Australia’s Next Surf Babe
Afgelopen woensdag werden we weer getrakteerd op een vrije dag vanwege ANZAC day, de Australische dodenherdenking. Dat is hier echt een enorme happening, helemaal sinds de Australische deelname aan de oorlog in Irak. Overal worden ceremonies en parades georganiseerd. Vooral de dawn service in King's Park (een enorm park in Perth), schijnt heel bijzonder te zijn. Zoals de naam al aangeeft, start de ceremonie bij zonsopgang en heb je vanaf de heuvel van King's Park prachtig uitzicht over een opkomende zon boven de rivier. Wij hebben dit alles slechts van horen-zeggen, want wij vonden het iets te vroeg om al om 4.15 te moeten opstaan.
In plaats daarvan hebben wij op een wat christelijker tijdstip een enorme fietstocht gemaakt van 60 kilometer. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf. De toch ging van Fremantle naar Trigg beach, een bekende surf spot hier. Bijna de gehele route ging recht langs de kust. Ik blijf me verbazen over hoe mooi de kust hier is; kleine baaien, helder turquoise water, witte zandstranden. Het is echt net een paradijs. Onderweg gestopt bij een heel leuk cafe'tje bij City beach, waar we tijdens de lunch ook nog door vier dolfijnen werden getrakteerd op een kleine show. Another day in paradise...
Na de lunch hebben we onze tocht vervolgd richting Trigg Beach, waar we inderdaad struikelden over de surfers. Jong en oud loopt daar met een board onder de arm, echt een geweldig gezicht! Wat een heerlijk leven! Ik werd spontaan jaloers op alle kinderen; wat was ik hier toch graag opgegroeid, want wat was ik dan nu zonder twijfel een enorme surf babe geweest met een goudgebruinde huid, zongekuste blonde lokken en een goddelijk lijf... Tsja... Daar sta je dan, 30 jaar oud, met je melkflessen, steeds donker wordend haar en een net-niet-goddelijk-lijf…
In een poging de verloren jaren in te halen, ben ik afgelopen zondag gestart met surflessen. De komende vijf weken sta ik elke zondag een uur op de plank, in een verwoede poging om er nog iets van te maken. Ik moet zeggen dat mijn eerste les best lekker ging! Ik heb bijna alle golven op mijn board weten te staan. Of nou ja golven, we mochten alleen surfen op de gebroken golven. Wat dus eigenlijk weinig meer met een golf te maken heeft en meer met snel stromend schuim. Niet heel erg stoer dus. Ondanks dat voelde het wel alsof het er in ieder geval wel heel stoer uitzag. Zodra het er ook daadwerkelijk stoer uitziet, komt daar natuurlijk meteen een goede foto van op dit blog. Want ik moet natuurlijk wel de indruk wekken dat ik een beetje lekker bezig ben.
Wat nog niet zo lekker was, was de enorme spierpijn waar ik gister de hele dag last van heb gehad. Van m'n ellebogen, richting m'n schouders, langs m'n ribben, tot in m'n buik. Het was zo erg, dat zelf het drinken van een kop koffie ineens een enorme uitdaging werd. Maar goed, wie stoer wil zijn moet pijn lijden, zeggen ze wel eens. Want in mijn poging om eruit te zien als een echte surfer toen ik mijn board de duin over moest dragen, had ik moeten toegeven aan het feit dat mijn armen daar te klein voor zijn. De volgende keer moet ik dus gewoon de kleine-kinderen-methode toepassen: de punt van je surfboard onder je oksel klemmen en de achterkant van je board gewoon over het strand laten slepen. Dat ziet er natuurlijk alles behalve gaaf uit. Eens kijken of mijn ego daar volgende week zondag niet te groot voor is.
Over Eva
Zonder er ooit te zijn geweest, had Eva Derksen (1982) van jongs af aan de droom om ooit in Australië te wonen. Ze had visioenen van dat land als paradijs op aarde, waar uitsluitend relaxte mensen wonen, de zon altijd schijnt, waar je zonder inspanning in een surf babe verandert en waar alles gewoonweg beter is.
Begin 2012 kwam deze droom uit, toen haar vriend de kans kreeg om voor een jaar in Perth te werken. Zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken, zegde Eva haar baan op en reisde met hem mee naar de Westkust van Australië.
Na het regelen van een appartement, een auto en een baan, is de tijd aangebroken om te genieten van alles wat het land te bieden heeft: eindeloze zandstranden, waanzinnige roadtrips, de heerlijke Aziatische keuken, openbare bbq's, perfecte surfgolven en een overweldigende diversiteit aan wildlife.
Tussen het genieten en parttime werken door, probeert Eva ook nog haar dertigersdilemma op te lossen. Wat wil ze nou echt gaan doen, later als ze groot is? Misschien is dat wel 'iets met schrijven', aangezien ze tijdens hetuitvoerigverslag uitbrengen aan het thuisfront via haar blog, haar passie daarvoor herontdekt. Met veel plezier schrijft Eva ook voor australie.nl over leven aan de Westkust.
