Hier het eerste bericht uit Australie. Toen ik nadacht over wat ik nu precies moest gaan schrijven naar het thuisfront bedacht ik me dat de berichten een thema moeten hebben, maar de vraag was wat? Toen ik samen met Marjolein onder de beroemde "Harbour bridge" in Sydney doorliep wist ik het ineens het thema is "under the bridge", in dit begrip zit het under van Down Under en de brug tussen het oude werelddeel, Europa en de nieuwe wereld Australie, waarin overeenkomsten en verschillen tot uiting komen.
Vanaf zondag zijn we samen in Australië.
Zondagochtend ben ik aangekomen vanuit Hongkong vrij snel daarna zijn we naar Darling Harbour gegaan, 'een van de natuurlijke havens van Sydney, vandaar zijn we met de ferry naar circulair quay gevaren. Daar hebben we rond gelopen in "the Rocks", het oudste gedeelte van Sydney, goed bewaard gebleven, gebouwen uit het einde van de 18de eeuw die nu met een andere bestemming nog steeds ingebruik zijn. Vooral de oude werf gebouwen die op een prachtige manier een nieuw leven als woongebouw hebben gekregen.
Op de terugweg zijn we weer langs Darling Harbour gekomen waar het ons opviel dat er op zondag het vuil werd opgehaald, dat er allerlei kleine klusjes werden gedaan en dat daardoor er alles verzorgd uitziet. Hierdoor krijgt het geheel een prachtige uitstraling, ook door de mooie materialen en de bijzondere waterpartijen. Maar wat vooral opvalt is de hartelijkheid waarmee de australiers je benaderen in b.v. winkels maar ook in de musea's of de andere openbare gebouwen. Altijd wordt gevraagd hoe het met je gaat, en ik heb het gevoel dat ze het nog menen ook.
Maandag zijn we door de stad gelopen en hebben o.a. Victoria Building bekeken, een warenhuis in een oude markthal. Daarna hebben Sydney vanaf de ATM, een 305 meter hoge uitzichttoren bekeken. S'Middags zijn we naar de botanische tuinen geweest waar de tulpen in bloei stonden. s'Avonds zijn we met Koert de Waal, een AMC collega van Marjolein uit eten geweest, heel gezellig.
Dinsdag 16 augustus zijn we met de ferry naar Manly gegaan, een van de stranden van Sydney, een mooi plaatsje waar mijn art deco hart sneller ging slaan, we zijn langs het stand gelopen opzoek naar een appartement voor als we terug komen in december. We hebben een mooi appartement gevonden wat nog vrij blijkt te zijn ook. Terug in Sydney konden we er niet omheen om langs de beroemde Opera te gaan, een gebouw in schelpenvorm dat iedereen kent, ik had het me alleen imposanter en groter voorgesteld. Daarna hebben we nog een andere top attractie bezocht, het zeeaquarium waar je in tunnels o.a. Onder de haaien en de zeeroggen doorloopt.
Woensdag onze voorlopig laatste dag in Sydney zijn we naar het Powerhouse museum geweest in een voormalige elektriciteitscentrale, design in de breedste zin van het woord. Daarna hebben we een rondrit met de monorail door Darling Harbour gemaakt, stipt op tijd en overal wordt verteld wat er te zien of te beleven is. Aan het einde van de middag hebben we de trein genomen naar Brisbane.
Sydney is echt een prachtige stad waar het goede en mooie van zowel Europa als de V.S. is overgenomen, voor de winter is het hier in Sydney met 5 dagen lang rond de 20 graden en een helder blauwe lucht een goed begin van de vakantie.
Woensdag 31 augustus
Vandaag hebben we Sunshine Coast verlaten en zijn 1000km noordelijker neergestreken in Cairns, tijd om weer eens iets van ons te laten horen. Het vorig litteraire werk was van Adri, dit epistel van de kleine smurf- dus tel de 10 verschillen!! Om even een idee te krijgen van de plek waar we zitten een korte omschrijving: Het hotel waar we een one bed room appartement hebben staat in het centrum van Cairns aan een wandel promenade en voor ons wuiven de palmbomen door een heerlijk verkoelend zee windje. Blauwe lucht, zon en een goddelijke temperatuur. Wat wil een mens nog meer?(Nu overigens zit ik in een internet café naast 24 backpakkers te rammelen op een oude computer.). Af en toe komen we Nederlanders tegen die hier al een aantal jaar wonen en die zien er allemaal zeer gelukkig en niet gestrest uit. Dus adem even diep in en rustig weer uit..... en ontspan!! dat doen wij ook. Australië is echt een heerlijk land.
Afgelopen 10 dagen waren we dus 1000 km zuidelijker en daar was het iets koeler ( 20-23 graden) - het is hier nog winter ( onze februari) en dat is wel een heel vreemd gevoel. Na ons verblijf in Sydney zijn we met een nachtelijk boemeltje naar Brisbane getuft. Alleen toeristen doen dat natuurlijk. Treinen zijn hier heel comfortabel om in te slapen, de bedden zijn breed en ook nog lang genoeg om het goddelijk lijf van Adri te doen strekken.. Die rare Aussies hebben echter de rails zo aangelegd dat de trein meteen een achtbaan is... Toch knap om rails in zo'n uitgestrekt en dun bevolkt land aan te leggen met zoveel bochten en hobbels.
