaatsjes te vinden :-)!!!
Dit weekend gaan we naar Picton en kan ik dan eindelijk kayakken in Marlborough Sound. Maandag zit mijn tijd op het Zuideiland er weer op en ga ik naar het Noordeiland voor tien dagen. Kan daar waarschijnlijk bij familie van Rhys blijven slapen ... I know it keeps on getting better!!!!
Only fools rush in
Tja ik heb de afgelopen tien dagen thuis heel erg gemist en dat was merendeel te wijten (is het met ij??!) aan het feit dat ik zonodig een auto met drie andere meiden moest huren maar zoals altijd heb ik mijn lesje weer geleerd. Ik kom zo nog wel een keertje op dit verhaal terug.
Een andere reden is het weer hier. Ik heb de afgelopen jaren het nog nooit zo koud gehad. Echt elke avond ben ik al uit mijn bed/tent gevroren en daar wordt een mens dus ook echt niet vrolijker van. Ik heb al gedacht om thermo-ondergoed te kopen maar dan zit ik er weer mee in Oz dus dat stel ik nog ff uit. Jess (de meid die samen met mij GEEN auto meer had) wou niet meer naast me slapen in de tent omdat ik elke avond in mijn bed lig te schoppen en slaan om mezelf warm te houden. Rhys en Jo hebben zelfs hun -5 graden slaapzak al aangeboden (en die heb ik met twee handen aangenomen) en ik slaap met een lange broek, 2 paar sokken, een t-shi rt en mijn fleece aan maar Nieuw-Zeeland is voor mij niet de plaats om te komen overwinteren.
Dan onze prachtige Toyota Corolla... Vier meiden in 1 auto was toch niet zo een schitterend idee als dat we in eerste instantie dachten. Na de tweede dag begon de sfeer al heel wat te verminderen en ik denk rond dag 6 was er echt een gespannen sfeer. Ik zal even in het kort proberen de situatie uit te leggen. We hadden Melissa, een Engelse meid, dei heel veel van make-up en cremetjes en dergelijke meer hield. Dat is allemaal geen probleem maar als je met 4 meiden 1 douche moet delen dan is er niet de mogelijkheid om ANDERHALF UUR (elke dag) in de badkamer door te brengen.
Als wij aan het rijden waren (zij mocht niet met de auto rijden omdat ze te jong was) lag ze de hele dag te slapen maar het moment dat we ergens aankwamen en er waren jongens in de buurt God dan waren we toch weer 1 grote gelukkige familie. Sanna was ondertussen omgetoverd in Here Majesteit haarzelf, ik heb nog nooit iemand zo bekakt tegen me weten praten. Daarnaast was het blijkbaar ook haar taak om onze moeder/lerares te spelen.
Jess en ik hadden ondertussen de grootste lol. Ik ga niet zeggen dat wij geen fouten hadden (He niemand is per slot van rekening perfect) maar door ons was er tenminste nog eens leven in de brouwerij.
Dus na 8 dagen de auto in ons bezit te hebben, kwam Sanna ons vertellen (eigenlijk hebben Jess en ik gevraagd wat zij tot nu toe van onze trip vonden want wij hadden het eigenlijk wel een beetje gehad en dachten dat als we erover zouden praten we er misschien nog iets leuks van konden maken) dat ze in Queenstown eruit zou stappen.
Geen probleem!!!! Wij mochten de auto houden en we moesten maar een kleine vergoeding betalen...nou dat was mooi geregeld DACHT ik. En een auto en geen zeikerds meer ... Guess again!!! Toen we dus in Queenstown kwamen begonnen de problemen, het verhuurbedrijf wou de auto niet op mijn creditcard schrijven dus wou Sanna dat wij een contract ondertekenden waarin stond dat wij de schade zouden betalen als we ongeluk zouden hebben, wat te begrijpen is dus dat wilden Jess en ik wel doen. De dag erna kwam ze terug en wou ze weer iets anders.
