Winter is coming…
Sjaals en jassen zien we steeds meer hier. ‘s Ochtends kan het vijftien graden zijn, terwijl het overdag nog steeds tegen de dertig graden is. Vreemd om weer een jas aan of een sjaal om te moeten doen. Over een paar weken gaan we in het donker richting werk en komen we in het donker thuis. Ook het fitnessschema moet er op aangepast worden. Nog even en ik kan niet meer een stuk gaan lopen als ik thuis kom. Dat zal ik moeten gaan doen in mijn lunchpauze, omdat het ‘s avonds gewoon te donker is om te gaan lopen. Straatverlichting is hier niet super, dus je loopt letterlijk in het aardedonker!
We hebben een interessant weekend achter de rug. Zaterdagmiddag waren we een beetje aan het relaxen in huis totdat ik ineens wat hoorde. Het leek alsof er wat omviel buiten bij de schutting. Het bleek een inbreker te zijn. Hij had twee huizen verderop ingebroken en was daar over de schutting heen gesprongen. Toen kwam hij in de tuin van onze buren. Het was rond vijf uur ’s middags, dus de meeste mensen waren thuis om voor het avondeten te zorgen. De buurman zat in de tuin en zei: “wat doe je hier?!” Waarop de inbreker zei: “Mijn broer zit achter me aan.” Vervolgens liep hij door de tuin heen om via het hek aan de voorkant van de tuin weg te gaan. Hij deed het hek open (deze zat niet op slot), maar besloot toch om over de schutting heen te springen onze tuin in.
Omdat dit aan de achterzijde van ons huis is, hadden wij in eerste instantie niks door. Aan een kant kan je er niet uit, daar zit een deur naar de garage die op slot zit. Dus hij besloot via de andere achterzijde naar onze tuin te komen. Aan die achterzijde staan wat stoelen e.d. opgestapeld die we momenteel niet gebruiken en daar moest hij dus overheen klimmen. Ik hoorde herrie buiten en vroeg me af wat het was. Leon ging kijken en toen ik uiteindelijk ook bij de achterdeur was zag ik dat er iemand op de schutting klom! What the……!! Hij scheen naar onze voortuinschutting te zijn gelopen, maar deze zat op slot met een hangslot. Dus hij besloot het hazenpad te nemen. Hij had de twee tassen met de buit in onze achtertuin gedumpt, liep vervolgens naar de schutting die op weer een ander huis uitkomt en sprong daar op het dak (we wonen aan een omhooglopende straat)! Voordat hij sprong zei hij tegen Leon: “They are going to smash my head in,” en verdween.
Inmiddels was ik de politie al aan het bellen. De vrouw waarbij twee huizen verderop was ingebroken, hing al eerder aan de telefoon dus de politie was er binnen vijf minuten. Na wat vragen te hebben gesteld over hoe hij eruit zag en welke kant hij opging, ging de politie achter hem aan en hebben ze hem uiteindelijk gelukkig te pakken gekregen! Later kwam er nog een agente terug om de ‘buit’ op te halen. Hij had een laptop, een videocamera, een fotocamera, een fles drank (Jim Beam), een hoofdtelefoon en jawel, een banaan gestolen…
Over Chantal
Toen Chantal (1985) 14 jaar oud was verhuisde haar vader naar Australië. Na er drie keer op vakantie te zijn geweest, werd ze verliefd op het land Down Under. Haar partner Leon was net zo enthousiast en samen regelden ze een visum. Na 2,5 jaar wachten op dat felbegeerde stickertje in het paspoort was het dan eindelijk zo ver. In april 2010 verhuisden ze samen naar het land van de Aussies.
Na eerst een paar maanden bij familie in Rockingham te hebben gewoond, kocht Chantal samen met haar partner in 2011 een splinternieuw huis in Baldivis. Dit is een stadje dat op drie kwartier rijden van Perth ligt. Beiden zijn ze nu werkzaam in Perth CBD, zij als secretaresse in de mijnbouw en hij als ingenieur in olie en gas.
Geniet van Chantal’s verhalen over het leven aan de andere kant van de wereld. She’s living the Australian dream!