Brisbane is een zeer jonge stad en is afgelopen jaar zeer heel hard gegroeid. Booming dus. Het centrum bestaat uit de bekende hoge kantoorgebouwen en een truttige shopping mall, daaromheen suburbs die tot ruim 30 km uit het centrum reiken. Ook hier wil iedereen een huis met een tuin en 2 garages. . helaas zijn wel de mooie huizen uit de beginjaren van Brisbane opgeofferd ( eind 18 de eeuw) en kan je daar alleen nog maar van plaatjes genieten hoe mooi het ooit geweest is. In Brisbane hebben we fietsen gehuurd en zijn de rivier gevolgd naar een kleine dierentuin met koala beertjes ( zijn geen beertjes maar buideldieren). Dit zijn lieve grijze bolletjes die de hele dag hoog in eucalyptus bomen slapen.
Op de terugweg gingen net alle scholen uit . Kinderen in Australië dragen -zeer brits- school uniformen in een Schotse ruit inclusief hoedje ( zelfs de jongens) of een pet. Dit om ze te beschermen tegen de gevaarlijke invloed van zonnen stralen. Men is hier zeer bewust van het grote risico op huidkanker door de zon.
Na een paar dagen Brisbane zijn we in onze gouden Japanner naar de Sunshine Coast gereden. De naam zegt het al, hier schijnt 300 dagen de zon Surfers liggen op hun surfplank te wachten op die ene ultiem waanzinnige hoge golf. Zeer rustgevend om naar te kijken.. Maar wat ik al schreef: het is winter in Australië - dus helaas niet elke dag strand weer door een harde wind vanuit zee. De Sunshine Coast is in deze tijd van het jaar ook zeer populair bij bejaarde overwinteraars uit het zuidelijke deel van Australië waar het nu nog echt winter is. Onze toekomst?!
Met onze gouden Japanner hebben we ook het Hinterland van Queensland verkend en enkele mooie wandelingen gemaakt. Het is een zeer vruchtbare streek met ananas plantages ( 60 cent een piny, zoals ananassen hier heten)en gember kwekerijen. Op een dag zijn we zelfs in een Ginger Factory verzeild geraakt en nu weten we alles wat je met gember kan doen en maken. Het hoogtepunt tot nu toe was de tocht over Fraser Island. Dit zand eiland zo groot als Noord Holland is volledig natuur park en kan alleen met een 4WD verkend worden. Het bestaat grotendeels uit regenwouden, turqoise meertjes en een zeer lang uitgestrekt zandstrand waar verder helemaal niemand is. Het is ook het eiland van de Dingo's en we hebben mazzel gehad, een vrouwtjes Dingo gezien.
Zover alle avonturen tot nu toe. Het gevoel begint te komen dat we al weken weg zijn. In de bijna 3 weken dat we hier zijn is 1 man opgegeten door een krokodil en een jongen door een haai.
In het kader van het thema "Down under the bridge": De bruggen van Brisbane worden gebruikt als overdekt nachtverblijf van veel zwervers en morgen ga ik naar de beugel tandarts in Cairns- hopelijk krijg ik geen brug geplaatst!
Derde mail
Eerst even de huishoudelijke mededelingen, de eerste 2 mails schijnen niet bij iedereen aangekomen te zijn en ook jullie reacties op deze mails hebben wij pas sinds kort allemaal kunnen openen. Maar we hopen dat het technische gedeelte vanaf nu wel beter gaat. De reacties van jullie zijn in ieder geval erg leuk om te lezen.
Even in het kort de reis tot nu toe, van Sydney naar Brisbane toen naar Coolum terug naar Brissie van daar naar Cairns en Port Douglas, van Cairns naar Darwin. Sydney ligt hier rechtstreeks 4000km vandaan.
We zijn nu samen 4 weken in Aussie en het vreemde is dat het heel kort lijkt maar als ik terug kijk op wat we tot nu toe hebben gedaan, het wel heel veel is. Onze vorige mail kwam vanuit Cairns toe we daar net aangekomen waren, dus gaat deze mail vandaar verder. Uit onze informatie zou blijken dat Cairns eigenlijk een backpackers plaats zou zijn die als startplaats zou dienen voor trips naar het Great Barrier Reef. Cairns is echter een heel moderne ontspannen badplaats met veel winkels en met zeer goede faciliteiten voor alle toeristen.
Sinds 2 jaar is er een prachtige nieuwe uitbreiding in zee gemaakt die de LAGOON heet, in deze uitbreiding is een futuristisch zwembad en allerlei "marina" (=watersportactiviteiten) gemaakt tevens vertrekken hier alle boten naar het rif. Wij zijn vanuit Cairns een dag naar Green island geweest een klein eilandje voor de kust, daar hebben we op het stand gelegen en gesnorkeld. De dagen daarop zijn we op de fiets naar de Crystal Cascades, ( een waterval) en de botanische tuinen geweest. Per auto hebben we de tablelands, het achterland van Cairns bekeken.