Om een lang verhaal kort te maken, wij zijn dus 4 dagen lang aan het lijntje gehouden en hebben dus GEEN auto. We hebben wel ons geld teruggekregen maar de leute was er ook vanaf natuurlijk. Jess is ondertussen naar Fiji gevlogen want die had het wel gehad in N-Z en ik had eigenlijk hetzelfde gevoel om gewoon weer terug te gaan naar Australie maar dat gunden ik die andere twee niet. Dus heb ondertussen weer een andere lift gevonden en heb het weer prima naar mijn zin!!!!
Je kan het bijna niet geloven maar ondertussen maak ik ook nog leuke dingen mee. Vorige donderdag heb ik geraft. Dat was wel leuk maar ik had meer spanning en sensatie verwacht, meer zoiets als skydiven.
De afgelopen week in Queenstown hebben we ook heel wat feestjes afgelopen. Een ervan was georganiseerd en je moest 30 dollar betalen om mee te gaan. Jess, Rhys, Jo en ik hadden niet betaald maar zijn wel met die groep meegegaan. De volgende dag vertelde Jess me ook dat we bijna alle drank voor niks hadden gekregen omdat ze dachten dat wij ook tot die groep behoorden en zo kan je toch een goedkope avond stappen hebben hihihi. Zaterdag ben ik met Jo(hanna) en Rhys naar de originele en eerste bungeeplaats gaan kijken. Jo heeft ook een sprong gemaakt, ze wilden mij ook zo gek krijgen maar deze keer heb ik bedankt.
Zondag zijn we naar Puzzeleworld in Wanaka geweest, dat was ook super!!! Goede manier om een regenacht ige dag door te komen.
Morgen ga ik een daguitstap naar Franz Josef Glacier maken. Krijg ik van die echte bergschoenen met spikes aan en gaan we ongeveer 5-6 uur op het ijs doorbrengen, weer kou lijden!!!! Ik heb mezelf nu wel in een lekker warm hostel geboekt.
Het eerste wat ik in Aussie moet doen is weer naar werk zoeken want het is hier duur, zeer duur. Iedereen die me vertelt dat N-Z goedkoop is, heeft vast een goede baan of hun currency is beter dan de euro. Dus iedereen die het project "Help Steph de koude zomermaanden door in Nieuw-Zeeland" wilt sponsoren, mijn bankrekeningnummer kan je zo bij mijn mam verkrijgen ;-) .
Verward???!
Blijkbaar is het niet altijd te volgen wat ik doe, wie ik ontmoet, waar ik ben, ...
Ik hoop dat ik mijn verblijf voor de komende weken kan ophelderen in deze mail :-). Ik ben nu 6 weken in Nieuw-Zeeland en ik heb hier geen vast verblijfadres of Post restante aangezien ik maar zes weken heb en dus SNEL moet rondreizen.
Maar daarna lieverds ga ik dus terug naar Sydney (ik heb mijn hart daar verloren hihihi) en daar kunnen jullie alle (zeer welkome) briefjes en kaartjes naar Post restante sturen. Als je het dus binnen 3 weken opstuurt zal ik het dus zeker ontvangen. De post bewaart namelijk alles 4 weken.
Op het moment ben ik dus op het Zuidereiland. Ben in Christchurch geland op dinsdagnacht na een horrible vlucht (heel veel turbulentie, mijn buurvrouw zat zowat te huilen en daarnaast had mijn vliegtuig zes uur vertraging) maar het belangrijkste is dat we weer aan het reizen zijn. De dag daarna heb ik weer mijn (bijna populaire) boodschappen "lift gevraagd" in verschillende hostels opgehangen. Dezelfde avond had ik een date met een Finse, die date was zeer geslaagd want rond 6 uur belande ik pas in mijn bed. Melissa, een Engelse meid had ik al op het vliegveld ontmoet en zij was ook mee op de date. We hebben dezelfde avond besloten om een auto met ons 3en te huren en een vierde man te zoeken. Nou het zoeken naar een 4e persoon was best leuk.
We kregen best veel reacties en hebben dus een soort van interviews gehouden met elk van hen, dat is natuurlijk iets voor mij dat ik mag zeggen die komt wel in aanmerking en die niet. Uiteindelijk hebben we een Duitse meid, Jessica, gekozen.
