kou
Ik zit weer in de kou. Terwijl buiten de bomen groen blijven, tuinen en parken worden opgesierd door de tropische paradijsvogelbloemen, straalt de plavuizenvloer in ons huis een kilte uit die genadeloos door mijn dubbele sokken trekt. Ik zit te schrijven met een rode deken over mijn benen en zet maar weer een kop thee om mijn handen te warmen.
De ramen van ons huurhuis bestaan uit enkel glas. Rondom de houten voordeur, die direct in de woonkamer uitkomt, zitten grote kieren en de enkelsteensmuren voelen kil. Door het ontwerp van het huis, met een terugliggende entree en een breed afdak boven de schuifpui,straalt de zon haar warmte nergens direct naar binnen. Alleen in de woonkamer hangt een airconditioning, die nu op standje‘verwarmen’ staat. Het energie slurpende apparaat blaast met veel lawaai opgewarmde lucht in golvende bewegingen de kamer binnen.Het doet mij denken aan de toegang van een groot kantoorwaar je je jas alvast openritst, je schoenen veegt op de geribbelde mat en waar je niet lang stil blijft staan. Ik krijg er rode wangen van en hele droge benen.
Door alle gaten en kieren verdwijnt de opgewarmde lucht ook weer snel uit huis. Zorgen dat de kamer aangenaam is opgewarmd bij thuiskomst, zoals we in Nederland met de centrale verwarming hadden geregeld, doen we daarom niet. Zonde van de energie. Als we ’s middags binnenkomen, is het niet veel warmer dan 17 graden. Ik krijg er direct witte, stijve vingers van en een loopneus. Dus liggen er fleece dekens klaar om onder te kruipen. Omdat de airco de keuken niet bereikt, bereid ik de laatste tijd opvallend vaak een ovenschotel. Ook steek ik al om vier uur ’s middags de kaarsen aan en nemen de kinderen een kruik mee naar bed.
Hoewel ik me nu echt onprettig voel, vind ik het wel grappig dat ik mijn dikke trui uittrek en sjaal laat vallen als ik het huis uit ga. Als de zon schijnt en de lucht helder blauw kleurt, is het heerlijk buiten! Ik maak me wel druk om het feit dat de huizen in Sydney zo beroerd geïsoleerd zijn. En nog meer over de Australiërs die oprecht menen dat dat hier geen voordeel zou hebben.
Vorig jaar namen we ons voor het aangenamer te maken. En toch hebben we dit jaar weer geen extra, elektrische en dus dure verwarming aangeschaft. Net als onze Australische vrienden bikkelen we onszelf door deze twee onaangename wintermaanden heen, nog steeds verbaasd dat dit ook bij het leven in Sydney hoort, en wachten we verlangend op de eerste lentekriebels.
Over Winnie
Winnie Maris (41 jaar) vertrok in 2017 naar Sydney, samen met haar man Rob en hun kinderen Casper en Anne. Een jaar eerder ontving ze een appje: ‘Ga je mee naar Australië?’ Rob kreeg een aanbod voor een nieuwe baan. Wat een kans! Het plan is om drie jaar Down Under te blijven en daarna weer terug te gaan naar Nederland. Casper en Anne vertaalden het naar ‘een vakantie waarbij je ook naar school gaat.’
Nieuwsgierig ervaart Winnie de cultuurverschillen en andere gewoontes. Ze observeert graag hoe mensen zich gedragen en met elkaar omgaan. Bovendien geniet ze gewoon van het feit dat ze meer van de wereld kan zien. ‘Dit land is zo enorm, dat ik ongeduldig plannen maak voor de weekenden en vakanties om zo veel mogelijk te zien.’ Maar het gezin gaat ook graag met Australische vrienden naar een barbecue in het park of een cricket wedstrijd. Afgelopen zomer maakten ze een fantastische roadtrip naar Melbourne.
Winnie schrijft regelmatig een persoonlijke blog over hun avontuur, over verschillen en overeenkomsten tussen Australië en Nederland, over blijdschap en verwarring.Om familie en vrienden in Nederland op de hoogte te houden, voor zichzelf om herinneringen te bewaren en voor iedereen die wil weten hoe het is om te emigreren en in Sydney te wonen en te werken. Je kunt Winnie ook volgen op haar blog: familiemaris. Vanaf het zuidelijk halfrond bekijkt ze het van de andere kant.
