Paardenkracht
Toen Anne zei dat ik eruitzag als Koningin Máxima, wist ik dat ik goed zat. Fleurig kort jurkje, hoge hakken en een fascinator in mijn haar. Die van mij bestond uit een bol stukje felroze tule met daarbovenop een kunstige, zwarte krul, gedramatiseerd met wat springerige kraaltjes en twee rechtopstaande veren. Hoewel Anne’s opmerking me richting ‘prinsjesdag’ voerde, hield ik toch een hoog carnavalsgevoel. Een hoofddecoratie die het hoofd versiert maar niet bedekt. Ik ben gek op verkleedpartijtjes!
Vrienden en collega’s waarschuwden voor een cultuurschok; wij bereiden ons voor op een bacchanaal langs de paardenrenbaan. Samen met vrienden, ook geheel in stijl met fascinator, bezochten we ‘Royal Randwick’. Het oude clubgebouw in koloniale stijl zag er bijzonder stijlvol uit en straalde elegantie uit. We lieten ons fotograferen naast keurig aangelegde bloembedden. Met onze dagkaarten kwamen we die club niet in. Ernaast stond een rechthoekig complex met tribunes, skyboxen en op de begane grond een enorme gokhal.
Mannen horen een pak te dragen, bij voorkeur met een pastelkleurig overhemd. Wij hadden alleen oog voor de vrouwen. Fascinerend. Veel bloot dat schommelend, bekneld en ontsnappend de aandacht trok. Een rits die niet eens dicht kon, dikke lagen make-up, maar wel allemaal met zo’n ding in het haar.
Anderen zagen er verfijnder uit in hun gebloemde jurken, bijpassende schoenen en een haaraccessoire die het geheel complementeerde. Variaties op de Romeinse laurierkrans zijn dit seizoen in de mode. Deze vrouwen nipten aan hun Moët en leken precies te weten welke paarden de beste winkansen hadden.
Paardenraces is de derde meest bezochte kijksport in Australië, na Australian rules football en rugby. Op internationale schaal heeft dit land meer renbanen dan enig ander. Royal Randwick ligt zes kilometer van het centrum en is goed bereikbaar. Een middag naar de paardenraces is hier een populair en normaal uitje. Voor allerlei ‘types’ en leeftijden ook, alsof je samen naar de film gaat. Maar dan met meer drank.
Ik zag groepen vrienden en bekenden samenkomen rond een tafeltje, het zichzelf gemakkelijk maken, in de felle zon, lekker relaxen. Drinkend en lachend, de paarden negerend. Met een 3% biertje vermeden wij de cultuurschok.
Eigenlijk heb ik niet zo heel veel met paarden. Mijn vriendin wel. Ze sprak met veel respect haar bewondering uit over de galopperende spierbundels en riep de dieren, terwijl we tegen het witte hek aanstonden, welgemeende complimenten toe als ze na de race bezweet en dampend voorbij liepen om verzorgd te worden.
In de gokhal zochten we een computer en kozen daar, na wat noodzakelijke uitleg over deze gokwereld, de meest veelbelovende paardennamen uit. Bottaga, Strike for Love, Esperanca en Ken’s Dream moesten het voor ons verdienen. De machine nam ons geld gretig in ontvangst. Het spektakel werd meteen een stuk spannender! Wat we niet verloren in de eerste race, verdween wel na de tweede. We waren zó dichtbij…
Over Winnie
Winnie Maris (41 jaar) vertrok in 2017 naar Sydney, samen met haar man Rob en hun kinderen Casper en Anne. Een jaar eerder ontving ze een appje: ‘Ga je mee naar Australië?’ Rob kreeg een aanbod voor een nieuwe baan. Wat een kans! Het plan is om drie jaar Down Under te blijven en daarna weer terug te gaan naar Nederland. Casper en Anne vertaalden het naar ‘een vakantie waarbij je ook naar school gaat.’
Nieuwsgierig ervaart Winnie de cultuurverschillen en andere gewoontes. Ze observeert graag hoe mensen zich gedragen en met elkaar omgaan. Bovendien geniet ze gewoon van het feit dat ze meer van de wereld kan zien. ‘Dit land is zo enorm, dat ik ongeduldig plannen maak voor de weekenden en vakanties om zo veel mogelijk te zien.’ Maar het gezin gaat ook graag met Australische vrienden naar een barbecue in het park of een cricket wedstrijd. Afgelopen zomer maakten ze een fantastische roadtrip naar Melbourne.
Winnie schrijft regelmatig een persoonlijke blog over hun avontuur, over verschillen en overeenkomsten tussen Australië en Nederland, over blijdschap en verwarring.Om familie en vrienden in Nederland op de hoogte te houden, voor zichzelf om herinneringen te bewaren en voor iedereen die wil weten hoe het is om te emigreren en in Sydney te wonen en te werken. Je kunt Winnie ook volgen op haar blog: familiemaris. Vanaf het zuidelijk halfrond bekijkt ze het van de andere kant.