We zijn zaterdag de auto (een witte Toyota Corolla) gaan oppikken en zijn richting Timaru gereden. Ondertussen hebben we Mount-Cook (hoogste berg van N-Z en set voor Lord of the Rings) gezien en Lake Tekapo. Nu zijn we in Dunedin en daar ga ik een les van Les Mills (sportschool) volgen.
Let me entertain you
Even nog snel over oud & nieuw vertellen. Het was in 1 woord AMAZING!!!!
Eerst zijn we naar het vuurwek gaan kijken om 21u., dat was wel leuk maar zoals Lian zei dat hebben wij ook. Maar het vuurwerk om 24u. dat kennen wij dus echt niet. Een dik kwartier wordt het mooiste vuurwerk de lucht ingeschoten en DUIZENDEN mensen staan te schreeuwen en te zingen op en rond de Harbour Bridge. Het was dan ook complete chaos!!! Iedereen neemt ook gewoon zijn eigen drank mee en maakt met zijn vrienden een klein feestje op straat.
Eerst waren we in 1 of andere suffe club die Josh had uitgekozen en waar we go**** 38 dollar hadden voor betaald maar Lian en ik (Dagie was ziek en lag dus jammer genoeg in bed) besloten om een andere pub op te zoeken. Ik heb het daar prima naar mijn zin gehad. Mam je moest er dus niet mee inzitten dat ik alleen was. Heb daar ook met de tweede Robbie Williams (deze was blond) staan sjansen, ja je moet iets hé als je heimwee hebt :-)!!!
Ik wil me dan ook verontschuldigen aan alle mensen die me smorgensvroeg belde dat ik nog niet helemaal fit en ready to go was. En nee hoor rontgenafdeling ik was NIET zat maar lag wel pas om 7u in mijn bed.
Last Christmas
Nu een kleine note van mij voor jullie uit het frisse Nieuw-Zeeland.
Ik heb Glen 22 december verlaten en een nacht in Adelaide en een busrit van meer dan 24 uur later werd ik opgepikt door Josh in Sydney (I still love Sydney). We moesten ook nog even op Dagie wachten en dan konden we onze nieuwe woning voor de komende 10 dagen gaan bekijken. Was echt te gek om D(agie) na zoveel tijd weer terug te zien, het is en blijft een Duracell konijn (hé dat rijmt nog ook ;-)).
Kerstavond zijn we eerst naar een hippe en dan bedoel ik ook hippe club (wij waren daar echt fashionvictims en ik wou niks liever dan deze plaats zo snel mogelijk te verlaten samen met mijn afgewassen shirt en mijn bleke gezicht vol met pukkels (tja een busreis van 24 uur doet geen goed voor je huid) geweest.
De tweede reden dat D en ik wel weer terug naar het appartement wilden was een iets leukere ... kerstpakketjes van het thuisfront. We leken wel twee kleine meisjes die de mooiste barbie van de hele wereld kregen. De werkelijke inhoud van mijn cadeautje was ondergoed (en MOOI ondergoed natuurlijk), parfum, make-up (echt backpackermateriaal) EN als klap op de vuurpijl ECHTE belgische chocolade en Meurisse hagelslag.
Tess en Brechje hadden natuurlijk ook weer hun steentje bijgedragen: SOKKEN. Superleuke!!!! Het is de afgelopen week wel 30+ geweest maar ik liep in Brisbane en Port Macquarie rond met mijn hippe sokken. Mensen keken wel maar dat is natuurlijk omdat ik een trendsetter ben.
Om terug te komen op de avond zelf. D, Josh en ik zijn daarna naar de kerk gegaan. Jullie denken dta ik hier nu iets uit mijn nek zit te kletsen maar D komt uit het voormalig DDR en daar zijn ze nog net iets meer met hun geloof bezig dan wij.
Ik weet nu ook weer waarom het zo lang geleden was dat ik in de kerk geweest was maar al bij al was het een (voor Aussie normen want echte kerst kennen ze hier niet) geslaagde avond.
Eerste Kerstdag waren wij echte Engelsen. Hebben de hele dag op Bondi Beach doorgebracht. Bondi is het bekendste (en volgens mij meest oninteressante) strand. Was dus een fascinerende maar niet herhaalbare dag. Het is natuurlijk wel super om allemaal kerstmannen en vrouwen in 35 graden te zien.
