15 jaar in Australië
Volgend jaar wonen we alweer 15 jaar in Australië. Aan het eind van 2017 kijk ik zo eens terug op die afgelopen tijd. Ik kan me nog goed herinneren hoe we in 2003 op onze ‘one-way ticket’ in Sydney landden. Ik had mijn verjaardag gemist - dat krijg je als je op 3 maart uit Los Angeles vertrekt en op 5 maart in Sydney landt - en het voelde net alsof we begonnen aan een enorme vakantie.
In zekere zin voelt dat nog steeds zo. Ik zei vaak: ‘als ik palmbomen en wit strand zie en temperaturen van meer dan 25 graden voel, dan ben ik op vakantie’. En dat is nu feitelijk onze ‘achtertuin’.
We wonen in een van de mooiere gebieden van Australië: de Sunshine Coast in de staat Queensland. Elke keer dat we naar het strand gaan voor een wandeling, koffie of een biertje, voelen we dat vakantiegevoel nog steeds. En Brisbane, een laid-back, subtropische stad van meer dan anderhalf miljoen mensen ligt iets meer dan een uur rijden van ons vandaan. Het is een geweldige plek om het ‘stadsgevoel’ op te snuiven.
Uiteraard is het niet allemaal rozengeur en zonneschijn. Australiërs zijn - zeg maar - anders. Geweldig volkje, door de bank genomen, maar ze zijn geen Nederlanders. En dat maakt dat je niet die gedeelde cultuur hebt; geen gedeelde historie, niet altijd dezelfde humor en niet dat rechttoe-rechtaan dat Nederlanders vaak hebben (en wat ik een van onze krachten vind).
Een ander nadeel is dat je familie en vrienden allemaal een takkeneind weg wonen. Gisteren zetten we onze zeventien jaar oude dochter Kyara op Brisbane Airport af voor een trip naar Nederland. Wanneer ze landt is ze ongeveer 31 uur onderweg geweest, waarvan 22 uur in een vliegtuig. Dat maakt het wel eens lastig, zeker als er speciale (of minder leuke) gebeurtenissen zijn. En er zijn andere factoren die het wel eens lastig maken dat je op een eiland aan de onderkant van de wereld woont.
Zou ik ooit weer terugwillen naar Nederland? Ach, zeg nooit nooit, maar ik denk het niet. Ik vind het subtropische weer geweldig en zou met Nederlandse winters (en over het algemeen met het sombere Noord-Europese weer) enorme moeite hebben. Waar wij wonen hebben we ongeveer driehonderd zon-dagen per jaar en dat bevalt me prima.
Australië is ook een geweldig land om je kind op te voeden. De scholen zijn goed (al is het Nederlandse onderwijs beter, denk ik). Het voornamelijk buiten leven is geweldig voor kids en Engels als eerste taal hebben is ook wel handig.
Kyara spreekt wel wat Nederlands (thuis praten we Nederlands tegen haar en dat verstaat ze prima), maar Engels is haar voertaal. De mogelijkheden voor Australische jongeren zijn behoorlijk goed en ik moet zeggen: wonen op een eiland waar niemand zich eigenlijk druk om maakt om de wereld geeft een rustig gevoel als ouder. Kids groeien hier betrekkelijk zorgenvrij op en daar kan ik alleen maar voorstander van zijn.
Het was uiteraard een gok toen we hierheen gingen. Gaan we het leuk vinden? Krijgen we heimwee? Vinden we de mensen wel aardig? Kunnen we wel werk vinden? Gaan we onze familie missen? Dat soort vragen. We gaven onszelf vijf jaar om aan Australië en de Australiërs gewend te raken en ik denk – achteraf - dat we die tijd ook wel nodig gehad hebben om ingeburgerd te raken. Maar nu, in ieder geval voor mij, is dit land thuis.
Ik mis bepaalde dingen uit Nederland wel, maar niet genoeg om terug te gaan. Ik vrees dat we daarvoor door de tijd heen teveel ‘ge-aussificeerd’ zijn geraakt.
Over Marc
Marc de Bruin emigreerde in maart 2003 met zijn gezin naar Australië. In Nederland was hij bijna zes jaar lang advocaat, maar daar kon hij zijn ei niet in kwijt. Na zes maanden in Zuid-Afrika gewoond te hebben in 2000 was hij permanent besmet met het 'buitenland'-virus; gelukkig voor hem zijn gezin ook!
Aangezien Marc en zijn familie niet meteen wilden settelen reisden ze een jaar lang rond Australië, waarvan acht maanden met een caravan. Uiteindelijk vonden ze paradijs op aarde aan de Sunshine Coast in Queensland, waar ze sinds maart 2004 wonen.
Marc werkt nu als internationaal counsellor, coach, trainer en Body Stress Release Practitioner, met cliënten in Europa, Amerika, Canada, Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. In deze vakgebieden heeft hij zonder meer zijn passie gevonden. Reizen met zijn familie staat nog steeds op nummer één van gewenste activiteiten!
