Elk weekend vakantie
Ook al moet je hier doordeweeks gewoon werken - de een iets meer dan de ander - heb je hier elk weekend vakantie. Zo voelt het echt. Het gebrek aan vrienden en familie zorgt ervoor dat je de weekends nul-komma-nul plannen hebt. Zo kun je lekker met de dag leven en je programma indelen al naar gelang je gemoedstoestand. En dan kun je ook nog eens kiezen uit een lange lijst met hele fijne activiteiten: een middagje op het strand hangen, brunchen bij een strandtent, borrelen in de haven, een rondje golfen, surfen, een boekje lezen in een park, of gewoon helemaal niets. Heel erg ontspannen allemaal. (Notitie aan onze lieve vrienden en familie: laat jullie niet misleiden door deze alinea, we missen jullie enorm. Echt.)
Maar zo niet afgelopen weekend. Afgelopen weekend voelde absoluut niet als vakantie. Oorzaak: grijze wolken en toch zeker wel drie hele minuten regen. Gevolg: een complete lamlegging van ons brein. De fijne activiteiten van de lange lijst spelen zich allemaal buiten af. Maar wat kan je dan doen als het helemaal geen lekker weer is, te weten 23 graden en bewolkt?
Gelukkig wist ik me na een hoop uuuh's en ehmmm's te herpakken en had ik een briljant idee: 'Laten we naar de IKEA gaan!'. Na zeer terecht tegengesputter van Koen, maar bij gebrek aan een beter alternatief, zijn we uiteindelijk toch die kant op gegaan. Op een zaterdag... Een grauwe zaterdag wel te verstaan... We waren dus niet echt de enigen die op dit fantastische plan hadden opgevat.
Hoewel alles in Australië beter lijkt te zijn dan in Nederland, is de IKEA-ervaring hier volledig gelijk aan die in Nederland. Dat komt omdat de IKEA van parkeerterrein tot aan de batterijen bij de kassa's, identiek zijn aan de Nederlandse IKEA's (ik heb uitvoerig veldonderzoek gedaan op het gebied van IKEA's in Nederland). Ook de hotdogs, Zweedse gehaktballetjes en all you can drink frisdrank zijn hier compleet hetzelfde. Zelfs de locatie van de snackhoek is hetzelfde. We hebben echter toch één - en helaas een zeer essentieel - verschil ontdekt: na twee slopende uren in de IKEA te hebben doorgebracht, wilden we onze opgekropte frustratie weg eten met twee hotdogs (twee de neus wel te verstaan). Ons verheugend op de ketchup-mayo-mosterd-augurken-toppings, trokken we een sprintje naar de sauzen-waar-normaal-gesproken-ook-de-augurken-te-vinden-zijn-hoek. Maar daar blijken ze hier niet aan te doen. Geen augurken. Ook geen mayo trouwens. En de hotdogs zelf waren ook veel bleekscheteriger dan thuis. Wat een drama. Uit pure ellende de hotdogs met tegenzin opgegeten en naar huis gegaan. Deze dag willen we graag zo snel mogelijk vergeten.
De volgende dag hadden we het IKEA-incident toch nog niet helemaal achter ons gelaten. We hoopten onze frustratie en teleurstelling er uit te kunnen fietsen met een mooie tocht langs de kust. Tijdens de fietstocht kwamen we volledig uit de kluiten gegroeide Australische duiven tegen, beter bekend als pelikanen. De pelikanen in Artis zijn er niets bij. Met een spanwijdte van minimaal twee meter en kolenschoppen van voeten, vond ik ze eigenlijk ook gewoon heel angstaanjagend. Helemaal toen ze recht op ons afkwamen. We bleken per ongeluk naast een enorme emmer vis te staan. Aangezien alles op de pier naar vis rook, hadden we dat niet helemaal door. Gelukkig hebben we de ontmoeting met de pelikanen overleefd en had ik maandag geen enkel excuus om niet naar mijn tweede Pilates-les te gaan. Hiermee heb ik nu al het record van mijn Pilates-les(sen) in Nederland verbroken. Het is werkelijk ongekend. Na de les meteen een massagebal en een matje aangeschaft om mijzelf te belonen.
Over Eva
Zonder er ooit te zijn geweest, had Eva Derksen (1982) van jongs af aan de droom om ooit in Australië te wonen. Ze had visioenen van dat land als paradijs op aarde, waar uitsluitend relaxte mensen wonen, de zon altijd schijnt, waar je zonder inspanning in een surf babe verandert en waar alles gewoonweg beter is.
Begin 2012 kwam deze droom uit, toen haar vriend de kans kreeg om voor een jaar in Perth te werken. Zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken, zegde Eva haar baan op en reisde met hem mee naar de Westkust van Australië.
Na het regelen van een appartement, een auto en een baan, is de tijd aangebroken om te genieten van alles wat het land te bieden heeft: eindeloze zandstranden, waanzinnige roadtrips, de heerlijke Aziatische keuken, openbare bbq's, perfecte surfgolven en een overweldigende diversiteit aan wildlife.
Tussen het genieten en parttime werken door, probeert Eva ook nog haar dertigersdilemma op te lossen. Wat wil ze nou echt gaan doen, later als ze groot is? Misschien is dat wel 'iets met schrijven', aangezien ze tijdens hetuitvoerigverslag uitbrengen aan het thuisfront via haar blog, haar passie daarvoor herontdekt. Met veel plezier schrijft Eva ook voor australie.nl over leven aan de Westkust.
