Banenjacht
Vanaf de dag dat Koen is gaan werken, ben ik ook op zoek gegaan naar een baan. Drie uur na mijn eerste sollicitatie, had ik ook al de eerste afwijzing binnen...Dat gaf deze burger niet echt moed. Mijn nooit aflatende pessimisme gaf me dan ook meteen een 'dit-gaat-nooit-lukken-komma-ik ga-hier-nooit-een-baan-vinden'-gevoel. Niet toegevend aan deze aanstellerij, ben ik toch maar vrolijk (?) verder gegaan.
Gelukkig was ik in Nederland al zo proactief geweest om alvast via mijn toenmalige werkgever een gesprek te regelen bij het kantoor in Perth. Twee dagen na mijn eerste afwijzing, kon ik op gesprek bij Randstad. Een leuk gesprek, waarin me wederom duidelijk werd dat Perth op dit moment echt booming is. De banen vliegen de Australiërs hier om de oren. En daar zit 'm nou net de crux, zei ik tegen Todd. Want als niet-Australiër heb ik na mijn 3 dagen durende banenjacht niet echt het gevoel dat ik over de banen struikel. Ik krijg geen reactie op mails, of uitsluitend afwijzingen, ik word niet teruggebeld en mag nog nergens op kennismakingsgesprek komen. (Ok, misschien ben ik ook een beetje ongeduldig en moet ik mensen meer dan 12 uur reactie-tijd geven. Maar toch…)
Gelukkig beaamde Todd dat er hier in Australië af en toe wel eens iets speelde wat een beetje in de buurt komt van xenofobie. Ik had van een oud huisgenoot, die vier jaar in Sydney heeft gewoond en gewerkt, al gehoord dat Aussies liever voor een local kiezen, dan voor een buitenlander. Dit komt omdat 'die buitenlanders' vaak maar voor een hele korte periode blijven. Tsja, dat kan ik moeilijk tegenspreken. Gelukkig is Randstad een uitzendbureau en zijn ze juist gespecialiseerd in tijdelijk werk. Ideaal dus voor mij als tijdelijke Australische inwoner!
Na dit gesprek had ik wel weer een beetje hoop gekregen, ook al had Todd me nog geen enkele toezegging gedaan. Een week lang was er radiostilte en zag ik het natuurlijk alweer somber in. Toen kwam er gelukkig toch bericht: ik mocht kennismaken met een collega van Randstad die de baas was van de tijdelijk-werk-afdeling. Een dag na mijn gesprek, had ze al iets voor me gevonden! Morgen begin ik voor drie maanden als ambtenaar bij de Gemeente Perth. Gelukkig is de baan voor 3 dagen in de week en blijft er dus nog genoeg tijd over voor leuke dingen! En voor het schoonmaken van het huis, het strijken van Koens overhemden, het doen van de boodschappen etc, om mijn schuldgevoel te verkleinen en mijn gechill te rechtvaardigen. Ik ben heel erg benieuwd naar dit baantje. Ik weet namelijk nog niet precies wat ik ga doen. Het is iets administratiefs/secretarieels/klantenservie-achtig. Geen idee, dat maakt me eigenlijk ook niet echt uit! Ik wil gewoon graag werken, geld verdienen, mensen leren kennen en ook een bijdrage leveren aan ons bestaan hier. We gaan het zien!
Over Eva
Zonder er ooit te zijn geweest, had Eva Derksen (1982) van jongs af aan de droom om ooit in Australië te wonen. Ze had visioenen van dat land als paradijs op aarde, waar uitsluitend relaxte mensen wonen, de zon altijd schijnt, waar je zonder inspanning in een surf babe verandert en waar alles gewoonweg beter is.
Begin 2012 kwam deze droom uit, toen haar vriend de kans kreeg om voor een jaar in Perth te werken. Zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken, zegde Eva haar baan op en reisde met hem mee naar de Westkust van Australië.
Na het regelen van een appartement, een auto en een baan, is de tijd aangebroken om te genieten van alles wat het land te bieden heeft: eindeloze zandstranden, waanzinnige roadtrips, de heerlijke Aziatische keuken, openbare bbq's, perfecte surfgolven en een overweldigende diversiteit aan wildlife.
Tussen het genieten en parttime werken door, probeert Eva ook nog haar dertigersdilemma op te lossen. Wat wil ze nou echt gaan doen, later als ze groot is? Misschien is dat wel 'iets met schrijven', aangezien ze tijdens hetuitvoerigverslag uitbrengen aan het thuisfront via haar blog, haar passie daarvoor herontdekt. Met veel plezier schrijft Eva ook voor australie.nl over leven aan de Westkust.
