Waar rook is
Er hangt een grijze mist in de straat, goed met het blote oog waarneembaar. Ik heb de neiging mijn bril te poetsen. Wanneer de zon doorbreekt, verandert alles van kleur. Alsof ik door een licht oranje filter kijk, zelfs binnenshuis zien de dingen er nu vreemd uit. Hoewel ik weet waar het vandaan komt, brengt het me toch in een soort staat van alertheid. Dit is niet normaal. Het stinkt en soms kun je de rook zelfs proeven, Casper klaagt over een zere keel.
De windrichting bepaalt of we last hebben van de rook. Er zijn dagen dat er niets aan de hand lijkt. Soms verdwijnt de walm in de loop van de ochtend en is het de rest van de dag gewoon weer stralend blauw. Maar met de wind vanuit het land hebben we al een paar heftige dagen gehad, waarvoor we de avond van tevoren gealarmeerd werden via de speciale brandweer-app.
Half november gebeurde dat; de aarde kurkdroog en een weersvoorspelling met zeer hoge temperaturen en harde wind. De schooldirecteur stuurde een mail dat hij wachtte op het officiële overheidsbesluit over eventuele sluiting. Uiteraard gingen de lessen op onze school gewoon door, want wij wonen ver weg van de brandhaarden, maar de communicatie alleen al gaf me een unheimisch gevoel. Ook deze week houden we nu al een paar dagen de ramen en deuren gesloten om de onaangename rook zoveel mogelijk buiten te houden.
Anne vertelt dat kinderen op school met astma in de pauzes binnen blijven. “Het is echt niet fijn om buiten te spelen. Ik krijg er prikogen van.” Zelf ben ik ook niet gaan sporten deze week, want het diep inademen van de zware lucht voelt al bij voorbaat niet gezond. De tuinmeubels zijn inmiddels bedekt met een laagje grijze as en ook de auto ziet er niet meer uit. Mijn ouders, die nu in Australië zijn, hebben hun rondreis naar het noorden moeten omzetten omdat de wegen afgesloten waren. Anne, die vaak probeert onder een douche sessie uit te komen, rook gisteren alsof ze in een kroeg had gestaan.
Rob en ik hebben al heel wat rondjes door en om ons huis gelopen om te kijken of er echt geen direct gevaar was. Wanneer de rook weer plotseling in huis hangt, kan ik niet kalm blijven zitten en lopen we, om onszelf gerust te stellen, weer een rondje. Met enige regelmaat check ik de brandweer-app, die aangeeft waar de bosbranden precies zijn. En of ze onder controle zijn of niet. Ondertussen pols ik af en toe bij vrienden wat zij doen in deze situatie. Eigenlijk gaat alles gewoon zijn gangetje. Als het nodig blijkt te zijn, pak ik toch een tas met waardevolle spullen in.
Ik ben het type dat ’s ochtends vroeg direct de gordijnen opentrekt om daglicht te kunnen zien. Ik vind het gelige, onheilspellende licht na een paar dagen al heel irritant. Maar uiteraard staat dat niet in verhouding met het leed van de slachtoffers van de bosbranden. Door de extreme droogte en de harde wind zijn er deze lente ongekend veel branden. De brandweer van New South Wales meldde er vandaag 116. Ongeveer honderd kilometer ten noorden van onze woonwijk staat, nauwelijks te bevatten, ruim 226.000 hectare nationaal park in brand.
Over Winnie
Winnie Maris (41 jaar) vertrok in 2017 naar Sydney, samen met haar man Rob en hun kinderen Casper en Anne. Een jaar eerder ontving ze een appje: ‘Ga je mee naar Australië?’ Rob kreeg een aanbod voor een nieuwe baan. Wat een kans! Het plan is om drie jaar Down Under te blijven en daarna weer terug te gaan naar Nederland. Casper en Anne vertaalden het naar ‘een vakantie waarbij je ook naar school gaat.’
Nieuwsgierig ervaart Winnie de cultuurverschillen en andere gewoontes. Ze observeert graag hoe mensen zich gedragen en met elkaar omgaan. Bovendien geniet ze gewoon van het feit dat ze meer van de wereld kan zien. ‘Dit land is zo enorm, dat ik ongeduldig plannen maak voor de weekenden en vakanties om zo veel mogelijk te zien.’ Maar het gezin gaat ook graag met Australische vrienden naar een barbecue in het park of een cricket wedstrijd. Afgelopen zomer maakten ze een fantastische roadtrip naar Melbourne.
Winnie schrijft regelmatig een persoonlijke blog over hun avontuur, over verschillen en overeenkomsten tussen Australië en Nederland, over blijdschap en verwarring.Om familie en vrienden in Nederland op de hoogte te houden, voor zichzelf om herinneringen te bewaren en voor iedereen die wil weten hoe het is om te emigreren en in Sydney te wonen en te werken. Je kunt Winnie ook volgen op haar blog: familiemaris. Vanaf het zuidelijk halfrond bekijkt ze het van de andere kant.
