Assistent van de assistent
Twee weken geleden ben ik begonnen met werken, slechts vier weken nadat we voet op Australische grond hadden gezet. Ik had niet gedacht dat ik zo snel een baan zou vinden. En eigenlijk heb ik dat ook niet gedaan, want Randstad heeft deze baan voor mij geregeld. Hoe het ook zei, maandag 2 april was het zover; mijn eerste Australische werkdag. Ik voelde me weer even een brugpieper, toen ik op weg ging richting het kantoor. Ik houd nooit van dit soort momenten; je kent nog niemand, je weet nog niet waar de koffie staat, waar de wc is, of je wel een lunchmaat kunt vinden, dat soort dingen.
Gelukkig werd ik enthousiast ontvangen door mijn nieuwe baas Jenny. Jenny is een jaar of 55, heeft een pittig paars brilletje en een hippe korte witgrijze coupe. Ze is super enthousiast, maakt de hele dag door grappen en zorgde ervoor dat ik me heel snel op m'n gemak voelde. Jenny is management assistent voor de afdeling die zich bezighoudt met het onderhoud van de straten en het 'straatmeubilair' (lees de bankjes op straat, prullenbakken, straatnaambordjes etc).
Mijn functie de komende drie maanden is het assisteren van Jenny. Ik ben dus eigenlijk de assistent van de assistent. De baan zelf is daarmee niet echt uitdagend op inhoudelijk gebied: wij krijgen telefoontjes/mails binnen over losliggende stoeptegels, omgebogen verkeersborden, en alle problemen met publieke en private prullenbakken in het centrum van Perth. Wij maken daar dan melding van in een systeem en zorgen ervoor dat iemand het zo snel mogelijk gaat repareren. Tsja, niet echt een functie waar ik al jaren van heb gedroomd, zeg maar.
Maar toch heb ik het best wel naar m'n zin, wat mij direct aan het twijfelen brengt over mijn ambities op carrièregebied. En of ik die eigenlijk wel heb..? De collega's zijn in ieder geval allemaal super aardig, het samenwerken met Jenny is alsof we nooit anders hebben gedaan, en ik vind het stiekem wel eens even lekker dat mijn werkzaamheden zo overzichtelijk zijn.
Ik mag even in de reactieve in plaats van de pro-actieve modus. Even niet meer elke dag mijzelf afvragen wat ik allemaal moet uitzoeken, opzetten en bedenken. Nee, ik hoor nu wel wat ik moet doen en dat doe ik dan. Prima voor nu, om even bij te tanken na een toch wel stressvolle vorige baan, en nu gewoon rustig nadenken over wat ik zou willen en kunnen gaan doen. Zowel hier in Aussie, als straks weer in Nederland.
Ik vind het nu in ieder geval prima om dit werk te doen. Het scheelt ook heel erg dat het maar voor drie dagen in de week is, wat mij twee dagen in de week geeft om leuke dingen te doen, te sporten (of althans: een poging te doen tot sporten), te schrijven en voor huisvrouw te spelen. Het werken zelf geeft ook een mooi kijkje in de Australische werkkeuken. Wat ik bijvoorbeeld heel grappig vind en niet echt had verwacht hier, is dat er behoorlijke hiërarchie heerst. In Nederland heb ik dat niet zo ervaren. Hier durft men niet echt zijn of haar mening te spuien tegen een 'hogere', als deze afwijkend is. Daar wordt echter wel enorm over geroddeld met 'gelijkgestemden', dat dan weer wel. Wat ik ook erg opmerkelijk vond, is dat de lunch hier een enorm autistisch moment is: het is echt ieder voor zich, niet even gezellig met elkaar eten en belangrijke zaken evalueren zoals het weekend, The Voice, The Biggest Loser, of dat soort dingen. Sommige collega's lunchen wel tegelijkertijd in de kantine, maar dan allemaal apart met een krantje of kijkend naar de tv, anderen gaan ergens een broodje halen en weer een ander gaat even sporten.
Sporten tijdens de lunch is hier echt een enorme happening: als je hier buiten rondloopt tussen 11.30 en 13.30 zie je op de grasvelden langs de rivier super fanatieke voetbalcompetities gespeeld worden, hardlopers, uitslovers die zich compleet uitleven op een bankje in het park en weer anderen zijn zelf een bootcamp-clubje begonnen. Alleen al van het kijken naar al deze sportiviteit raak ik enorm uitgeput.
De sportiviteit was wel precies wat ik hier in Aussie had verwacht: super getrainde en fitte mensen, puur omdat het zo'n outdoor-land is. Maar geheel tegen mijn (generaliserende) verwachting in, heerst hier een enorm probleem met overgewicht. De bevolking kun je hier grofweg indelen in twee groepen: je bent hier of super fit, of super dik. Eigenlijk zit er vrij weinig tussenin. Op tv maakt de overheid veel reclame om mensen aan te sporen minder te eten en meer te bewegen.
Dat laatste is iets waar ik ook best gehoor aan mag geven. De afgelopen twaalf jaar heb ik gênant weinig aan sport gedaan. Ik heb er wel heel veel over gelezen, maar jammer genoeg zet dat geen zoden aan de dijk. Talloze keren heb ik pogingen ondernomen om een sport te vinden die ik misschien wel zou kunnen volhouden. Dat begon dan elke keer met het vooraf aanschaffen van complete outfits en starterpakketten. Maar na een of twee lessen, was het vuur dan toch weer abrupt gedoofd. Een kleine greep uit de selectie: hardlopen, paardrijden (hiervoor heb ik zelfs ook een scooter aangeschaft…), zumba, yoga, body balance, fitness…
Resultaat: veel geld uitgegeven aan outfits, een scooter en abonnementen, maar nog steeds de conditie van een eendagsvlieg en de spierkracht van een garnaal. Ondanks mijn slechte track record, hoop ik echt dat ik mijn sportiviteit hier kan opkrikken. Of beter gezegd: dat ik het gewoon een keer ga volhouden. Ik heb me in ieder geval alweer opgegeven voor surflessen en ik begin over een half uur met mijn wekelijkse (als ik het volhoud) Pilates-les. Ook nu heb ik al een paar items aangeschaft, voordat de lessen überhaupt zijn begonnen. Wat dat betreft volg ik mijn oude patroon, wat niet veel goeds voorspelt…
Over Eva
Zonder er ooit te zijn geweest, had Eva Derksen (1982) van jongs af aan de droom om ooit in Australië te wonen. Ze had visioenen van dat land als paradijs op aarde, waar uitsluitend relaxte mensen wonen, de zon altijd schijnt, waar je zonder inspanning in een surf babe verandert en waar alles gewoonweg beter is.
Begin 2012 kwam deze droom uit, toen haar vriend de kans kreeg om voor een jaar in Perth te werken. Zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken, zegde Eva haar baan op en reisde met hem mee naar de Westkust van Australië.
Na het regelen van een appartement, een auto en een baan, is de tijd aangebroken om te genieten van alles wat het land te bieden heeft: eindeloze zandstranden, waanzinnige roadtrips, de heerlijke Aziatische keuken, openbare bbq's, perfecte surfgolven en een overweldigende diversiteit aan wildlife.
Tussen het genieten en parttime werken door, probeert Eva ook nog haar dertigersdilemma op te lossen. Wat wil ze nou echt gaan doen, later als ze groot is? Misschien is dat wel 'iets met schrijven', aangezien ze tijdens hetuitvoerigverslag uitbrengen aan het thuisfront via haar blog, haar passie daarvoor herontdekt. Met veel plezier schrijft Eva ook voor australie.nl over leven aan de Westkust.
