Lang leve de Aussie autumn!
Op dit moment is het hier herfst. We gaan zelfs al bijna richting de winter. Ondanks dat voelt het voor ons Nederlanders als hartje zomer: het is gemiddeld 25 graden en de zon schijnt nog volop. Perfect weer voor een fietstocht. Dit keer maar weer een keer langs de kust van Fremantle richting Cottesloe. Ik denk niet dat het uitzicht me ooit gaat vervelen. Zeker niet als je dan ook nog eens wordt vergezeld door een paar dolfijnen, die precies hetzelfde tempo hadden als wij en mooi met ons mee op gingen. Echt adembenemend.
Na toch zeker wel een kilometer of tien in de benen te hebben zitten, waren we van mening dat we onze lunch al ruimschoots hadden verdiend. Gelukkig was daar The Naked Fig, een super leuk ecologisch verantwoord tentje, met een enorm terras uitkijkend over zee. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, word je geacht je vijg te bedekken als je er binnengelaten wilt worden. Heel vreemd. Na een heerlijke uitgebreide lunch en een siësta op het strand, was het tijd om weer naar huis te gaan. Wat een topdag weer.
Zondag hebben we de overtollig geconsumeerde calorieën eraf gesurft, tijdens onze derde les. We mogen nog steeds alleen maar aanklooien op het witte schuim. Maar omdat ik niet echt begaafd ben met geduld, en daarnaast (of misschien wel vooral) heel eigenwijs ben, had ik voor mijzelf een afwijkend lesprogramma opgesteld. Dat bestond - hoe verrassend - uit zoveel mogelijk golven zien te pakken. Ik begreep echter al vrij snel waarom de lerares ons dat nog niet toevertrouwt. Ik ben een uur lang voornamelijk gecentrifugeerd. Als klap op de vuurpijl brak er ook nog een golf recht in m'n gezicht, toen ik me nietsvermoedend omdraaide. Ideaal, zo'n enorme stoot zeewater die met een rotgang tegelijkertijd door beide neusgaten wordt geperst. Ik ben wel spontaan genezen van m'n Otrivin-verslaving. Dat dan weer wel.
Ik heb na deze exercitie helaas moeten concluderen dat ik in drie lesuren nog niet de vrouwelijke versie van Kelly Slater ben geworden. Het feit dat we allebei een meisjesnaam hebben (die van mij iets logischer dan die van hem), is op dit moment helaas nog de enige overeenkomst tussen de elfvoudig wereldkampioen en mijzelf. Maar ik droom er nog steeds van om Australia's Next Surf Babe te worden. M'n haar wordt al wat blonder, m'n huid iets bruiner. Alleen dat surfen moet ik nog onder de knie zien te krijgen. Dat is het enige.
Over Eva
Zonder er ooit te zijn geweest, had Eva Derksen (1982) van jongs af aan de droom om ooit in Australië te wonen. Ze had visioenen van dat land als paradijs op aarde, waar uitsluitend relaxte mensen wonen, de zon altijd schijnt, waar je zonder inspanning in een surf babe verandert en waar alles gewoonweg beter is.
Begin 2012 kwam deze droom uit, toen haar vriend de kans kreeg om voor een jaar in Perth te werken. Zonder er ook maar een seconde over na te hoeven denken, zegde Eva haar baan op en reisde met hem mee naar de Westkust van Australië.
Na het regelen van een appartement, een auto en een baan, is de tijd aangebroken om te genieten van alles wat het land te bieden heeft: eindeloze zandstranden, waanzinnige roadtrips, de heerlijke Aziatische keuken, openbare bbq's, perfecte surfgolven en een overweldigende diversiteit aan wildlife.
Tussen het genieten en parttime werken door, probeert Eva ook nog haar dertigersdilemma op te lossen. Wat wil ze nou echt gaan doen, later als ze groot is? Misschien is dat wel 'iets met schrijven', aangezien ze tijdens hetuitvoerigverslag uitbrengen aan het thuisfront via haar blog, haar passie daarvoor herontdekt. Met veel plezier schrijft Eva ook voor australie.nl over leven aan de Westkust.
