Vertrek
Als ik dit schrijf zit ik al in een café in Canggu, Bali. Dit is tegenwoordig het domein van de Instagram influencers en de digital nomads. Dit is ook de plek waar ik eigenlijk naar toe had willen verhuizen. Naar Australië, no way! Maar omdat een geplande stage in Bali last- minute werd gecanceld, besloot ik dan maar naar Australië te vliegen. En nu heb ik dat land na bijna negen jaar, achtereenvolgens in Sydney en in Byron Bayte hebben gewoond, verlaten. Ik kwam aan met een toeristenvisum van 30 dagen, zonder plan om te blijven en nu, op mijn 32e ga ik met een permanente verblijfsvergunning weg. Door de kromme Nederlandse wetgeving, zal deze verblijfsvergunning uiteindelijk wel helaas komen te vervallen, tenzij ik binnen drie jaar terugga…
In negen jaar is Australië echt mijn ‘home’ geworden. Ik ga niet naar huis, want na negen jaar in het buitenland kan ik wel zeggen dat ik mij een vreemdeling voel in Nederland. Dit wordt een nieuwe immigratie, waarbij ik weer helemaal moet beginnen vanaf nul. Werk zoeken, woning, nieuw sociaal leven, wennen aan de Nederlandse cultuur en slecht weer.
Als je zolang weg bent uit een land merk je snel dingen op die je niet leuk vindt, en dat voelde ik duidelijk tijdens mijn laatste bezoek. Nederlanders hebben een kort lontje en zijn vaak boos om niets! Tijdens mijn laatste bezoek reed ik niet hard genoeg, ik liep niet recht genoeg op de weg, of er werd boos naar me geschreeuwd. Dat is wel wat anders dan de hele dag door gegroet te worden en te vragen hoe het met elkaar gaat. De Australische cultuur is wat beleefderen daar ben ik aan gewend geraakt. In Nederland is het iedereen voor zich en dat vind ik nu best moeilijk om mee om te gaan. In Australië gaan de dingen ook wat spontaner. Er wordt veel meer met de dag geleefd. Vanavond naar een optreden of uit eten? Sure. Er hoeft geen agenda gepakt te worden om een afspraak voor over een maand te maken.
Je hoort wel, het liefst zou ik in Australië blijven, en aangezien ik permanent residency heb, kan dat ook. Maar ondanks de beste lifestyle die je maar kan bedenken, mist er wat. Uiteindelijk zit je daar toch alleen. Het viel toch tegen om een goed netwerk van vrienden te creëren, en ik heb ook geen partner meer. Daardoor voelt het best eenzaam. Zeker toen ik binnen drie maanden tijd twee motorongelukken kreeg, en er niemand was om te helpen. Ik had toen geluk dat de local medical clinic zo enorm aardig was, om een groot deel van mijn 27 afspraken die nodig waren om mijn wonden te verzorgen, zo af en toe gratis te geven. Beide ongelukken waren overigens door de autobestuurders veroorzaakt maar als motorrijder word je toch wantrouwend bekeken door de politie. Maar dat is weer een ander verhaal…
Ook is het een onzeker bestaan. Het is het erg moeilijk om alleen een huis te vinden als je geen topinkomen hebt. Dus deel je een woning met anderen. Vaak wordt een lease na een jaar niet meer verlengd omdat de eigenaren de woning met veel winst willen verkopen, en dan moet je eruit. Nu ik in de dertig ben wil ik niet continu verhuizen en meer zekerheid, ook qua werk. Ik heb nooit een contract gehad ook al heb ik al acht jaar dezelfde werkgever, dus ik heb ook geen recht op ziekenverlof of vakantiedagen. Ik krijg ook minder betaald dan ik zou moeten betaald worden. Dat is de wat mindere kant van het leven als immigrant en dat is de prijs die ik heb moeten betalen om in een tropisch paradijs te wonen.
