'Footy': de nationale sport live aanschouwd
Vandaag ga ik wat met mijn passie voor sport doen. Ik ga naar het sportterrein. Via Federation Square en de Yarra River, met wat mij betreft de mooiste skylines van de stad, bereik ik Melbourne Park.
Mijn hart maakt een sprongetje als ik lees dat in 2005 de wereldkampioenschappen turnen hier werden gehouden. Na het beëindigen van mijn eigen bescheiden turncarrière is de passie voor deze sport nog altijd groot. De Rod Laver Arena is voor mij één van de belangrijkste stadions. Hier werden namelijk de finales van de Australian Open en de wereldkampioenschappen turnen in 2005 gehouden.
De arena wordt klaar gemaakt voor Pink die er vanaf vanavond maar liefst achttien uitverkochte concerten geeft. Ik ga er toch naar binnen om te kijken of ze me wat kunnen laten zien. Ik heb geluk, er is nog een beperkte tour.
Ik voel de sfeer van de befaamde sporters als ik door het gebouw loop. De eregalerij, de trofeeën, met ook Nederland erop, en hun handtekeningen op de muur bewijzen hun topprestaties. Als we even een super box binnen mogen lopen is er een heel klein stukje van het gordijn open waardoor ik toch de arena zelf heb gezien. De puinhoop tijdens de opbouw van het podium voor Pink geeft helaas niet de herkenning, maar ik ben tevreden.
Zodra de tour afgelopen is, snel ik naar de Melbourne Cricket Ground. Deze arena diende in 1956 als het Olympisch Stadion. Dat vind ik nog het bijzonderst van deze ervaring. Vanmiddag speelt Melbourne tegen Sydney. Ze noemen het hier `footy’. Van mijn collega op stage, die helemaal fan is van Australian Rules Football, had ik al de tip gekregen dat ik deze unieke, typisch Australische ervaring niet mocht missen. Nergens anders ter wereld wordt deze sport immers professioneel beoefend. Ik heb geen idee of het nu het meest weg heeft van voetbal, rugby, cricket of American football. Het is een Australische mix van deze sporten.
De afgelopen twee avonden waren weliswaar de echte klassiekers, maar voor mij zijn dit de twee grote teams. Bovendien voel ik me niet prettig bij het idee dat ik dan ’s avonds na de wedstrijd in het donker nog een uur alleen terug had moeten lopen.
Het is niet druk en dus is er ook voor mij een stoel waarvandaan ik het hele veld perfect overzie. Als ik rustig zit, merk ik hoe vermoeiend een stedentrip is. Ik stort ineens in. Hierdoor is het geschreeuw van de supporters nog overweldigender dan het voor mij al was. Ik maak voor het eerst een dergelijke sportwedstrijd live mee. Zelf ben ik stil. Het enige wat ik doe is klappen bij een doelpunt. Waarschijnlijk is dit omdat ik ril van de kou. Ik probeer het spel te begrijpen, maar slaag er niet in.
Er staan achttien spelers in het cricketveld. Aan buitenspel schijnt niet te worden gedaan en dus circuleert de bal razendsnel door het ellipsvormige stadion. Dit Australische voetbal lijkt veel op rugby en ontleent hier ook zijn bestaansrecht aan, maar de regels, het spelverloop en zelfs de vorm van het speelveld is alles behalve vergelijkbaar met rugby. Tackelen mag normaal alleen op de speler die de bal heeft, maar bij deze sport mag je ook tackelen op spelers die willen tackelen op een medespeler die de bal heeft.
Ik ben geobsedeerd door een groep van enkele tientallen vogels die midden in de wedstrijd van het gras genieten. Ook de lucht is bijzonder. De ene kant is strakblauw en aan de andere kant is er een zeer dreigende donkergrijze lucht te zien. Op die plek verschijnt even later dan ook een zeer duidelijke regenboog. In de rust mogen de jeugdspelers even trainen in de arena.
Thuisploeg Melbourne verliest van favoriet Sydney met 85 tegen 116. Zodra het fluitsignaal klinkt en de wedstrijd afgelopen is, loop ik zo snel mogelijk met de meute mee richting huis, langs de Rod Laver Arena waar de eersten hun plekje voor de deur al uren voor aanvang van het concert van Pink hebben veroverd. Ik verlang naar een warme douche. Ik ben verstijft van de kou maar blij met de magische sportgronden die ik vandaag heb betreden.
Over Nathalie
Nathalie Beersma (1992) had als grote ambitie om stage te lopen in een metropool zo ver weg mogelijk. Deze droom heeft ze verwezenlijkt toen ze in 2013, in het tweede jaar van haar studie Functiegericht Toerisme en Recreatie, stage ging lopen in Adelaide.
Door haar bestemmingsanalyse wist ze al snel alle bekende en minder bekende plekken Down Under te benoemen. Halverwege de stage besloot ze zelf haar droomreis te creëren, zodat ze het met eigen ogen kon zien. Vier dagen na haar laatste stagedag begon ze aan dit avontuur. Van de uitgestrekte rode woestijn, naar groene bossen en een betoverende gouden kust met kaarsrechte kliffen. Gevolgd door wereldsteden vol culturele bezienswaardigheden en ten slotte de wonderlijke onderwater wereld en het tropisch regenwoud in het uiterste noordoosten.
Het werd een reis die haar persoonlijkheid heeft veranderd. Met de Twelve Apostles die voor altijd in een plek in haar hart hebben veroverd. In haar columns is te lezen wat Aussie met Nathalie heeft gedaan.`Travel the world and let the world change you.’
