Knuffeldag
Mijn ervaringen met de Australische fauna in Lone Pine Koala Sanctuary zijn zeer bijzonder te noemen. Rechtsaf geslagen na de poort kom ik als eerste alle vogels tegen. Als peuter kreeg ik een prentenboek vol vogels en de kookaburra was de eerste vogelsoort die ik kon benoemen. Nu, negentien jaar later, zie ik deze vogel eindelijk in het echt. Een andere vogel met een rare kuif, Mally de roodstaartraafkaketoe, zit op een liefdevolle manier bij een soortgenoot in de nek te wroeten.
Opeens hoor ik een vogelstem achter me, `Hello!’ Ik kijk verbaasd om en groet terug. Mister Cocky, een grote witte geelkuifkaketoe blijft dit ene woord herhalen. Dan kom ik bij de twee vogelbekdieren, elk in een eigen bassin. Wat zien ze er toch grappig uit met hun grote platte bek en een staart die er als een aanhangsel achteraan wappert. Ze zwemmen driftig in het rond.
De kleine zwarte Tasmaanse duivels, de geinige mormels met rode oren die normaal gesproken hysterich rondjes rennen, liggen nu wonderbaarlijk genoeg in hun holletje te slapen. Naast de duivels en de dingo’s is dit het grote koalaverblijf. De gepensioneerden, moeders met kinderen en ook de jongens en mannen hebben allemaal hun eigen afdakje met stammen vol eucalyptustakken.
Ik smelt bij de aanblik van al deze luie dieren met fluweelzachte grijze vacht. Ik moet gewoon nog een keer zo’n schatje vasthouden. Er staat de hele dag een rij. Iedereen wil een foto van zichzelf met een koala in de armen. Ik heb echter al een foto, dus ik mag gratis alleen even knuffelen. Deze koala is een jong vrouwtje, veel lichter dus dan die bonk van een kerel die ik in Cleland Wildlife Park, in mijn handen kreeg. Ik doe neusje neusje met mijn ‘kind’.
Het volgende avontuur is het troetelen met de zeer tamme kangoeroes. Het is druk met toeristen in de wei. Er zijn hele klassen met Aziatische leerlingen en studenten op schoolreisje. De kangoeroes krijgen genoeg liefde en voedsel. Voor het eerst zie ik de wombat echt goed, na al die andere dierentuinen en wildparken.
De egel vertoont zich echter nog steeds niet. Het is het enige Australische dier dat ik helemaal nooit heb gezien. Het donkere reptielenhuis volgt. Als ik halverwege ben, bekruipt me een angstaanjagend gevoel. Die slangen zijn eng. De hagedissen en dergelijke aan de andere kant vallen gelukkig weer mee.
Als de ochtend bijna om is, begin ik aan de reeks shows en voedertijden die er op het programma staan. Eerst luister ik naar een presentatie van verschillende verzorgers over hun favoriete dier. Ik streel de rug van een hagedis en een dingo, die er prachtig uitziet met zijn dieprode vacht en lieve hondenkop, maar toch echt een wolf is die je niet als huisdier kunt houden. Dit zijn dingen die ik thuis misschien niet zou doen. Maar hier doe ik alles. Na een presentatie over de koala begeef ik me naar de roofvogelshow. Altijd leuk.
Hierna vindt direct de show met herdershonden en schapen plaats, alsook het scheren van een schaap. De verzorger is een typische herder, een oudere man met een Australische hoed. Hij heeft het gezicht ervoor om schapen te hoeden. Er komt verscheidende keren `oe’ en `a’ uit de menigte. Voor mij is het schaap niet zo bijzonder. In Nederland barst het ervan. Het schapen scheren is voor mij ook niet nieuw meer. Toen er bij mij thuis nog schapen stonden, heb ik het vaak genoeg gezien. Daarom lach ik om de menigte die bijna met ontzag kijkt naar de manier waarop het beest wordt vastgehouden en een scheerbeurt krijgt. Ik begrijp dat het er bruut uitziet. Zijn poot lijkt er soms zowat uitgetrokken te worden of zijn nek wordt bijna omgedraaid.
De volgende presentatie gaat over de slangen. Mijn moed wordt weer bewezen. Ook de slang die de verzorger om zijn nek heeft, aai ik. De man vertelt dat we zeker moeten gaan kijken naar de twee giftigste slangen in de wereld, in het reptielhuis hier in Lone Pine. Ik ga direct terug om ze te zoeken. Ze blijken halverwege in de hoek te zitten. Dit kan geen toeval zijn. Zonder de bordjes te lezen had ik dit eerder dus al gevoeld. Bizar.
Over Nathalie
Nathalie Beersma (1992) had als grote ambitie om stage te lopen in een metropool zo ver weg mogelijk. Deze droom heeft ze verwezenlijkt toen ze in 2013, in het tweede jaar van haar studie Functiegericht Toerisme en Recreatie, stage ging lopen in Adelaide.
Door haar bestemmingsanalyse wist ze al snel alle bekende en minder bekende plekken Down Under te benoemen. Halverwege de stage besloot ze zelf haar droomreis te creëren, zodat ze het met eigen ogen kon zien. Vier dagen na haar laatste stagedag begon ze aan dit avontuur. Van de uitgestrekte rode woestijn, naar groene bossen en een betoverende gouden kust met kaarsrechte kliffen. Gevolgd door wereldsteden vol culturele bezienswaardigheden en ten slotte de wonderlijke onderwater wereld en het tropisch regenwoud in het uiterste noordoosten.
Het werd een reis die haar persoonlijkheid heeft veranderd. Met de Twelve Apostles die voor altijd in een plek in haar hart hebben veroverd. In haar columns is te lezen wat Aussie met Nathalie heeft gedaan.`Travel the world and let the world change you.’