Toch kan ik mij geen betere plek in de wereld voorstellen om te wonen dan Byron Bay. Voor iemand die houdt van de big outdoors, de laidback beach lifestyle, en motorrijden is deze surf town perfect. Het is een kleine plaats waar iedereen elkaar groet, lekker overzichtelijk en omgeven door de mooiste stranden. Ik stap op de motor en binnen vijf minuten ben ik omgeven door ruimte. Binnen no time rijd je via mooie landweggetjes naar tropische stranden, watervallen en swimming holes. Er zijn zeker tien national parks op een uur rijden.
Ik heb echt mazzel gehad om recht achter het strand en het nationale park te wonen. Er is zoveel wat ik ga missen aan Byron Bay. Mijn beach runs op het strand. De wallaby’s in het nationale park wanneer ik de zonsondergang op het strand bekijk. De morning greetings. De dagelijkse kletspraatjes met mensen op straat of in de coffee shop (coffee als in koffie). De laidback attitude. Met 110 kilometer per uur met mijn 150cc Vespa over de highway rijden. Ik mis dat ik de sleutel de hele dag in mijn scooter of motor te laten zitten zonder dat die gestolen wordt. Ik mis dat ik de voordeur kan openlaten wanneer ik naar het strand ga zonder dat er iemand inbreekt. Ik mis dat ik maar zeven minuten met mijn Vespa naar werk hoef te rijden en onderweg het mooiste uitzicht over het strand en nationale park heb. Ik hou ervan om spontaan naar een local band te gaan kijken die ik niet ken. Ik mis blootsvoets over straat en in de winkels te lopen. Ik mis de farmers market op donderdag met de local produce, dragonfruits, avocado’s, papaya’s, bananen, passievruchten, mango’s, noem maar op. Ik mis mijn tropical hidden beach in de rainforest, op 20 minuten rijden van mijn huis, waar ik vele vrije dagen heb doorgebracht. Het goede weer ga ik natuurlijk zeker missen. En zeker het motor rijden. Rijden in de vrije natuur. Ik rijd ook veel in Bali maar die ruimte en vrijheid van het rijden in Australië, dat gevoel ga ik nooit meer meemaken.
Ondanks dat het leven als immigrant zeker niet over rozen gaat, had ik deze tijd ook absoluut niet willen missen. Het heeft me ook zoveel mooie ervaringen gegeven en als persoon zoveel sterker gemaakt. Door altijd alles alleen te hebben moeten doen, raak ik niet gauw gestrest van kleine dingen die anderen als een groot probleem zien. Ik zie ook bij al mijn andere vrienden die verspreid over de wereld wonen, dat je wat spontaner en impulsiever wordt. Ik haat het om afspraken te moeten maken met vrienden. Liever bel ik iemand om te vragen om ‘s avonds ergens heen te gaan dan mijn agenda te trekken voor een lunchafspraak een maand later.
Toen ik een paar maanden geleden met mijn broer een camper trip maakte langs de Great-South West Edge in Western Australia, zei hij dat ik te laidback was. Maar dit komt gewoon omdat ik het gewend ben veel te reizen en vaak op en neer naar Sydney vlieg om vrienden te zien. Waarom vier uur van tevoren vertrekken als twee uur ook voldoende is?
Iedereen die overweegt om naar Australië te verhuizen: zorg voor een goede voorbereiding, en denk na over de consequenties. Een goede baan vinden is niet zo makkelijk als je denkt en de cultuur is niet zo laidback als je denkt, met name in Sydney. Met mij is het allemaal iets anders gegaan omdat ik absoluut niet van plan was te blijven maar daar toevallig iemand tegen het lijf liep. Maar als je plannen hebt, zorg dat je niet alleen een Bachelor degree op zak hebt, maar ook relevante werkervaring en doe vooronderzoek om te zien of er überhaupt vraag naar is in jouw vakgebied. Een verblijfsvergunning krijgen is heel moeilijk. Ik heb deze uiteindelijk via een partnervisum verkregen. Omdat ik geen partner meer heb, heb ik geen Australian Citizenship kunnen krijgen, doordat de Nederlandse wetgeving alleen dubbele nationaliteit toestaat als je een partner hebt helaas.