Hier hebben we o.a. Yungaburra bezocht een stadje met in Queenslans stijl gebouwde huizen ( van hout met voor het huis een veranda). Deze stad staat net als de Beemster en de Schermer op de werelderfgoedlijst. In het plaatje Mareeba zagen we bij toeval een processie van alleen maar italiaanse aussies "the lady of chain". Ook hebben we een aantal prachtige killing figs gezien, een fijg die rond een andere boom groeit en deze boom uiteindelijk verstikt.
Na 5 dagen zijn we verder gegaan naar Port Douglas, een mooie badplaats, met veel resorts en mogelijkheden om trips naar het rif te maken. We hebben een tocht naar het Rif gemaakt, 35 km uit de kust, waar we hebben gesnorkeld. Op de heen weg hebben we een paar walvissen gezien, heel bijzonder. Op het Rif hebben tijdens het snorkelen zeer kleurrijke vissen en prachtig koraal gezien. Een ander trip ging naar het DAINTREE Nationaal Park.
Daar hebben we eerst op de Daintree River gevaren en o.a. krokodillen gezien, daarna per 4 wiel drive en wandelend door het regenwoud gegaan, naar Cape Tribulation en Bloomfield waar aboriginals ons hun heilige waterval lieten zien en de gebruiken uit hun cultuur. In Port Douglas zijn we ook in de Habitat Rain Forest geweest, een dierentuin. Daar hebben we Koala's, Walibi's, krokodillen, emoes en allerlei vogels gezien. Maar het hoogte punt was de Cassowary een bijna uitgestorven grote uitvoering van het in het wild levende kalkoen.
Na 5 dagen zijn we vanuit Port Douglas via Cairns naar Darwin gevlogen, we zijn hier zaterdagavond aangekomen, toen we de stad gingen verkennen was deze totaal uitgestorven. Wat bleek; de finale van zowel de aussie rules football als de rugby league was op de TV. Na een uur werd het heel druk op straat. Darwin is een stad die in de 2e wereld oorlog door de japanners is beschoten en die circa 25 jaar geleden door een wervelstorm gedeeltelijk is verwoest en daarna niet heel mooi is herbouwt. Ook is het klimaat hier veel warmer met een hoge luchtvochtigheid. Darwin ligt niet zo ver van Indonesie. Gisteravond zijn we naar een van de markten aan het stand geweest met veel aziatische eten en backpackers cultuur.
Nog steeds blijf ik het bijzonder vinden hoe de Australische mentaliteit anders ( veel relexter) is als die bij ons. De mensen zijn aardig en nemen de tijd voor een praatje en zijn altijd bereidwillig om je te helpen. Elke man begroet je met, he Mate, en veel gesprekken worden afgesloten met No Probs of No Worries.
In het kader van het Thema "Under the Bridge", valt er weinig te melden. Misschien allen dat in een van de boeken die ik hier heb gelezen over het leven van de wielrenner Hennie Kuiper het eindigd met dat het wielrennen er voor gezorgd heeft dat hij een wereldburger is geworden, en dat dat een brug heeft geslagen tussen de sportwereld en de burgermaatschappij. Of gaat dit nu te ver? Het zal wel komen door de warmte dat ik dit soort onzin opschrijf.
Het 4de reisverhaal van 2 Australië-gangers
Alice Springs is een stad van 20.000 inwoners en het ligt precies in het midden van Australië. Dit is het "Never-Never"land, je komt never-never iemand tegen, het regent hier never-never en cowboys zien maanden never-never een vrouw. In deze plaats zitten we nu! De lucht is diepblauw, de aarde donkerrood en de temperatuur is sidderend hoog. De vraag is natuurlijk hoe zijn we hier terecht gekomen en wanneer verlaten we deze cowboy stad weer.....
Het vorige emailbericht van ons eindigde in Darwin in het noorden van Australie. Darwin is de grootste stad van het Northern Territory , waar in totaal slechts 200.000 mensen wonen. Darwin had niet veel te bieden behalve een indrukwekkend museum met Aboriginal kunst. Een plaats dus om wat avontuurlijks te ondernemen!.... Wat doe je als het echt heel heet is en de plek dat je wilt bezoeken 250 km rijden is???? Juist, je neemt het vliegtuig! In ons geval bleek dat een een-motorig vliegtuigje te zijn met plaats voor maximaal 4 personen.
De pilote leek op Sylvia Kristel in betere tijden, was ongeveer 25 jaar jong en zo klein dat ze niet door de voorruit van dit speelgoed vliegtuigje kon kijken. Het bleek echter allerminst een tutje te zijn- ze sprong gewoon een paar keer omhoog vanuit haar stoel tijdens de take off en tijdens de vlucht keek ze door het zij-raampje. We vlogen vanuit Darwin naar en over Kakadu National Park- een eindeloos groot gebied met mangrove bossen, nu droog gevallen en dor omdat het het einde is van het droge seizoen.
