Lekker praktisch
We nemen tegen half zeven plaats aan een robuuste tafel met naast het peper- en zoutstel een tinnen emmertje met bestek. Op het menu staan hamburgers, steaks, fish and chips, nacho’s, aardappel wedges en een salade niçoise. De maaltijden zijn goed, maar eenvoudig. Of zoals Rob en Casper breed glimlachend zouden zeggen, lekker en veel.
Zodra we hebben uitgezocht waar we zin in hebben, loopt (meestal) Rob naar de centrale kassa om de bestelling door te geven. Nadat hij daar heeft betaald, krijgt hij een nummer op een stokje om op tafel neer te zetten. Zodat de bediening de borden kan komen brengen. En dat is niet altijd voor de hele tafel tegelijkertijd. Ergens in de ruimte is een doorgang naar waar de bar blijkt te zijn, verboden voor onder de achttien jaar. Als Rob de maaltijden regelt, haal ik onze drankjes op.
Soms zijn de buitenwanden gemaakt van doorzichtige schermen. Deze worden in de lente, zomer en op een mooie herfstdag opgerold, zodat je half buiten zit te eten. Vaak geeft het donker gekleurde interieur, dat doet denken aan een Ierse pub, de indruk dat het geheel al lang onderdeel is van de wijk of de stad. Altijd hangen er platte, niet te negeren televisieschermen om ons heen. Met bewegende beelden van een close finish bij paardenraces, een uitzonderlijke vangbal bij cricket of halsbrekende toeren op een surfplank. Op de achtergrond klinkt de muziek van Dolly Parton en INXS.
De sfeer is betrouwbaar, ontspannen en erg praktisch tegelijkertijd. In de winter houden veel mensen gewoon hun jas aan tijdens het eten. Wat ik bijzonder ongezellig en gehaast vind overkomen. De manier van bestellen en bedienen komt ook wat afstandelijk op mij over, maar is wel praktisch.
Het is een verademing om niet meteen in de eerste minuut bestookt te worden door een serveerster. Die vraagt of ik al weet wat ik wil. Het bestellen bij de kassa, waar we trouwens altijd heel klantvriendelijk en hartelijk worden aangesproken. Maakt wel dat ik slechts een klantnummer op een stokje ben. Wanneer de bediening de lege borden komt afruimen, is dat hun enige taak. Het dessert bestellen we weer zelf bij de kassa.
Ik vind het typisch Australisch, zo’n restaurant dat vaak een Sports Club wordt genoemd. Vorig jaar had Anne een dansuitvoering in zo’n Sports Club. Tevergeefs zocht ik in Google Maps naar een sportveld op het aangegeven adres, iets met witte lijnen en een tribune. In een Sports Club wordt, vooral door mannen, naar sport gekeken. Op die grote schermen, kijken en gokken.
De meeste grotere wijken en veel dorpen die we tijdens onze road trip bezochten, hebben zo’n centrale club. Sommige nog in het oorspronkelijke pand van het oude dorpshotel. Wat dus een etablissement is en niet per se een hotel. Breed overhangende, met gietijzeren ornamenten versierde veranda’s, prachtige dubbele houten deuren bij de ingang en een rommelig terras aan de achterzijde. Die van Anne was groot met meerdere restaurants, een gokhal en zelfs een theaterzaal. In welke club je ook komt, de menukaarten zijn min of meer vergelijkbaar. Én de prijzen in vergelijking met Nederland relatief laag.
Er worden verjaardagen en vrijgezellenfeestjes gevierd, groepjes werklui drinken er een biertje, jongelui beginnen aan een avondje uit en stelletjes en gezinnen komen er eten. Als we per ongeluk als eerste de bar binnenstappen, wat op mij nooit zo kindvriendelijk overkomt. Weten we inmiddels dat we kunnen doorlopen naar de bistro achterin.
Als de menu’s niet al op tafel liggen, vind je ze op een stapel bij de kassa naast de flessen gratis tafelwater. Ik moest even wennen aan die combinatie van Australische ontspanning en efficiëntie. Maar het is juist die georganiseerdheid en vanzelfsprekendheid dat het leven hier easy maakt. Cheers!
Over Winnie
Winnie Maris (41 jaar) vertrok in 2017 naar Sydney, samen met haar man Rob en hun kinderen Casper en Anne. Een jaar eerder ontving ze een appje: ‘Ga je mee naar Australië?’ Rob kreeg een aanbod voor een nieuwe baan. Wat een kans! Het plan is om drie jaar Down Under te blijven en daarna weer terug te gaan naar Nederland. Casper en Anne vertaalden het naar ‘een vakantie waarbij je ook naar school gaat.’
Nieuwsgierig ervaart Winnie de cultuurverschillen en andere gewoontes. Ze observeert graag hoe mensen zich gedragen en met elkaar omgaan. Bovendien geniet ze gewoon van het feit dat ze meer van de wereld kan zien. ‘Dit land is zo enorm, dat ik ongeduldig plannen maak voor de weekenden en vakanties om zo veel mogelijk te zien.’ Maar het gezin gaat ook graag met Australische vrienden naar een barbecue in het park of een cricket wedstrijd. Afgelopen zomer maakten ze een fantastische roadtrip naar Melbourne.
Winnie schrijft regelmatig een persoonlijke blog over hun avontuur, over verschillen en overeenkomsten tussen Australië en Nederland, over blijdschap en verwarring.Om familie en vrienden in Nederland op de hoogte te houden, voor zichzelf om herinneringen te bewaren en voor iedereen die wil weten hoe het is om te emigreren en in Sydney te wonen en te werken. Je kunt Winnie ook volgen op haar blog: familiemaris. Vanaf het zuidelijk halfrond bekijkt ze het van de andere kant.