Boxing Day moest ik echt naar de stad om mijn garderobe eens uit te breiden nou ja uitbreiden laat ik maar aanvullen zeggen. Wij kennen drukte als "de solden" in Antwerpen beginnen maar dat is een lachertje in vergelijking met Sydney. Ik had twee shirtjes uitgekozen in tien minuten maar de prijs dat ik daar voor moest betalen ... 20 dollar (12 euro voor twee) en 50 minuten in de rij.
In al die dagen heb ik geen één echt kerstmenu gezien of geroken en dat miste ik toch wel. En gewoon de gezelligheid met familie zal ik volgend jaar ook iets meer appreciëren. Sneeuw en een kerstboom is volgend jaar (waar ik ook ben) echt een absolute must!!!
Josh, D en ik hebben ook nog een dagtrip naar de Blue Mountains ondernomen. Eerst hebben we de Three Sisters gezien, ik heb al veel toeristische trekpleisters gezien maar dit is toch wel een topper geloof ik, en daarna de Grand Canyon walk gelopen. Ik vind dat ik mezelf nu ook mag bombarderen tot echte hiker, 4 uur in die hitte!!!! Het was wel 1 van de leukste dagen die ik met Dagie heb doorgebracht. We waren allebei zo moe (slaapgebrek) dat we om alles moesten lachen, echt zo van die gieberkonten. Op het einde ben ik zelfs op het midden van de weg gaan zitten om te plassen (D en ik waren de enige twee die daar waren op het moment), toen kwamen we allebei niet meer bij en dat gaf nog meer aanstoot tot gekkigheid tot ergernis van Josh maar girls just wanna have fun!!!
De laatste dag van 2003 zijn D en ik nog naar de kapper geweest. Ik had het zweet wel in mijn handen staan. D wou per se een hele goedkope dus uit zottigheid zei ik nou dan gaan we toch naar Chinatown. Dat had ik dus niet moeten zeggen want dat vond ze een prachtig idee. Ik zei: "Dat was maar om te lachen hoor, daar kunnen wij helemaal niet naar toe, Aziaten hebben namelijk een heel andere haarstructuur dan ons." Maar D bleef bij haar punt als we goedkoop wilden doen dat we dan naar Chinatown moesten. Ik heb uiteindelijk toegegeven en voor 15 dollar (ongeveer 8 euro) kon ik 2004 inwandelen met een perfecte hairdo.
Diezelfde dag mijn nieuwe discman die ik in Perth had gekocht heb ik ook nog naar Parramatta (suburb van Sydney) gebracht. Die kan ik weer gaan ophalen als ik uit Nieuw-Zeeland terugkom. Ik en technische apparatuur het zal wel nooit een succes worden.
Ondertussen zijn we alweer 2004 maar 2003 heb ik in stijl afgesloten maar daar volgende keer weer meer over. Kwestie van het een beetje spannend te houden.
Dancing queen
Het zijn mijn laatste dagen hier op K.I., dat zal weer aanpassen worden aan het backpackersleven. Ondanks alle luxe die hier voor handen was, is het ook weer tijd om te vertrekken, ik heb het hartstikke naar mijn zin gehad en Glen was een te gekke "baas" maar de uitdaging is er weer vanaf dus Sydney here I come ...
Mijn eerste missie in Sydney is een nieuwe garderobe aanschaffen. Heb van de week al mijn lichte kleren hier gewassen en nu bleek de wasmachine kapot te zijn. Dit houdt dus in dat op elk shirt en op mijn wit ondergoed allemaal niet verwijderbare bruine vlekken zitten :-(. Als Steph DE BACKPACKER vind ik het niet zo erg om met een vlek of een scheur in mijn kleren te lopen maar zelfs een blinde zou in dit geval er iets van zeggen. Glen bood me aan om de kleren terug te betalen maar heb bedankt, het had net zo goed in een hostel kunnen gebeuren en dan zou ik ook geen cent terugkrijgen. En verandering van kleren dat doet elke meid goed!!!!