Onder ons door zagen we behalve een grote eindeloze vlaktes ook kronkelige rivieren vol krokodillen en een groene vruchtbare bedding . In het droge land zijn af en toe Billabongs, natuurlijke waterputten, waar aboriginals in de buurt wonen en waar buffalo's, kamelen, wilde paarden en veel vogels hun dorst lessen. Na 1 1/2 uur vliegen zijn we op een stukje onverharde weg geland voor een lunch en een tochtje over de Western Alligator rivier. Domme engelsen hebben deze naam aan deze rivier gegeven. Er bestaan namelijk geen alligators in Australie. Na de lunch en tocht over de rivier zijn we weer de lucht in gegaan - 35 graden Noord -west gevlogen en met een prachtige boog over Darwin veilig geland( al springend) op een kleine achteraf landingsbaan van het vliegveld.
Avontuur 2 begon een dag daarna. Smorgens om 7.00 werden we weer verwacht op het vliegveld, nu in de loods van Air Nuggho, een luchtvaartmaatschappij dat de Tiwi eilanden, 85 km ten Noorden van Darwin per lucht bevoorraad. Geen paspoort controle- geen veiligheids poortjes en geen incheck balie. Het enige wat gecheckt werd was je gewicht. Er kan namelijk maximaal 12 personen en/of 1000 kg aan boord. Dus mensen gewicht wordt tot 1000 kg aangevuld met post. Na ongeveer 15 minuten vliegen - nu met een twee-motorig vliegtuigje, landen we op Bathurst, het kleinste eland van twee eilanden die samen de Tiwi-eilanden vormen.
Het toerisme naar deze 2 eilanden, waar een zeer bijzondere groep Aboriginals wonen met polynesische gelaatstrekken, wordt zeer beperkt gehouden zodat tradities en gewoontes van deze 3.000 mensen niet zullen veranderen. Maximaal worden 10 toeristen per dag op Bathurst toegelaten, het andere eiland mag niet bezocht worden. We voelden ons dan ook zeer bevoorrecht. De groep waarmee we deze tocht maakten bestond uit en franse geneeskunde studente, en een zeer cosmopoltisch echtpaar uit Melbourne.
Tijdens het bezoek werden we begeleid door een gids van het eiland en een echte Aussie. Zij lieten ons verschillende mooie plekken op dit paradijselijke eiland zien en gaven uitleg over de gewoontes en gebruiken van de eiland bewoners. De Tiwi-ers zijn bekend om de Pukamani grafpalen- een soort totempalen die het karakter van de overleden persoon uitbeelden. Een van de graven met Pukamani's hebben we bezocht , maar niet nadat Freddie, de locale gids eerst toestemming had gevraagd en gekregen van de ronddwarrelende geesten.
De Tiwi-ers zijn niet alleen bekend om hun houtbewerking, maar ook om hun schilderkunst. In een van de ateliers die we bezochten werkte een man aan een grote Pukamani, die de Nederlandse ambassadeur had besteld ivm het feit dat Dirk Hartog een Nederlandse ontdekkingsreiziger 400 jaar geleden voor het eerst voet aan wal had gezet op deze eilanden groep. Ik denk niet dat de ambassadeur beseft dat hij een grafpaal heeft besteld.... of voelt hij zijn dood soms naderen??? Voor de AMC-ers: er is een ziekenhuis op dit eiland en ze hebben een dokter nodig!!! wie o wie??
Op 16 september hebben we Darwin verlaten . We hadden via het AMC reisbureau om een kampeertocht verzocht, maar wisten eerlijk gezegd niet goed wat we daar bij moesten voorstellen. Tijd dus voor het derde avontuur! Om 6 uur in de ochtend werden we van ons hotel opgepikt door en busje met aanhangwagen. De rest van de groep haalden we daarna op bij een van de backpakkers hostels. Wat bleek. Wij waren ongeveer 25 a 30 jaar ouder dan de rest van de groep. Onze kampeertocht was bij Adventure tours geboekt- De reisorganisatie voor de fitte, jonge rugzaktoerist. Wij hebben ons dan ook maar voorgesteld als hun "Mum and Dad" en we hebben een fantastische 6 daagse tocht achter de rug met een hele leuke aardige groep. Elke dag reden we ongeveer 500 km met de bus.
Tijdens het rijden werd er of geslapen ( Day after the night before roes uitslapen) of lol gemaakt, of spelletjes en quizzen gedaan. We zijn nu helemaal op de hoogte van de huidige muziek. In de aanhang wagen zaten onze slaapzakken, het eten voor de hele tocht en swags"( canvas zakken met een dun matrasje waar je snachts in kruipt en zo onder de sterren hemel slaapt). In 3 dagen van Darwin naar Alice Springs gereden en onderweg veel stops gemaakt om mooie plekken van de Outback te bezoeken en daarna nog doorgereden naar Uluru ( Ayers Rock, Kata Tutja ( de Olga's) en King's Canyon. HEEEEEEL erg mooi en indrukwekkend.