Maar in het buitenland wonen geeft je zoveel levenservaring. Het grootste pluspunt is dat ik nu een uitgebreid netwerk van vrienden over de hele wereld heb. Brazilië, Australië, Duitsland, Engeland, Zweden, en Indonesië. Iedereen heeft alleen moeten beginnen dus we delen dezelfde kijk op het leven. En we zijn allemaal heel makkelijk met op en neer reizen. Zo vloog een Engelse vriendin al eens naar Amsterdam voor een festival, en ik zie er naar uit om in het weekend naar vrienden in Duitsland, Engeland of Zweden te rijden of te vliegen. En ik heb ook nog een uitnodiging in Rio de Janeiro staan, maar dat wordt dan weer wat moeilijker…
Het is moeilijk om dit hoofdstuk af te sluiten, en ik hoop mijn ‘home’ en mijn vrienden in Sydney en Perth nog vaak te kunnen bezoeken. Australië is zo groot. Er zijn eindeloze mogelijkheden om het land te ontdekken. Na er al die jaren er gewoond te hebben zijn er nog zoveel meer plekken op mijn lijstje toegevoegd waar ik eerder nog nooit van had gehoord. Rond Byron Bay alleen al zijn er zoveel National Parks die ik door tijdgebrek niet hebben kunnen bezoeken. Ik wil ook nog naar de Northern Territory, en meer trips door West Australië maken. Ik dacht dat Byron Bay de mooiste stranden had maar er zijn stranden aan de westkust waar het water nog helderder is en het zand nog witter. Het land is zo mooi en er is nog zoveel waar ik niet geweest ben, maar als je werkt kom je er niet aan toe.
Ik ben van plan om in Nederland te settelen, maar wie weet, als er zich een mooie kans voordoet, sta ik er ook open voor om elders naar toe te vertrekken. Afgezien van de visumprobleempjes die ik nu in Bali heb, zie ik hier wonen ook wel zitten maar qua werk is dat nu op het moment niet reëel. En ik denk dat als ik eenmaal gesetteld ben qua werk, en woning, Nederland ook wel weer kan waarderen.
Byron Bay bleek niet de plek te zijn om mijn waardevolle inboedel te verkopen, en een intercontinentale verhuizing is duur. Dus ik ga terug naar Nederland met minder geld op mijn bankrekening dan ik ben gekomen. Maar ik ga terug met een backpack of eigenlijk een backpack plus een koffer en 20 verhuisdozen aan levenservaring. En een motor...
Over Marylaine
Het land van Steve Irwin vol met snakes, sharks and crocs, dat was Australië. Daar bleef Marylaine - ML voor Aussies - liever ver vandaan. Maar toen een stage op Bali last-minute werd afgeblazen, werd in een impulsieve bui een vlucht naar Australië geboekt. Al haar Aussie vrienden waren immers zo aardig en laidback, dan moest het toch wel een tof land zijn?
In 2010 kwam Marylaine met slechts haar backpack en een retourticket aan, maar is vervolgens nooit meer weggegaan. Op de ‘north shore‘ van Sydney vond ze haar plekje . In de weekenden genoot ze van alles wat de Sydney-lifestyle te bieden heeft: de beaches, AFL-games, de ‘small bars’ en de ‘Sunday arvo’s’.
“Wonen in Sydney voelt als een groot avontuur en nog steeds verwonder ik me elke dag over de schoonheid van het land, maar ook over de soms toch wel grote cultuurverschillen.”
Met veel plezier deelt ze haar verwondering en hoopt ze jullie te inspireren ook eens een impulsieve beslissing te nemen. Want je ziet, die kunnen heel verrassend uitpakken.