Nog een paar daagjes en dan is het kerst maar heb echt totaal het gevoel niet. Gisteren in Kingscote naar een kerstparade gaan kijken maar bij ons zou dat meer een carnavalsoptocht zijn, geen één kerstman te bekennen maar wel veel kleine kinderen die allemaal in iets anders verkleed waren. Het is hier bijna heel de week lekker weer geweest en met lekker bedoel ik 30+, en ja hoor gisteren kwam de regen met bakken uit de hemel.
Had met Tracy, zij had mij één van de eerste dagen een lift aangeboden, afgesproken in Kingscote. Vorige week zijn we samen naar het grote evenement op het eiland, een live optreden van een onbekende band in de Shed, geweest. Maar gisteren was een te gekke avond.
Om te beginnen heb ik voor het eerst in tijden weer eens make-up gebruikt, dat is nog zoiets waar (bijna) elke meid gelukkiger van wordt. Daarna moest ik in Kingscote city (en dat is groot ... NOT) op zoek naar de Queenies want daar zouden Tracy en ik tea (=dinner) hebben. Ik had alweer kangeroe met rode wijnsaus, ik snap niet waarom zoveel Aussies weigeren om kangeroe te eten, het is ZO lekker en vooral vetVRIJ. Van Queenies restaurant naar Queenies bar en daar hebben we eerst wat gedronken voor de voetjes echt van de grond gingen.
You are the Dancing Queen, young and sweet, only seventeen
Dancing Queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the Dancing Queen (ABBA)
Die Dancing Queen was ik dus :-)!!!
Voor de rest is er niet echt veel spannends gebeurd van de week. Heb wel mijn eerste fooi, 10 dollar gekregen en dat is veel. In Oz is het namelijk niet de gewoonte om fooien te geven dat zegt toch wel iets over mijn kwaliteiten hé (ik ben nog niet al mijn streken verleerd haha).
Bridget Jones's diary heb ik ook gehuurd van de week, heb alleen het boek gelezen en nooit de film gezien, dus voordat de sequel uitkomt wou ik de eerste toch wel gezien hebben en had trouwens toch genoeg tijd. Eén klein probleempje, ze hebben hier wel een DVD speler maar Glen weet niet hoe 't ie werkt. Ik vroeg in de videotheek aan Glen: "weet je hoe de DVD speler werkt en is dat ding aangesloten?". Geen probleem!!!! Glen wist ongeveer hoe het werkte en trouwens hoe moeilijk kon dat nou zijn ... . Blijkbaar moeilijker dan verwacht want we zijn nu twee dagen verder en ik heb Reneé Zellweger nog steeds niet over de tv zien schrijden. Jack Nicholson in The Pledge zal ook wel onbekeken geretourneerd worden.
Aangezien ik jullie niet zal zien voor de feestdagen,
I wish you guys a merry Xmas HOHOHO!!
Something kinda funny
Dinsdag (2 december) was een te gekke dag, de meest vreemd dingen overkomen mij hier.
Omdat het zo mooi weer was (30+), sorry om het weer eens in te wrijven, ging ik het eiland verkennen. Ben niet verder dan Emu Bay geraakt en dat is maar 30 minuutjes rijden. Ik wou kerstfoto's, waar mam om gevraagd had, maken. Ik dacht laat ik de auto op het strand parkeren dan kan ik het fototoestel daar opzetten en tegelijk voor fotograaf en model spelen. Eén klein detail dat ik vergeten was, ik reed niet met een 4WD dus ik had mezelf vastgereden in het zand .
Nu kwam er net een lief, klein vrouwke uit haar huis (de huizen zijn boven de Bay gebouwd, ik denk dus zomaar dat ze een prima uitzicht op mijn "struggle" had) en vroeg of ze mij kon helpen. Maar ondanks al haar hulp (zand weghalen, matten plaatsen) kwam ik er niet uit. Later kwam er een 4WD voorbij en die meneer heeft de auto er dus uit getrokken.