In totaal in 6 dagen 3300 km gereden, miljoenen sterren gezien, te weinig geslapen , te veel gedronken en ontzettend veel plezier gehad met een prettig gestoorde Japanse jongens, ruige Deense meisjes en komische Engelsen. Gisteren hebben we afscheid genomen van onze 16 kinderen en gaan we nu 2 dagen ""chillen in Alice Springs en a.s. zaterdag nemen we de Ghan ( trein ) naar Adelaide. .."..... wordt dus vervolgd. O ja Adri en ik zijn nog lang niet op elkaar uitgekeken! No Worries"!!!
PS in het kader van Under the bridge nog een mooi verhaal. Elk jaar wordt hier in september een roeiwedstrijd gehouden over de Todd Rivier. Echter de rivier is 360 dagen een droog gevallen zandbank. Dus... van de roeiboten worden Fred Flinstone boten gemaakt en de teams moeten de 1000 meter rennend afleggen..... echter vorig jaar had het de dag ervoor onverwacht geregend zodat de roeiwedstrijd afgelast moest worden omdat er water in de rivier stroomde en zowaar een brug verwoest is door de woeste stroom!
Hier de vijfde aflevering van under the bridge
Onze laatste mail hebben we verzonden vanuit Alice Springs, midden in de woestijn van het N.T, nu zijn we in Mount Gambier in het zuidwesten van South Australia, vlak bij de grens met Victoria. Het grappige is dat we voordat we naar Australie gingen we dachten dat Australie een land was, maar de Assies zijn van mening dat er wel degelijk verschillen zijn te zien tussen de mensen van de verschillende staten. Het enige verschil wat wij merken is het tijdsverschil, als we straks de grens met Victoria overgaan dat we ons horloge een HALF uur vooruit moeten zetten.
Laten we maar meteen met de UNDER THE BRIDGE vergelijking beginnen. De overeenkomst tussen Nederland en South Australia is het weer, het is hier winderig en tussen de 15 en 18 graden, en dat is heel wat anders dan in Alice Springs waar het rond de 35 graden was.
Vanuit Alice Springs zijn we met de trein ( the Ghan) naar Adelaide gegaan, deze trein was in onze fantasie mooier, groter en met meer grandeur, dan dat de werkelijkheid was, daar kwam nog bij dat we de verandering van de outback naar het sappige weidegebied, vanwege de nachtelijke duisternis niet hebben kunnen zien. Adelaide is de grootste stad van South Australia, met 1.7 miljoen mensen van de totale bevolking van 2 miljoen inwoners van geheel S.A. De stad is opgezet op de tekentafel met haaks elkaar staande straten, met daarom heen een park landschap, ook in de zijn nog een 5 tal parken waarvan het meest centale het Victoria Square, daar stond ons hotel aan.
Adelaide lijkt met z'n terrassen nog het meest op een Zuid-Europese stad, waar het leven zich overdag veelal op straat afspeelt. s'Avonds is ook Adelaide net als bijna overal in Australië uitgestorven. Het fijne van een grote stad is dat er naast veel winkels ook verschillende musea zijn zowel met kunst van de tijd van het ontstaan van de stad, als moderne kunst, daarnaast heeft Adelaide een prachtige overdekte markthal, met vooral vers fruit en groente en andere delicatessen.
Ons Nederlands hart ging sneller slaan toen vlak voor de deur van ons hotel de finish bleek te zijn van de Solar 2005 race, een wedstrijd tussen Darwin en Adelaide van 3000 km met auto's voortgedreven op zonnen energie. Het team van de TH Delft won met ruime voorsprong op de 22 andere deelnemers. Wel kregen we plaatsvervangende schaamte toen een slecht gekleedde man met een oranje propeller dasje in een Lubberiaans soort engels wist te vertellen dat " many peoples know me , but I do not know many people".
Echt het gezicht van Nederland in den vreemde, de Nederlandse ambassadeur. Twee dagen later finishte het team van de universiteit van Twente, zij kregen echter heel veel minder aandacht. Marjolein heeft in Adelaide in het Women en Childeren Hospital nog een praatje gehouden over sikkelcelziekte en heeft nog een collega uit Nederland daar ontmoet.
Na een paar dagen te hebben uitgerust konden we op zaterdag 1 oktober onze auto ophalen en zijn we de omgeving gaan verkennen. Als eerste zijn we naar de Barosso Valley gegaan, een van de vele wijnstreken in Australië. In de Valley zijn ongeveer 50 wijnhuizen te bezoeken, waar je verschillende wijnen kan kopen en proeven. Aussie bezoeken de valley per auto, de Japanners komen per bus en wij Nederlanders zijn langs de wijnhuizen gegaan per fiets.
Na de valley zijn we naar Kangaroo Island gegaan, ondanks het slechte weer hebben we daar heel veel gezien. The Admirals Arch en de Remarkable Rocks zijn prachtige door de natuur ( wind en water) gevormde rotsen. De zeeleeuwen in Seals Bay niet allerdaags en het natuurschoon op het eiland indrukwekkend. Terug op het vaste land zijn we langs de lagunen van Coorong park gereden, waarna we in Robe, een klein vissersplaatsje, romantische in een van de oudste hotels van South Australia hebben geslapen.
Als jullie dit zo lezen zullen jullie wel denken zitten ze nu nooit stil, het antwoord is nee. We merken wel dat doordat we heel veel zien en omdat we al deze indrukken moeten verwerken we het tempo van het bekijken wel wat rustiger aan moeten doen.
Het grappige is dat jullie ook al heel veel vragen aan ons hebben gesteld, hier de meest gestelde vragen. Hoe is het weer, zie boven. Verlangen jullie al naar je eigen bed, nee. Hoeveel kangaroos hebben jullie gezien, veel dode langs de kant van de weg, maar gelukkig ook veel levende en dan weten we meteen weer dat we in Australië zijn. Draait het water in de gootsteen links of rechtsom, daar zijn we nog steeds niet achter. Missen jullie Funda, nee er zijn hier heel veel makelaars. Zijn alle Aussies echt zulke onbehouwen boeren, nee en daarom zien jullie ons voorlopig nog niet terug.
6e nieuwsbrief
Het wordt voorjaar in Australie, dat merk je omdat je de seringen en de boeren jasmijn ruikt, maar ook omdat de schooluniformen zijn veranderd. De lange tuttige schotsgeruiten rokken zijn vervangen door kortere katoenen ruitjes jurkjes, met daaronder witte sokjes en Donald Duckschoenen. de jongens dragen nu driekwart broeken met daaronder grijze slobber sokken en ook zwarte Donald Duckschoenen.
Vanaf Mount Gambier, waar vandaan onze vorige DutB kwam, zijn we de grens overgestoken naar Victoria, Het blijft uitermate vreemd om in the middle of no ware ineens je horloge een half uur vooruit te moeten zetten, maar ja ooit is hier besloten dat er een HALF uur tijdsverschil moet zijn tussen South Australië en Victoria. In Victoria zijn we naar de Grampians Nationaal Park gereden. De bergen, kliffen en rotswanden van de Grampians rijzen boven de laagvlakten uit. Het landschap en dierenleven is zeer gevarieerd, er zijn verweerde hellingen, watervallen en steile lime(zand)stenen bergtoppen die heel lang geleden door verschuivingen van de aardkorst zijn ontstaan.
Midden in de Grampians ligt het plaatsje Halls Gap waar we een houten blokhut hebben gehuurd. 's-Ochtens en 's-avonds graasden kangoeroes vlak voor ons huisje het grasveld kaal. Vanuit Halls Gap hebben we een aantal wandeltochten gemaakt, o.a. naar de beroemde rotsformatie "the Balconies".
Na vier dagen zijn we naar de kust gegaan en hebben vervolgens the Great Ocean Road gevolgd. In het westelijk gedeelte van deze weg zijn de beroemde rots formaties in zee de Twelve Apostles. Van andere mensen hadden we gehoord dat je deze rotsen het best kon zien vanuit de lucht. Dus zijn we naar een plek gegaan waar vandaan helikopters vertrekken die over de 12 apostles vliegen. Een heel aardige piloot vertelde ons dat dit de meest veilige heli's zijn, getest door het Amerikaanse leger. Na allerlei instructies te hebben gekregen was het tijd voor take off.
Langzaam gingen we omhoog, maar ineens begonnen er allerlei alarmsignalen te klinken, en met een grote boog maakte de piloot een noodlanding en zetten de heli tussen de verbaasde koeien. Over sloten en prikkeldraad bereikten we de basis weer ( zie je wel die Amerikanen zijn niet te vertrouwen). En tweede heli werd "vlucht klaar" gemaakt en een kwartier later gingen we echt de lucht in, voor een tocht langs de kust waar we alle zandstenen rotsen goed konden zien en fotograferen. Een werkelijk unieke gewaarwording.
Na een half uur, ik wist niet dat 30 minuten zo kort waren, was de vlucht afgelopen en landen we weer op het grasveldje naast de koeien. Daarna hebben we de 12 apostles( of wat er nog van over was, immer afgelopen juli is er een in elkaar gestort) nog bij zonsondergang gezien.
Vervolgens zijn we langs de Great Ocean Road door gereden naar Geelong, ongeveer 80 km voor Melbourne, waarbij elke bocht adembenemende vergezichten biedt. Geelong was een oude industrie stad, maar tegenwoordig begint de stad meer aandacht voor de recreatieve mogelijkheden van de haven te krijgen Het aanpassen van de haven met zijn pier en wandelboulevard is een onderdeel van een stadsvernieuwings project dat zowel door de staat als door de stad gefinancierd is. In de ogen van Adri een geslaagd project, Marjolein heeft meer oog voor de vele kunstobjecten.
Vanuit Geelong bezochten we een aantal keren Melbourne, de grootste stad van Australie en tot 1927 de hoofdstad. Het centrum van Melbourne is het zaken district met veel hoge kantoorgebouwen en grote internationale winkel-ketens. Hier tussen zijn wel veel interessante gebouwen te zien, maar door de drukte en de grote afstanden gaat hiervan veel verloren. De buitenwijken hebben een heel ander karakter. Hier is veel groen en laagbouw.