Toen vroeg Yvonne (ik wist ondertussen haar naam) of ik een kop koffie of thee wou blijven drinken. Tuurlijk, geen betere manier om locals te leren kennen dan een kop thee met ze te drinken. Eerst kreeg ik allemaal foto's te zien en daarna vertelde ze me het hele verhaal over haar Nederlandse vriend, Sjang. Ze had trouwens van de eerste minuut dat ze me hoorde praten mijn Nederlandse (voor sommige Vlaamse), laten we zeggen NederlandsTALIGE accent, geraden. Sjang werd later ook nog opgebeld dan kon ik nog eens in het Nederlands praten, zodat ik me helemaal thuis zou voelen. Yvonne was trouwens ook al zo aardig geweest om Nederlandstalige muziek op te zetten maar of Corrie Konings en Franske Bauwer me nu echt het gevoel van thuis gaven...
Help, I'm stuck.. Vissen is mijn nieuwe hobby hier dus toen Yvonne voorstelde om te gaan vissen was ik gelijk enthousiast. Niks gevangen, doeme!!! Maar niet getreurd want Yvonne had nog verse vis die ze 's morgens had gevangen en een squid in de vriezer. Mijn diner bestond dus uit veel verse vis.
Na het avondeten vond ik het toch wel tijd om naar mijn eigen "thuis" te gaan, ik was hier trouwens al van 12u. 's middags. Dus nadat ik afscheid genomen had en bijna onderaan de trap stond werd ik weer mee naar boven gesleurd. Waarom??!! Nou de lokale dokter was zijn vakantiehuisje naast Yvonne's huis aan het bouwen en de mannen waren net toe aan een pauze. Dus natuurlijk moest ik daar ook nog even voorgesteld worden en gelijk werd de tweede ronde van het diner aangeboden, witte wijn en verse krab & crayfish.
Na een hele discussie of ik nu wel of niet voor de zonsondergang zou blijven ben ik rond 20u. voor de zonsondergang naar Ulonga terug gereden. Ik had van Yvonne ook twee cd's, een kalender en een zelfgemaakte opplak vlinder meegekregen, het zijn hier echt zulke schatten van mensen!!!
Toen ik dus "thuis" kwam en Glen het hele verslag deed van mijn dag was er alweer een andere aangename verrassing. Ken (één van Glens vrienden) die een tourguide is, nam me mee op een pinguinnachttoer. En natuurlijk moest ik weer niks betalen!!!!
De rest van de week heb ik me bezig gehouden met scraping the mast. Wij zeggen gewoon de mast schuren maar dat klinkt minder interressant. Eerst dacht ik wat een kl***werk maar na een tijdje als je resultaat ziet werd het steeds leuker. Naast een ordinaire visser word ik straks ook nog kapitein van het schip :-). Dus voor ik hier vertrek moet de hele mast geschuurd, gepolijst en opnieuw geverfd zijn. Een kwestie van een doel voor ogen te hebben.
Ander detail is dat van de 4000 inwoners van het eiland zeker de helft mij al kent. Als ik naar de winkel ga laat ik het gewoon op de rekening zetten en ze noemen mij daar al bij naam. De buren zwaaien ook elke keer als ik ze tegenkom.
Vrijdagavond gingen we in de Shed (dat is het buurthuis) eten en Glen zei al: "vanavond zullen de mensen veel praatvoer hebben. Judith zit in Colombia en gelijk heb ik al een ander." Ik heb geantwoord dat ik dan nogal druk bezig ben op dit eiland want eerst hoorde ik bij Bob en nu bij Glen.
By the way Kurtje maak je geen zorgen geen sappige details op dit moment over mannen want de gemiddelde leeftijd is denk ik 40+, maar ik zal het goedmaken met de feestdagen in Sydney :-)!!!
Vanavond ga ik naar een verjaardagsfeestje. Susannah, dat is een WWOOFfer die bij Bob en Kay werkt, is jarig. Ik werd vanochtend nog een keer opgebeld met de vraag of ik toch wel zeker kwam en of Glen meekwam. Maar ja Glen zit in Adelaide dus moet alleen gaan. Ik denk dat het wel een leuk feestje wordt want er komen ook nog 4 andere WWOOFfers (die bij de buurman van Bob werken). Nieuwe mensen, nieuwe gesprekken zal ik maar zeggen.
That's it!