Mooie nieuwe ontwikkelingen aan de rand van het centrum zijn de Southbank en the Docklands. Ondanks dat de Aussies ook hier weer heel behulpzaam zijn lijkt het wel of met geen interesse heeft voor de toerist. Veel musea zijn dicht, worden verbouwd of blijken opeens op een andere plaats te zijn zonder dat dit goed is aangegeven. Daardoor hebben we veel extra kilometers in Mellie gelopen.
Na ruim twee en halve maand door Australie te hebben getrokken en op 25 verschillende bedden te hebben geslapen is het ook wel fijn om zoals nu in Geelong ruim een week in het zelfde huis te wonen. Een prachtige ingerichte villa aan het waterfront, de eigenaresse "doet het" met de buurman en ondertussen verhuurd ze haar eigen woning. We koken, we doen de was, zetten het vuilnis buiten, het lijkt net of we thuis zijn maar dan 17.000 km verder op. Wat we hier het meest missen zijn de poezen (Marjolein) en een nederlandse krant (Adri) en dan vooral die van zaterdag.
Een sociaal leven heb je hier ook niet, we zijn nog nooit mensen twee keer tegen gekomen, dus je kunt nooit ervaringen met andere mensen uitwisselen of delen. Wat ons wel verbaast is dat heel veel mensen Nederland kennen en er zelfs geweest zijn. Vandaag vertelde de kapster aan marjolein dat ze 4 jaar in Europa was geweest en ook een tijd in Nederland en dat ze zich afvroeg of de FEBO nog bestond. Het eten achter al die luikjes vond zij een geweldig goede oplossing. Terwijl wij juist het grote aanbod van gezond voedsel in de grote food courts geweldig vinden.
We hebben de afgelopen weken op "Japanse" snelheid Australie gedaan, ruim 1200 foto's nu gaan we op de nederlandse manier tassie doen, namelijk op de fiets.
Under the Bridge dit keer weer een echte brug: in Melbourne is in het Docklands project een brug die ik (Adri) een van de mooiste vindt die ik ooit heb gezien, Marjolein vindt het een open gereten larf.
Tot slot nog enige opmerkelijke Aussie dingen:
- de prime minister van Australie, John Howard is elke dag op de TV en gedraagt zie als een vader des vaderlands, tijd voor een cursus JP???
- Missie Higgings heeft 5 Arias gewonnen (de Australische Edison),
- alle meisje tot 5 jaar lopen in het rose,
- de paardenraces van aanstaande dinsdag (Melbourne cup) zijn belangrijker dan politieke wetsvoorstellen,
- sinds Marjolein geen zilver kleurig haar heeft wordt ze niet meer aangevallen door eksters,
- ik schijn er heel australische uit te zien, want regelmatig wordt er de weg aan mij gevraagd.
7E down under the bridge
"Are you going to Tassie? Oh, You'll love it!! " hadden we wekenlang als antwoord gekregen als we aan een echte Ozzie onze reisplannen vertelden. Meestal volgde daarna de zin: "Oh, my god, you both have seen more of Australia than we in our whole life...", maar ja je doet heel Australie op zijn "japans" of niet.
Drie weken geleden hebben we het vaste land verlaten en zijn met Virgin Airlines naar Tasmanie gevlogen. Nee, fout, in het land van de afkortingen heet het natuurlijk Tassie. Even een paar feiten: De oppervlakte van Tasmanie is 3 maal dat van Nederland en het heeft 500.000 inwoners, waarvan 300.000 in Hobart wonen. Buiten Hobart kom je dus alleen schapen tegen, want daarvan hebben ze hier miljoenen! Tasmanie zou onze fietsvakantie worden.
We zijn jong (vooral van geest), sportief (4 maanden geleden voor het laatst gefietst) en in de boekjes stond dat Tassie een klein, rustig eiland was met een gematigd klimaat. Ideaal dus om dit deel fietsend af te leggen. Fietsen en tassen hadden we via internet besteld en stonden inderdaad in de enige fietswinkel van Hobart op ons te wachten. Tja veel informatie konden ze ons niet geven. Veel mensen hadden tot nu toe Tassie niet fietsend verkend. Meestal verhuurden ze mountain bikes voor een dag of zo, maar nooit voor een maand. Eigenlijk hadden we toen al een beetje op onze hoede moeten zijn. Maar ja we zijn jong en sportief.
In de boekwinkel tegenover de fietswinkel hing een relief-kaart van Tassie en de angst die al wel bij Adri heerste (doen we hier wel goed aan ... halen we dit wel?) werd nu iets concreter. Tasmanie heeft geen een vlak stukje weg (behalve dan de landingsstrip van het vliegveld) en de bergen zijn zeer steil. Eerst dus maar kilometers maken in de buurt van Hobart en daarna 3 ipv 4 weken op pad. Onze kuiten zouden dan ook de tijd krijgen om weer de mooie ballon-vorm te krijgen. Het fietsen in de eerste week viel ons zo erg tegen dat we onze plannen voor de tweede keer aanpasten.
We waren overeengekomen dat we niet 3 maar twee weken zouden gaan fietsen, dan ongeveer 750 km afleggen en daarna een auto huren om de rest van het eiland te zien. Goed plan leek ons. In de week dat we in de buurt van Hobart fietsten werden we wel meteen verliefd op Tassie. Wat is heerlijker om na een fietstocht op het Salamancaplein bij Cafe Maldini in de ondergaande zon een heerlijk koud Cascade (=bier) te drinken? Hobart heeft niet alleen Zuid-Europese namen, ook de sfeer is zo. Na een week proef fietsen (en veel op terrassen zitten en heerlijk oesters eten), brak op een maandag (nu 2 weken geleden) de dag aan dat we bepakt op pad zouden gaan. De eerste dag was een rit van 65 km naar een klein visserplaatsje (30 inwoners) met 1 bed and breakfast.
Het weer was prachtig, de zon bijna te fel, maar de bergen waren echt killing. De tweede dag zijn we naar Port Arthur gereden. Een plek waar de Engelsen in de 19 de eeuw 12.000 gevangenen naar toe getransporteerd hadden om slaven-werk te doen. Deze gevangenen die onder zeer barre omstandigheden zeer zware arbeid hebben verricht zijn de over -over groot ouders van vele tasmaniers en daardoor is het bijna een bedevaart plaats geworden. De Ghost tour 's-avonds was echt zeer amusant. De gids kon prachtige levensechte spook verhalen vertellen en in de loop van de tocht door de donkere en verlaten ruïnes van de gevangenis zag je enkele mensen toch zeer vaak achterom kijken.
De derde dag van de fietstocht ging het helaas mis. Ik (Marjolein) kon geen berg meer op door een forse pijn in mijn rug. Het was daardoor helaas onmogelijk om verder te gaan. De eigenaar van het guesthouse was zo lief om ons een lift te geven naar Hobart. En zo eindigde onze fietstocht reeds na 10 dagen en 380 km weer op het Salamanca plein! Na 5 dagen bedrust en fysiotherapie zat alles weer op zijn plaats en hebben de rest van de dagen Tassie per auto gedaan. En hoe is Tassie per auto? Heerlijk. Prachtige mooie rustige wegen door (... jullie raden het al) mooie heuvelachtige en bergachtige gebieden.
Tasmanie heeft alles: Woeste zeeën met walvissen in het zuiden. Witte verlaten zandstranden met turqoise zee in het oosten. Lavendel velden en wijngaarden in het noorden en overal heel veel timber. Ooit van de naam Sassefras hout en Huon Pine gehoord? Het is hier in overvloed. De Tassiers zijn zeer aardig, leven een gezond en niet stressvol leven in de natuur. Hier zijn geen verbodsborden, maar borden met informatie, waar op een niet belerende toon vermeldt wordt waarom iets niet mag. Zo kan het dus ook. We gaan nog een week genieten van "our little secret" zoals een Tassie zijn land benoemde. Niet verder vertellen dus dat het paradijs onder Australie ligt.
PS. Down under the bridge dit keer weer een echte brug, de "batmanbridge" en die verbindt, echt waar Grindelwald met Bagdad.
Hier de achtste en laatste down under the bridge
Toen we 4 maanden geleden uit Nederland naar down under vertrokken hadden we een bepaalde hoeveelheid bagage in onze rugzakjes (letterlijk en figuurlijk). Wat is er in deze 4 maanden allemaal veranderd? Van de "letterlijke" bagage hebben we een deel naar Nederland opgestuurd. Onze geestelijke bagage heeft een nog grotere verandering ondergaan. Australie bleek op bepaalde punten heel anders te zijn dan dat we hadden voorgesteld. Het weer bleek behalve in het noorden en nu de laatste weken in Sydney veel minder warm dan dat we gedacht hadden.
De meeste mensen wonen aan de westkust in de grote steden, en de rest van Australie is over het algemeen een uitgestrekt leeg en verlaten land. Het tempo van leven is ondanks dat het een modern westers land is, een stuk langzamer en daardoor relexter dan in West Europa. De Aussies hebben het toerisme heel, heel goed geregeld: goede voorzieningen, heel veel aanbod en bovenal zijn de Aussies heel aardig en behulpzaam. Maar van 4 maanden reizen word je ondanks dit alles toch wel moe. Vandaar dat het heel lekker is om na ons verblijf op Tassie nog 2 weken een strand-vakantie te hebben in Manly een voorstad van Sydney, het voordeel van Manly is dat het per ferry 30 minuten varen is van het centrum van Sydney.
Nu enige cijfers: We hebben in Australie heel veel gelopen, daarnaast hebben we 7000 km met de auto gereisd, 5000 km per vliegtuig, 3500 km per trein, 3500 km per bus, 1000km per 4WD, 500 km per boot en 500 km gefietst. Van jullie hebben we honderden E-mails gekregen en in totaal hebben we in 42 verschillende bedden geslapen. We verlangen er naar om op 17 december weer in ons eigen bed te slapen. Wij hebben Australie geweldig gevonden, aardige mensen, mooie steden en gebouwen, prachtige natuur en door de natuur gevormde elementen, kortom een tijd om nooit te vergeten.
Tot slot zijn we er naar 4 maanden achter gekomen wat de grootste frustratie van de Australiers is: ZIJ HEBBEN NOOIT EEN WITTE KERST.
